ละครเพลิงบุญตอนจบ เข้าลึกถึงหัวใจผู้หญิงหลายๆคนในแง่ของ ความรักเพื่อนมากกว่าผัว รักลูกมากกว่าพ่อแม่
ใจเริงเป็นเพียงผู้หญิงที่เติบโตมาด้วยการเลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉันขั้นสุด นิสัยเอาแต่ใจตัวเองและขี้อิจฉา เป็นตัวละครที่แสดงด้านมืดของผู้หญิงออกมา ในขณะที่พิมาลาคือตัวละครที่แสดงด้านสว่างของผู้หญิงแสนดีที่ไม่มีอยู่จริง ส่วนตัวละครวรรณที่แสดงด้านสว่างให้ดูมืดได้   
ไม่น่าเชื่อว่าตลอดเรื่องจะยังมีความรู้สึกเดิมต่อตัวละครวรรณที่เป็น บ่างช่างยุ เผือกผสมลำไยจนจบเรื่องว่าน่ารำคาญและไม่อยากดู  แต่มีความรู้สึกต่อตัวละครใจเริงเกลียดแรง สงสารหนัก และรักเธอ
ในจุดจบที่อาภัพของใจเริง การเดินก้าวไปข้างหน้าที่ใกล้ปากเหว ทำให้ใจเริงมีความสำนึกผิดและต้องการชดใช้ต่อความดีของเพื่อนและชดเชยความเป็นแม่ มันบาดลึกในหัวใจของผู้หญิง ในความเลวยังมีความสำนึกผิด ในความดียังมีการให้อภัย
เชื่อว่าหลายคนเสียน้ำตากับตอนจบของเพลิงบุญอย่างมาก และคงเป็นตอนจบในแบบที่บุญพิทักษ์ อดีตใจเริงที่เสียชีวิตต้องการ
จบได้สวยงามจริงๆ