อยากเล่ามหากาฬของไข้เลือดออกให้ฟัง
ไม่รู้จะสนใจกันไหม แต่อยากแชร์ประสบการแย่ๆ ที่ได้เจอมา
ก่อนจะหมดปีแย่ๆของตัวเอง แล้วขอให้ปีหน้ามีแต่สิ่งดีๆเข้ามา
เริ่ม!!
อารัมภบท..
วันอาทิตย์.. ผมไปถ่ายรูปรับปริญญาที่มหิดลศาลายา แน่นอนวันนั้นฝนตกหนักมาก เทลงมาประมาณสองรอบ บัณฑิตอยากได้ภาพกลางฝน จัดไป ลุยฝนถ่ายกัน ทั้งกล้อง ทั้งแฟลช ทั้งผม แน่นอนเปียก เปียกแบบโช้กกกเลย ชุ่มฉ่ำ มากกกกกกกก
แยกกับบัณฑิตประมาณ 17.00 ตอนนั้นที่เปียกๆเริ่มแห้งแล้ว ตัวเองมีถุงเล็กๆ เลยถอดถุงเท้าเปียกชุ่มใส่ถุงนั้นไว้ แล้วเก็บไว้ในกระเป๋าขาแฟลช จากนั้นโพ้สหาเพื่อนกลับ เพราะที่ศาลายา ฝันร้ายปีก่อนยังจำได้ เพราะรถไม่มีเลย แถมคนเยอะมากกกกกกกกกกก เลยคิดว่าเอ้องั้นหาเพื่อนดีกว่า เดชะบุญ เพื่อนซี้สมัย ม ปลาย ชื่อแมท ทักมา เห้ยกลับด้วยกันเปล่า พอดีเพื่อนของแมทเอารถมา อะโอเค ก็เลยไปหาแมทที่นานาชาติ แมทเนี้ยเป็นเพื่อนซี้ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม ต้นห้องเดียวกันยันจบ ม6 ก่อนนางจะไปเรียนออกแบบผลิตภัณฑ์ที่ลาดกระบัง กลับเข้าเรื่อง ก็ไปหาแมท แมทมากะเพื่อนคนนึงชื่อเปาแล้วกำลังจะไปหาเพื่อนคนนึงชื่อมะเหมี่ยว มะเหมี่ยวเป็นคนที่น่ารักมากนิสัยดี [ขอตังค่าชมด้วย] ไอเราก็ชอบช่วยคนอยู่ละ ถ่ายให้ไง ก็ถ่ายๆๆๆ ซักพักก็ไปอยู่กับเพื่อนมะเหมี่ยวมีกัน 3-4 คนเนี้ยแหละ ไม่ลงรายละเอียดเยอะละกัน แต่น่ารักมากกกกก โอเคข้ามๆ พอถ่ายรูปเสร็จก็ค่ำละ มะเหมี่ยวเปาแมทเลยลากกันไปกินข้าว ร้านนม เราก็เกรงใจกลัวอ้วนสั่งมาม่าไป [มาม่าอบชี้ส -//-] ก็นั่นแหละ กินกันเสร็จก็ยังเปียกๆอยู่ ก็ได้เปาเนี้ยแหละ ไปส่งทีละคนจนถึงเราคนสุดท้าย ก็ต่อรถถึงบ้านพอดี พอถึงบ้านก็รีบไปอาบน้ำสระผมตามปรกติ เสร็จก็ออกมาทำรูป เอาจริงๆ รูปบัณฑิตตัวเองอะยังไม่เสร็จเลย แต่ของมะเหมี่ยวอะเสร็จแล้ว 5555555555 ตอนนั้น 4-5 ทุ่มเนี้ยแหละ เริ่มหนาว เอ้ะเราก็ว่าสงสัยหวัด-ชัว!!! ฟันธง งั้นก็ตามสเต็ป ดีคอเจ้น 1 เม็ดก็หาย //หวัดปรกติอะ อ่อนบอกเลยแค่นี้ ซั้ดไป 2 เม็ด นอน..
