ขอออกตัวก่อนว่า แอคนี้ของเจ้าของกระทู้เองค่ะ ไม่ได้ยืมเพื่อนมา 5555
ส่วนตัวจขกทคิดว่าตัวเองเป็น philophobia
ไม่ใช่เพราะกลัวการมีความรักเฉยๆ
จขกทอยากมีแฟนค่ะ แต่ก็กลัวในเวลาเดียวกัน
กลัวความเจ็บปวด กลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด
ทีสำคัญคือ กลัวมากๆเวลามีใครมาจีบ
โดยเฉพาะถ้ามีคนเดินมาขอไลน์หรือขอเบอร์
บางครั้งก็ถึงกับสั่นไปเลยก็มี
ส่วนตัวแล้วจขกทไม่ใช่คนหน้าตาแย่ค่ะ ก็พอไปวัดไปวาได้
นิสัยจขกทออกจะเป็นคนเฟรนลี่ค่ะ
ชอบทำกิจกรรม ชอบเจอผู้คน เข้ากันได้กับทุกคน
ก็พอจะมีบ้างที่ชอบใครรักใคร ตามประสาคนทั่วไป
แล้วก็มีบ้างที่จีบผู้ชายค่ะ
จขกทสังเกตตัวเองมาสักพักแล้ว ทุกครั้งที่จขกทคุยกับใคร
ไม่ว่าเราจะชอบเขาหรือไม่ ในตอนจบ
จขกทจะเทเขาหมดเลยค่ะ
ถึงไม่มีเหตุผลก็หาเหตุผลมาให้ได้เช่น
- เขาไม่สนใจเรา
- เขานิสัยเด็กเกินไป
ฯลฯ
ก่อนหน้านี้ก็เคยคุยอยู่กับคนหนึ่ง เรารู้สึกชอบเขามากๆ
คุยกันก็เข้ากันได้ดีนะคะ แต่เวลาไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่
อาจเป็นเพราะว่าอายุห่างกันมากๆด้วยก็ได้
แล้วพอเขาขอเราเป็นแฟน เราก็บอกว่ามันเร็วไปรึเปล่า
เพิ่งรู้จักกันแค่ 2 เดือนเอง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
แต่พยายามเฟดตัวออกมา จนเลิกคุยกันเองไปตามปกติ
เพราะเวลาว่างไม่ค่อยตรงกันด้วย
รายต่อมา เราชอบเขามากๆ เขาตรงสเปคเรามากๆ
ทั้งนิสัย รูปร่าง หน้าตา ความคิด ทัศนคติ
เรากล้าเรียกได้ว่าเป็นเหมือน perfect couple เลยค่ะ
เพราะใครๆก็บอกว่าดูเหมาะสมกันดี
อีกอย่างเรามีความคิดที่เหมือนกันมากๆ
จนพูดได้ว่าแค่มองตาก็รู้ใจเลยค่ะ
กับคนนี้เราคุยกันมาสักพักแล้ว เขาดีกับเรามาก
ชัดเจนกับเรา ไม่เหมือนคนก่อนๆที่เคยคุย
ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย จนใครๆก็ทักว่าคบกันหรอ
เมื่อไหร่จะเปิดตัวสักที
แต่เราก็ตอบไปว่ายังไม่ได้คบ
ปัญหาคือมันมาอีกแล้วค่ะ ความรู้สึกเดิมๆ อยากเทเขา
เราไม่อยากให้ตัวเองตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก
เราไม่ชอบที่ต้องมานั่งคิดถึงใคร หรือมานั่งกังวลเกี่ยวกับเขา
เรารู้สึกว่าการอยู่กับเพื่อนแบบนี้ก็ดีแล้ว
เรากลัวอะไรหลายๆอย่าง เรากลัวว่าเราจะงี่เง่าเกินไป
แต่เหตุผลสุดท้ายเราคงกลัวเขาจะทิ้งเราไปละมั้งคะ
เราเลยพยายามทำให้ตัวเองอกหักก่อน
โดยการคิดถึงเหตุการณ์ที่มันนังไม่เกิดขึ้นจริง
จินตนาการว่าเราไม่ได้คุยกันอีกแล้ว
เจอหน้ากันก็คงทำได้แค่ยิ้มให้เหมือนคนทั่วไป
เราไม่ได้อยากตั้งใจที่จะทำร้ายใคร
เราอยากรักใครสักคนจริงๆเหมือนกัน
แต่เราไม่สามารถข้ามความกลัวในใจนี้เราไปได้เลย
เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงดี
เราพยายามที่จะมองข้ามความกลัวในใจเราไปทุกอย่างแล้ว
สุดท้ายมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
เราเสียใจค่ะ
ถ้าจขกทพิมผิดยังไงต้องจอโทษด้วยนะคะ พอดีไม่ค่อยเก่งภาษาไทย
