เคยเห็นกระทู้แบบนี้มาก็มาก ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองจริงๆ

คบกับแฟนมา 10 ปี อยู่ด้วยกันตลอดเวลา แทบจะไม่เคยห่างกันเลย  แฟนเป็นคนดีมาก  ตามใจเราทุกอย่าง ไม่เคยทำอะไรแย่ๆเลย

วันนี้ตอนเช้าเรามีงอนๆกันนิดหน่อย แต่ก็คุยกันปกติ พอตอนบ่ายก็ไปกินไอติมกัน แต่พอกลับมาบ้าน เค้าก็มานั่งข้างๆเรา คุยกับเรา

ถามเราว่า "จำได้มั้ยที่ที่รักเคยบอกว่า ถ้าเค้าไปชอบคนอื่นแล้วให้บอกกันตรงๆ" เราบอก อืม จำได้ ทำไมหรอ ไปชอบใครหรอ

เค้าก็นิ่งๆ แล้วก็พูดต่อว่า "เค้าไปอ่านบทความนึงในเว็บบอกว่า ลูกผู้ชายที่ดีต้องกล้าบอกเลิกคนเก่าเพื่อเปิดรับคนใหม่ที่ดีกว่า"

ถึงตรงเราอึ้งแล้ว เราถามเค้าว่า ทำไมอ่ะ เทอจะเลิกกะชั้นหรอ (สรรพนามเทอกะชั้นเราเอาไว้ใช้เมื่อเวลาทะเลาะกัน ปกติเราจะใช้ "ที่รัก-เค้า")

เค้าตอบเราว่า "ยัง ไม่ใช่ตอนนี้"  เราเลยถามเค้าว่า ยังนี่หมายความว่าแพลนไว้ใช่มั้ยว่าจะเลิก เค้าก็นิ่ง พูดแต่ว่ายังๆ

เราถามเค้าว่า เค้าไปชอบใครเข้า คนนั้นเป็นใคร ใช่คนที่เราเคยสงสัยไว้มั้ย  เค้าก็ตอบว่าใช่

เราตัวชาเลยค่ะ อึ้ง ช๊อก งง   พูดกับตัวเองแบบเบลอว่า โอ๊ยตายแล้วๆๆๆๆๆ ซ้ำอย่างงี้ เพราะเราไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี

มันรวดเร็วเกินไป ไม่คิดว่าวันนี้มันจะมาถึงจนได้ เราเบลอจริงๆ ทำอะไรไม่ถูก  เราได้แต่เก็บเสื้อผ้า เก็บข้าวของจะกลับบ้าน (เราอยู่บ้านเค้าวันธรรมดาและกลับมาบ้านเราด้วยกันวันเสาร์-อาทิตย์)

เราบอกเค้าว่า โอเค ขอบคุณที่อุตส่าห์บอกกันตรงๆ ขอบคุณที่รักษาสัญญาว่าจะพูดจะบอกกัน เรายกมือไหว้เค้าและขออโหสิกรรมต่อกัน ยกมือไหว้ขออโหสิกรรมกับแม่เค้าด้วย

อ่อ เราบอกแม่เค้านะคะ แม่เค้าบอกให้ใจเย็น มีอะไรก็คุยกันก่อน อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิด  เราบอกแม่เค้าว่า ใช่แน่นอนแล้วหม่าม๊า เค้าบอกเราตรงๆแล้ว ไม่มีอะไรต้องแปล

แฟนเก่าเราเค้าก็บอกว่า เค้าก็ยังห่วงเรา ยังคุยกันได้ใช่มั้ย เราบอกว่าได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ขอเราทำใจก่อน

ก่อนออกมาเราบอกให้เค้าดูแลตัวเองดีๆด้วย เพราะเค้ามีโรคประจำตัว ต้องกินยาทุกวัน อย่าลืมกินยา เราห่วงเค้าจริงๆ เวลาเค้าไม่สบายเราจะดูแลเค้าเหมือนดูแลลูกเลย อันนี้ทุกคนในบ้านก็รู้