วันจันทร์..
ตื่นมา 8 โมง ตัวร้อนมาก ร้อนแบบ ร้อนมากๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมากินยา รู้สึกว่าเห้ย แปลกละ ทำไมเป็นหนักขึ้น จริงๆมันต้องหายนะ ยาขนาดนั้น [สำหรับผม ดีคอลเจ้น 2 เม็ดนี่คือเยอะมาก โคตรเยอะอะแต่คือไม่หาย] ก็กินยาลดไข้ ดีคอลเจ้นอีก 1 เม็ด ยาแก้หวัด คือที่บ้านติดนิสัยการให้กินยาเยอะๆ คิดว่ากันมันทุกทางเลย ซึ่งเยอะขนาดนี้ก้ต้องหายละ
ตื่นมารอบ 2 ตอน 11 โมงมั้ง เห้ยได้ผล ไข้ลด ตัวรุมๆละ นอนอีกรอบก็น่าจะหายละแหละคิดว่านะ บอกแล้วหวัดอ่อนๆ กระจอกมากกก กินยานอนต่อจ้า..
ตื่นมารอบ 3 ตอน บ่าย 2 เห้ยหายหวะ.. หายเลย แบบฟิต ซิดอัพได้ละ วิ่งได้ละ โอเคหายแน่นอน หาในเน็ต สมุนไพรหรืออะไรที่กินแก้หวัดได้มั่ง เจอกระเทียม โอเคเอาเลย เดินไปสั่งหมูกระเทียมไข่ดาว บอกป้าขอพิเศษเลยนะ แต่แบบเพิ่มกระเทียมไม่เพิ่มหมู ป้างงดิ 55555 ก็ซั้ดไปซ้ะ กะหายหวัดอะ พอตกเย็นก็ออกไปซื้อข้าวกิน ซื้อน้ำตกหมูมาเหมือนเดิมเลย แต่กินแล้วไม่อร่อย รู้สึกแปลกๆละ ของชอบเลยนะ ทำไมไม่อร่อยหละ ซั้กพักเริ่มหนาว รู้ตัวละ เป็นแบบนี้ต้องเป็นหนักแน่ๆ บอกแม่ไปหาหมอ แม่บอกจะทำงานบ้าน อะโอเค เรียก grab ไปรามา ไปคนเดียวพอไปถึงก้ไปยื่นชื่อเอาบัตรประชาชนทำเรื่องบลาๆ หมอน่ารักมากกกกกก //ไม่เกี่ยว ก็เจาะเลือดไป เป็นครั้งแรกที่โดนเจาะเลือดไปสองหลอดใหญ่ๆเลย โคตรเจ็บบบบ รอผลสองชั่วโมง... ก็ไปนั่งคอพับคอตกหนาวๆอยู่ข้างนอก ตี 2 ตื่นมา เจอแม่ แม่ก็ซื้อของกินมาให้เป็นไส้กรอก ก็นั่งกินไปสามสี่คำก้ส่งคืน มันโคตรไม่อร่อยอะ หมอเรียกไปฟังผล สรุปก็เป็นไข้เลือดออก 100% ตอนนั้นหมอบอกว่าเกร็ดเลือดอยู่ที่แสนต้นๆ แต่เกร็ดเลือดจริงๆตอนนั้นอยู่ที่ 180k ซึ่งมันสูงมากๆสำหรับคนเป็นโรคนี้ ตอนนั้นไม่เข้าใจก็เถียงกับหมอ //หมอเป็นผู้ชายไงเถียงใหญ่เลย 55555 แต่สุดท้ายก็ไล่กลับบ้านเซงมากกก เลยเอาใบรับรองผลตรวจเลือดไปยื่นที่เวชศาสตร์เขตร้อน คือเราอะไม่อยากให้มันไปแพร่เชื้อใส่ใคร เลยพยายามที่จะพักผ่อนหรือแอดมิดเข้าโรงบาลได้เลยยิ่งดี กลายเป็นว่าไม่มีที่ไหนรับเพราะเกร็ดเลือดเราอะสูงมาก กลับบ้านตอนตี 5
วันอังคาร..