กลัวการมีแฟน แต่ก็อยากมีความรัก
ส่วนตัวจขกทคิดว่าตัวเองเป็น philophobia
ไม่ใช่เพราะกลัวการมีความรักเฉยๆ
จขกทอยากมีแฟนค่ะ แต่ก็กลัวในเวลาเดียวกัน
กลัวความเจ็บปวด กลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด
ทีสำคัญคือ กลัวมากๆเวลามีใครมาจีบ
โดยเฉพาะถ้ามีคนเดินมาขอไลน์หรือขอเบอร์
บางครั้งก็ถึงกับสั่นไปเลยก็มี
ส่วนตัวแล้วจขกทไม่ใช่คนหน้าตาแย่ค่ะ ก็พอไปวัดไปวาได้
นิสัยจขกทออกจะเป็นคนเฟรนลี่ค่ะ
ชอบทำกิจกรรม ชอบเจอผู้คน เข้ากันได้กับทุกคน
ก็พอจะมีบ้างที่ชอบใครรักใคร ตามประสาคนทั่วไป
แล้วก็มีบ้างที่จีบผู้ชายค่ะ
จขกทสังเกตตัวเองมาสักพักแล้ว ทุกครั้งที่จขกทคุยกับใคร
ไม่ว่าเราจะชอบเขาหรือไม่ ในตอนจบ
จขกทจะเทเขาหมดเลยค่ะ
ถึงไม่มีเหตุผลก็หาเหตุผลมาให้ได้เช่น
- เขาไม่สนใจเรา
- เขานิสัยเด็กเกินไป
ฯลฯ
ก่อนหน้านี้ก็เคยคุยอยู่กับคนหนึ่ง เรารู้สึกชอบเขามากๆ
คุยกันก็เข้ากันได้ดีนะคะ แต่เวลาไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่
อาจเป็นเพราะว่าอายุห่างกันมากๆด้วยก็ได้
แล้วพอเขาขอเราเป็นแฟน เราก็บอกว่ามันเร็วไปรึเปล่า
เพิ่งรู้จักกันแค่ 2 เดือนเอง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
แต่พยายามเฟดตัวออกมา จนเลิกคุยกันเองไปตามปกติ
เพราะเวลาว่างไม่ค่อยตรงกันด้วย
รายต่อมา เราชอบเขามากๆ เขาตรงสเปคเรามากๆ
ทั้งนิสัย รูปร่าง หน้าตา ความคิด ทัศนคติ
เรากล้าเรียกได้ว่าเป็นเหมือน perfect couple เลยค่ะ
เพราะใครๆก็บอกว่าดูเหมาะสมกันดี
อีกอย่างเรามีความคิดที่เหมือนกันมากๆ
จนพูดได้ว่าแค่มองตาก็รู้ใจเลยค่ะ
กับคนนี้เราคุยกันมาสักพักแล้ว เขาดีกับเรามาก
ชัดเจนกับเรา ไม่เหมือนคนก่อนๆที่เคยคุย
ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย จนใครๆก็ทักว่าคบกันหรอ
เมื่อไหร่จะเปิดตัวสักที
แต่เราก็ตอบไปว่ายังไม่ได้คบ
ปัญหาคือมันมาอีกแล้วค่ะ ความรู้สึกเดิมๆ อยากเทเขา
เราไม่อยากให้ตัวเองตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก
เราไม่ชอบที่ต้องมานั่งคิดถึงใคร หรือมานั่งกังวลเกี่ยวกับเขา
เรารู้สึกว่าการอยู่กับเพื่อนแบบนี้ก็ดีแล้ว
เรากลัวอะไรหลายๆอย่าง เรากลัวว่าเราจะงี่เง่าเกินไป
แต่เหตุผลสุดท้ายเราคงกลัวเขาจะทิ้งเราไปละมั้งคะ
เราเลยพยายามทำให้ตัวเองอกหักก่อน
โดยการคิดถึงเหตุการณ์ที่มันนังไม่เกิดขึ้นจริง
จินตนาการว่าเราไม่ได้คุยกันอีกแล้ว
เจอหน้ากันก็คงทำได้แค่ยิ้มให้เหมือนคนทั่วไป
เราไม่ได้อยากตั้งใจที่จะทำร้ายใคร
เราอยากรักใครสักคนจริงๆเหมือนกัน
แต่เราไม่สามารถข้ามความกลัวในใจนี้เราไปได้เลย
เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงดี
เราพยายามที่จะมองข้ามความกลัวในใจเราไปทุกอย่างแล้ว
สุดท้ายมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
เราเสียใจค่ะ
ถ้าจขกทพิมผิดยังไงต้องจอโทษด้วยนะคะ พอดีไม่ค่อยเก่งภาษาไทย