ก็ปกติจะเป็นคนเล่าให้แม่ฟังตลอด ว่าไปเจออะไรมา มีปัญหาอะไร ก็จะเล่าแบบนี้ให้เพื่อน ให้แม่ฟัง หรือคนสนิท
แต่ไปเล่าให้แม่ฟังแล้วแม่ชอบบ่น ชอบคิดมากมาย ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โต ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรมากมายขนาดนั้น แต่ทำไมชอบคิดไปไกล ทำให้เราไม่อยากเล่าแล้ว ต่อไปนี้ คิดอยากจะให้แม่รู้แค่ในเรื่องที่อยากให้รู้เท่านั้น และ ถ้าจะคุยกับแม่แค่เรื่อง ค่าเทอม, ค่าหอ, ค่าอาทิตย์ หรือแม่จะมาเที่ยวกรุงเทพ, เราจะกลับบ้าน เท่านั้นจะดีกว่ามั้ย
ถ้าทำแบบนี้เราก็สบายใจ บางทีเราแค่อยากจะระบายเรื่องที่เราเจอมาเฉยๆ แต่เขาก็จะชอบคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โต ทั้งๆที่จริงๆเราแค่บ่น และ เขาก็อยากรู้ บอกตลอดว่ามีอะไรให้บอก แต่พอเล่าพอบ่น ก็คิดมากมาย เป็นเรื่องใหญ่โต เวอร์วัง ว่าเขาจะต้องไปนู๊นไปนี่ ระวังเป็นเหมือนในข่าวนะ
รู้จ้ะว่าห่วง แต่เบื่อ ถ้าจะคุยแค่นั้นพอถือว่าอกตัญญูมั้ยครับ ?
ถ้าปกติมีอะไรเล่าให้แม่ฟังทุกเรื่อง แล้วแม่บ่น แต่ก็ถามตลอดว่าทำไม เราควรจะเล่ามั้ย ต่อไปนี หรือเก็บเงียบคุยกับเพื่อนพอ
แต่ไปเล่าให้แม่ฟังแล้วแม่ชอบบ่น ชอบคิดมากมาย ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โต ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรมากมายขนาดนั้น แต่ทำไมชอบคิดไปไกล ทำให้เราไม่อยากเล่าแล้ว ต่อไปนี้ คิดอยากจะให้แม่รู้แค่ในเรื่องที่อยากให้รู้เท่านั้น และ ถ้าจะคุยกับแม่แค่เรื่อง ค่าเทอม, ค่าหอ, ค่าอาทิตย์ หรือแม่จะมาเที่ยวกรุงเทพ, เราจะกลับบ้าน เท่านั้นจะดีกว่ามั้ย
ถ้าทำแบบนี้เราก็สบายใจ บางทีเราแค่อยากจะระบายเรื่องที่เราเจอมาเฉยๆ แต่เขาก็จะชอบคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โต ทั้งๆที่จริงๆเราแค่บ่น และ เขาก็อยากรู้ บอกตลอดว่ามีอะไรให้บอก แต่พอเล่าพอบ่น ก็คิดมากมาย เป็นเรื่องใหญ่โต เวอร์วัง ว่าเขาจะต้องไปนู๊นไปนี่ ระวังเป็นเหมือนในข่าวนะ
รู้จ้ะว่าห่วง แต่เบื่อ ถ้าจะคุยแค่นั้นพอถือว่าอกตัญญูมั้ยครับ ?