เวชศศาสตร์นัดมาเจาะเลือด แต่พอมาถึงไม่ได้เจาะเพราะว่ายังไม่ครบ 24 ชม หลังจากเจาะที่ รามาเลย ก็ให้ยากินกลับบ้าน... กลับถึงบ้านก็สั่งกระเพราหมูกรอบกิน กินไป 3-4 คำ แล้วก้ไม่กินต่อ รู้สึกว่ามันไม่อร่อย เข้าสู่โหมดเบื่ออาหารแบบจริงจัง ตอนนั้นคนก็เป็นห่วงเยอะมาก มาเม้นให้กินน้ำแดงเยอะมาก ก็กินน้ำแดง น้ำแดงก็ไม่อร่อย ไม่มีความหวานเลยเซงมาก แต่ทำไงได้อะ ? ก็ต้องกินต่อไป เลือกอะไรไม่ได้เลย ก็ฝืนไข้ลุกขึ้นมานั่งทำงานให้ลูกค้า ทำจนเสร็จ ก็เข้าห้องน้ำอ้วก อ้วกหนักมาก ที่คิดเข้าไป น้ำดงน้ำแดง สปอนเซอร์ ออกหมด เกลี้ยง ลงไปนอนหายใจเบาๆเหมือนปลาจะตายอะ แบบหมดแรงจริงๆนาทีนั้น แม่เลยให้เรียกรถไปพระมงกุฏ ไปถึงก็เอาอาการให้หมอดูเพราะพิมไว้เสร็จสับ แล้วบอกหมอว่าผมไหว้หละครับ ให้น้ำเกลือเถอะ ผมไม่ไหวจริงๆ หมอก็อนุญาตแล้วก็เจาะเลือดไปตามคอนเสป... เข้านอนห้องฉุกเฉินตอน 22.00ของวันนั้น
วันพุทธ..
ก็นอนแบบนั้นทั้งวัน แม่เอามือถือไปตั้งแต่เข้านอน แม่เอาข้าวมาให้บ้าง แม่บ้านเอาข้าวมาให้บ้าง แต่ก็กินไม่ลง ตอนนั้นแบบเซงมากอยากหายมากๆ ประนมมือขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วย ตอนนั้นแบบหมดทางแล้วจริงๆ เครียดมาก เพราะคุยกับใครไม่ได้ น้ำตาคลอ จนกระทั่งเริ่มฮึ่ด เริ่มชวนเตียงข้างๆคุย คนที่มาเยี่ยมไข้ คือที่นี่เป็นห้องฉุกเฉินขาจรมากๆ เปลี่ยนหน้าทุกๆครั้งที่ตื่น พอตื่นมาก็เป็นอีกคนละ วันนั้นเปลี่ยนเตียงข้างๆไป 10กว่าคนมั้ง ทั้งซ้ายขวา กลับมาที่อาหารของมันน่าจะอร่อยก็ไม่อร่อย แม่เอากระเพรามาให้กินก็ไม่อร่อย คือแบบเซงมาก นอนจนครบ 24ชม โดนเจาะเลือดไปเข็มนึงช่วงบ่าย แล้วก็โดนเจาะนิ้วไป 3-4 นิ้ว เขาเหมือนใช้เลือดน้อยเลยใช้การเจาะที่นิ้วแล้วใช้หลอดเก็บๆเลือด จริงๆ เจาะนิ้วโป้งนิ้วเดียวก็จบแล้ว นี่พี่ชายเล่นเจาะไล่ตั้งแต่นางกลางชี้โป้ง เขร้ โคตรเจ็บ ผลตรวจเลือดออกมาพบว่าเกร็ดเลือดลดลงมาเหลือ 140k แล้ว จากนั้นหมอก็มาขอให้ย้ายผู้ป่วยไปที่อื่น เพราะเตียงไม่มีจริงๆ จะให้นอนแบบนี้ไม่ได้ เลยประสานไปที่ เวชศาสตร์ พอดีเตียงว่างอยู่เลยย้ายมาเลย
วันพฤหัส..