เราคิดจริงๆว่ามันเป็นความผิดของเราเอง ที่บังคับเค้าหลายๆเรื่อง อย่างเรื่องที่เค้าจะไปเล่นดนตรีดึกๆดื่นๆ เราห่วงเค้ากลัวอาการเค้ากำเริบ

เมื่อก่อนเวลาเค้าไปดูคอนเสิร์ต หรือไปงานตามผับตอนกลางคืน เราจะไปนั่งเฝ้าเค้าตลอด เฝ้าหน้าผับบ้าง หน้างานบ้าง ตามร้านกาแฟบ้าง เพราะเราห่วงเค้ามาก โรคของเค้าจะเซ้นซิทิฟกับแสงวิบๆวับๆ แสงไฟจากเวทีอะไรพวกนี้จะกระตุ้นให้อาการกำเริบได้

เราก็ทำแบบนี้มาตลอด จนหลังๆเริ่มปล่อยให้ไปเอง แต่ยังดูแลเรื่องยาตลอด

ผู้หญิงคนที่เค้าไปชอบก็คือคนเดียวกันกับที่เราเคยระแคะระคายเมื่อหลายเดือนก่อน เค้าไปทำงานข้างนอกอยู่ซักพัก(ปกติทำงานกับที่บ้าน) ก็ไปเจอผู้หญิงคนนั้นที่ทำงาน

ตอนเราจับได้เค้าก็แก้ตัวว่าไม่ใช่ๆ ไม่มีอะไรจริงๆ เราก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงไม่ทำจริงๆแหละ เพราะเค้ารักเรา(เชื่ออย่างงั้น)

จนถึงวันนี้แหละ วันที่เค้าบอกเราว่าเค้าชอบคนๆนี้แล้ว ไม่ได้รักเราแล้ว เรามองหน้าเค้าแล้วรู้สึกเหมือนเค้าเป็นคนอื่นเลยอ่ะ เหมือนเค้าไม่ใช่คนที่เราเคยรู้จัก

แววตาเค้ามันเปลี่ยนไปจริงๆ (ที่จริงเรามีลางสังหรณ์แปลกๆมาสองสามวันแล้ว รู้สึกว่าเค้าไม่ค่อยรักเรา ไม่ค่อยสนใจเรา ห่างเหินกับเรา)

ความรู้สึกตอนนี้มันปวดหน่วงๆกลางอก มันชาๆตามมือเท้า มันเสียใจแปลกๆ มีร้องไห้บ้าง แต่มันรู้สึกแปลก คิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกช๊อกรึเปล่าไม่แน่ใจ

มันรวดเร็วมากจริงๆ อยู่ดีๆก็กลายเป็นคนอื่น มะกี้ยังเรียกที่รักๆอยู่เลย นาทีนี้กลายเป็นคนอื่นไปแล้ว มันงงจริงๆค่ะ

เราพูดกับแม่เค้าว่า ม๊ายังเป็นม๊าของหนูนะ แฟนกันเลิกกันก็เป็นคนอื่น แต่ม๊าเป็นผู้มีพระคุณ

เราบอกเลยนะคะว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่นำมาสู่วันนี้ เราผิดเองทั้งหมด ทุกอย่างเป็นเพราะเราเอง เราไม่คู่ควรกับเค้า (แม่เค้าก็บอกกับเราเสมอว่าได้คนที่ดีอย่างลูกเค้าแล้วจะเอาอะไรอีก)

เราเป็นคนนิสัยไม่ดี ถึงแม้เราจะดูแลเค้าอย่างดี แต่มันก็คนละส่วนกัน ดีส่วนดี ชั่วส่วนชั่ว เราทำให้เค้าเบื่อเราเอง เรายอมรับ


เราอยากขอกำลังใจจากเพื่อนสมาชิกในพันทิป เราอยากก้าวต่อไป  ตอนนี้เราตกงานแล้ว(ทำงานกับแม่เค้า) เราเคว้งมาก อยู่ๆก็เสียทั้งแฟน เสียทั้งงาน

เวลาที่คุณเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้ คุณทำอย่างไรให้ผ่านพ้นมันไปได้เร็วๆ ทำให้ตัวเองเข้มแข็งได้ยังไงกันบ้างคะ ช่วยมาแชร์กันหน่อยนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูงค่ะ

กราบขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