ตั้งแต่เด็กๆแม่เรายกเราให้คนอื่นเลี้ยง เพราะแม่บอกว่าแม่เลี้ยงไม่ไหว แม่มีลูกหลายคนแต่แม่เลือกที่จะยกเราซึ่งเป็นเด็กผู้หญิงให้คนอื่นไป เราไปอยู่กับครอบครัวนึงที่ตอนแรกดูเหมือนจะอบอุ่น แต่สุดท้ายครอบครัวนั้นก็แตกแยก เราต้องใช้ชีวิตอยู่กับยายที่ตาพร่ามัว หลังค่อม แต่นี่คือคนที่อบรมสั่งสอนเรา คอยช่วยเหลือและดูแล เราโดนรังแกโดนล้อในทุกๆเรื่อง ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ รองเท้าขาด ต้องหาผักหาปลามาขายไว้ซื้อข้าวสารกิน เคยไม่มีข้าวกินต้องไปขอข้าววัด เราอดทน ต้องเอาตัวรอดจากคนที่คิดจะรังแก จนวันนึงที่แม่เราเขามีชีวิตสุขสบายแม่ได้ออกตามหาแล้วรับเราไปอยู่ด้วย เราดีใจมากที่จะได้ไปอยู่กับแม่ แต่มันกลับทำให้เราได้รู้ว่า ดีแล้วที่เราไม่ได้อยู่กับแม่ ดีแล้วที่ผ่านมาแม่ไม่ได้เป็นคนที่เลี้ยงเรา เรายอมให้ทุกคนตราหน้าว่าเราอกตัญญู ไม่เคยมีใครรู้ปัญหาที่เกิดขึ้น ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราต้องเจอต้องผ่านอะไรมาบ้าง ถึงวันนี้เราจะตัดสินใจหันหลังให้กับทุกอย่างแต่มันไม่ง่ายเลยกับชีวิตที่ติดลบ ได้แต่ปาดน้ำตาและปลอบใจตัวเองว่าเราจะผ่านมันไปได้