เคยมั้ยที่เจอความรักดีๆ ที่ใจอยากจะรักคนๆ นี้ แต่อีกส่วนลึกๆ ใจในกลับไม่อยากคบเป็นแฟน เลือกที่จะปฏิเสธความรัก แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจเอง

เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เหมือนเรากำลังกลัวการมีความรัก กลัวที่จะต้องผิดหวัง เสียใจ ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้ามันจะเป็นยังไง ที่ผ่านมาเราเลือกที่จะปฏิเสธคนดีๆ ที่เข้ามาด้วยเหตุผลน้ำเน่าว่าเค้ายัง "ไม่ใช่" เวลามีใครถามว่าทำไมถึงยังไม่มีแฟนเราจะตอบไปทุกครั้งว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ ทั้งๆ ที่เราเองก็ไม่รู้หรอกว่านิยามคำว่า "ใช่" จริงๆ มันคืออะไร? ส่วนหนึ่งมันอาจจะเป็นเพราะเราเคยเจอความรักแย่ๆ จากคนรอบข้างมาเยอะ มันเลยทำให้เรากลัวไม่กล้าใช้คำว่ารักกับใคร ปิดกั้นตัวเองมาตลอด

ตอนนี้เราคิดว่าเราเจอคนๆ นั้นแล้วคนที่เราคิดว่าเค้าใช่ คนที่ทำให้เรารู้สึกดี เค้าทำให้รู้ว่าการคิดถึงใครมากๆ มันก็ทำให้เราทั้งยิ้ม และเหงาได้โดยไม่มีเหตุผล แต่วันนี้เรากลับเลือกที่จะปฏิเสธหัวใจตัวเองด้วยเหตุผลบางอย่าง แล้วก็ต้องมานั่งเศร้า เสียใจอยู่คนเดียว

เราไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมการเปิดใจให้ใครซักคนสำหรับเรามันยากจัง ตอนนี้มันรู้สึกเหนื่อยที่ต้องมานั่งเสียใจเพราะทำตัวเอง เมื่อไหร่ความรู้สึกแบบนี้มันจะหายไปซักที!

ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จริงๆ แค่อยากระบาย และก็อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นเหมือนเราบ้างมั้ย