วันสุดท้าย

คงเป็นกลอนด้นสดบทสุดท้าย
ที่เรียงรายร้อยลักษณ์เคียงอักษร
จารึกภาษารักของนักกลอน
ที่อาวรณ์วาบไหวในอารมณ์

หากทุกคำที่เขียนคือเทียนไข
ผู้เผาไหม้ให้แสงแห่งสุขสม
คืนที่ฟ้ามืดดำน้ำค้างพรม
อาจชื่นชมแสงสว่างที่ลางเลือน

เมื่อม่านดำห่อหุ้มปกคลุมฟ้า
ดวงจันทราห่างหายดั่งไร้เพื่อน
เพียงหมู่ดาวหวังเทียบเปรียบแสงเดือน
ก็คงเหมือนหิ่งห้อยด้อยเพียงดิน

จึ่งเงามืดยืดยาวเหน็บหนาวนัก
วันคืนจักหม่นมัวทั่วทุกถิ่น
เคยมุ่งหวังความหวังก็พังภินท์
เหมือนสูญสิ้นแสงฉายที่ปลายทาง

บทบันทึกทุกถ้อยนับร้อยชิ้น
คือฟอสซิลหินดานที่ชั้นล่าง
รอค้นพบเศษที่เหลืออย่างเจือจาง
อยู่บนร่างฝังจำแค่"อำพัน"**

คงเป็นกลอนด้นสดบทสุดท้าย
ที่เรียงรายจารึกบันทึกฝัน
ใครอาจมาอาลัยในวันนั้น
วันที่ฉันลาลับดับชีพชนม์

"ครูเปี๊ยก"
(26-09-60)
27 กันยายน 60

อำพัน**= ซากแมลงดึกดำบรรพ์ที่ฝังตัวอยู่ในยางไม้

ปล. 1 คงเป็นกลอนชิ้นสุดท้ายสำหรับเดือน กันยายน 2560
เดือน ตุลาคม จนถึงวันออกทุกข์ของ ในหลวง รัชกาลที่ 9
คงไม่ได้เขียนกลอน ในแนวเดิมอีก
ปล.2 กลอนชิ้นนี้เขียนขณะนอนป่วยอยู่ รพ. จปร. จึงอาจ
ไม่ได้เนื้อหาอะไรนัก ต้องขออภัยไว้ด้วยครับ
-ภาพเขาฝาละมี ส่วนหนึ่งของเขาชะโงก ถ่ายจากชั้น5 รพ.จปร.