สวัสดีค่ะวันนี้เราจะมาขอคุยเรื่องหนึ่งที่คลางแคลงใจในบางครั้ง คือเรากับแฟนแต่งงานกันแล้ว ใช่ค่ะแฟนเป็นคนดีมากๆ เสียสละ มีน้ำใจกับทุกคน ย้ำว่าทุกคน แม้คนที่ไม่รู้จัก ชอบทำนู้นนี้ให้ตลอดแม้ไม่สนิทกันแค่ไครแค่เอ่ยปากเพียงแค่ถาม สามีก็จะเป็นฝ่ายกุรีกุจอ ช่วยทำให้เสร็จสรรพ ประเด็นมันอยู่ที่ว่า สามีเค้าทำงานในเรือเดือนนีงจะได้พักกลับบ้านแค่สามวัน บางเดือนไม่ได้กลับ แต่ทุกครั้งที่กลับมาจะต้อง ไปทำธุระนู้นนี้ให้คนที่ทำงานซื้อของตลอดทุกวัน บางทีขับรถไปกลับหกสิบเจ็ดสิบโลเพื่อไปซื้อของให้คนอื่น บางวันตื่นตีสี่ตีห้าเพื่อทำธระให้เค้า ซื้อทุกอย่างไครอยากกินอะไรใช้อะไรได้หมด แม้กระทั่งกางเกงใน โรออลทาจักแร้ หมูเห็ดเป็ดไก่ คือ สากะเบือยันเรือรบ ไครอยากได้ได้คือรอฝากสามีคนเดียวเวลากลับไปลงเรือคือต้องขนของเต็มท้ายรถเผลอเต็มเก๋งด้วยเพื่อเอาไปให้คนอื่น แถมจะกลับมาพักหลังทำงานทั้งเดือน ก็ไม่ได้พัก ต้องวิ่งโร่แบบนี้ตลอด เราก็พยายามบอก ขั้นทะเลาะกันใหญ่โต บางครั้งต้องทำธุระของครอบครัวก็ต้องคอยวิ่งทำนู้นทำนี้ให้คนอื่นบางทีบอกไปรับลูก แต่คนโทมาให้ไปเอาของให้ ก็ต้องวนไปเอาให้ เรากับแม่ต้องนั่งรอเป็น ชม พอลูกบอก เรารู้ ก็ทะเลาะกัน เราก็บอก ถ้าเป็นทางผ่านไม่ว่าเลย แต่นี้ต้องขับรถเพื่อไปเอาให้ระยะทางเป็นสิบกิโล พอแฟนกลับไปทำงาน คนที่ทำงานก็ยังคอยสั่งของในเน็ตให้ส่งที่บ้านเราแล้วให้เอาไปฝากคนอื่นให้อีก เป็นแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง เราก็บอกแฟนว่าไม่รับน่ะเพราะบางทีต้องไปเอาที่ไปรษณีให้อีก ถ้าส่งมาเราไม่อยู่บ้าน คือไม่ขับรถไปเอาให้ ของที่ส่งบางทีเป็นพวกบุหรี่ไฟฟ้าบ่อย เราก็ว่าเค้าห้ามนี้ผิดกฎหมาย แฟนบอกว่าบอกเค้าแล้ว พออีกไม่กี่วันส่งมาอีก คือ จนบางครั้งคิดว่าเราไม่มีน้ำใจ หรือคนอื่นไร้จิตสำนึก หรือแฟนดีกับคนอื่นเกินไป พอเราบ่นแฟนก็บอกว่าก็ช่วยๆ(คนอื่น)กัน)จนเรารู้สึกตัวเองกลายเป็นคนแล้งน้ำใจ