อันนั้น ยังพอจะเข้าใจได้นะ

แต่ที่ไม่สมเหตุสมผลที่สุด และที่ทำให้เรื่องนี้แป๊ก คือ บท แก่นของเรื่องแท้ ๆ
รักสามเศร้าของเจ้าน้อย มิ่งหล้า แม้นเมือง ทำไมมันถึงเละเทะขนาดนี้

แม้นเมืองยังมโนได้อีก ว่าเจ้าน้อย รักมิ่งหล้ามากกว่าตัวเองกับลูก
ทั้งๆที่ เห็นแค่มิ่งหล้าอ่านหนังสือกับเจ้าน้อยไม่กี่ครั้ง และคำพูดเป่าหูของมิ่งหล้าเท่านั้น

เจ้าน้อยเองไม่เคยเพ้อรำพันถึงมิ่งหล้าเลย
อุตส่าห์เพิ่มบทละอองคำ จะให้เป็นอุปสรรครักอีกคน
เจ้าน้อยก็แสดงออกชัดๆ ว่ารักเดียวใจเดียว ไม่เอาเมียน้อย
ย้ายบ้านในป่ามา เพื่อเป็นอนุสรณ์ความรักของตัวเองกับแม้นเมือง
ตอนยาพิษ ก็ยังบอกว่า ถ้าคิดผิด ตายด้วยมือของคนที่รักก็ยอม

เจ้าน้อยแสดงออก โครตรัก ขนาดนี้
แม้นเมือง ใช้สมองส่วนใหนคิด มโนได้อีกว่า เจ้าน้อยรักมิ่งหล้า

ดูแล้ว บทมันไม่สมเหตุสมผล ขัดกันไปหมด
น่าเสียดาย องค์ประกอบทุกอย่างดีไปหมด ยกเว้น หัวใจของเรื่อง คือ บท