ผืนดินฉ่ำชื้นโลมหญ้า      ไหลหลั่งคงคา
หล่อเลี้ยงผืนป่าพงไพร
ขุ่นข้นปนเปื้อนเลือนใส    แหวกว่ายสุขใจ
มัจฉาเริงร่าซุกซน
จากต้นสายธารแห่งหน     หล่อเลี้ยงผู้คน
สรรพสัตว์นาพันธ์พฤษ
ถาโถมไหวหวั่นครั่นครึก    กราดเกรี้ยวอึกทึก
ผืนดินเนืองนองสุดตา
ยามใดทุกข์เข็ญเรียกหา    ผ่านม่านน้ำตา
หาใครเหลือบแลกันเล่า
แต่ก่อนปู่เราเคราขาว    เล่าไว้เคยกล่าว
คุ้งเหนือคุ้มใต้ปันเผื่อ
บัดนี้สิ้นแล้วรสเกลือ        เค้าเค็มไม่เหลือ
ให้หวนระทดทิ่มแทง
คราใดสยิวแสยง            มิอาจแสดง
เอ่ยถ้อยความใดให้สม
เห็นทีคงฝ่าโคลนตม       ลุยย่ำอย่าล้ม
ยืนหยัดอยู่อย่างลำพัง
ยังมีหลงเหลือความหวัง  บอกเล่ากันฟัง
อย่าหวั่นระทมขมใจ
รอวันเรืองรุ่งฟ้าใหม่       ลำธารรินใส
ได้พบวันใหม่อีกครา