ตื่นมาในเวชศาสตร์เขตร้อน.. ตอนตี 3 ก็จะมีการมาเจาะเลือด ชีวิต ลำบากจริงจัง ดีขึ้นนิดหน่อยเพราะได้มือถือคืนแล้ว และพยาบาลก็น่ารักมากๆ เขาบอกว่ากดปุ่มเรียกได้ตลอดเลย อีนี่ก็กดทุก5นาทีเลย เดี๋ยวฉี่ เดี๋ยวฉี่ คือที่นี่เขาควบคุมปริมาณน้ำเข้าออกอะ คือกินน้ำเข้าไป มีกระบอกฉี่ให้ แล้วฉี่เสดเอาใส่กระบอกตวงเป็นขวดอยู่ตรงปลายเตียง ก็จะเรียกพยาบาลมาปิดม่านตลอด เพราะเราปวดฉี่บ่อย อาหาร.. ยอดแย่ โคตรของโคตรแย่ แต่วันแรก มื้อที่ 3 มันมีรสชาตินึงที่กินเข้าไปแล้วรู้สึกว่ามันไม่แย่ คือรสเค็ม เลยคิดวิธี lifehack ได้ โทรหาแม่บอกแม่ว่าพรุ่งนี้เช้าซื้อหมูเค็มมาซั้ก2-3ขีดนะ แม่ซื้อมาเป็นถุงเลย อะพรุ่งนี้กรูรอดแน่นอนนนนนน
วันศุกร์..
ตี 3 โดนละเจาะเลือดเหมือนเดิม โคตรเจ็บ...เกร็ดเลือดลงไปที่ 110k ตื่นเช้ามา ข้าวต้มเหมือนเดิมกับข้าวก็ยอดแย่ ขอโทษวันนี้ไม่ได้แดรกกรูหรอก วันนี้มีหมูเค็ม.. เห้ยได้ผล มันอร่อยอร่อยมาก กินข้าวคำหมูคำ ตักผักปนๆเข้าปากกินหมูตาม แค่นี้ก็ไม่ขมละ 5555555555555555 ชีวิตอยู่ง่ายขึ้นมาก มากๆ วันนั้นไม่ดื้อเลย กินข้าว กินน้ำหมดเยอะมาก ฉี่บ่อยมาก วันนั้นบ่ายๆพี่แก้ปก็มาเยี่ยม มากับเยลลี่เป็นกอบเป็นกำ คือพี่เขาถามว่าเอาอะไรไหมจะไปเยี่ยม เราเลยบอกอยากกินเยลลี่โค้กอะ อยากกินถุงเดียวพี่เขาซื้อมา10กว่าถุงอะ 555555555555 [เอาจริงๆผมยังกินไม่หมดเลย] เสร็จแมทกับพลายก็มาเยี่ยมต่อ วันนั้นคนมาเยี่ยมเยอะมากกกกกกกกกกกกก
วันเสาร์..
ตี 3 เช่นเคย โดนเจาะเลือด... เร่มชินละ รู้สึกเหมือนไม่ค่อยเจ็บละ เกร็ดเลือดขึ้นเว้ย .. งงมาก พยาบาลก็คิดว่าที่ตรวจเพี้ยนหรือเปล่า ขึ้นมาตั้ง 5000 ... เป็น 115k เหมือนเดิมทุกอย่าง กินน้ำเยอะมาก หมดไปสองเหยือก กินทุกอย่างที่กินได้ โดยเฉพาะหมูเค็ม 5555555555555555555555555 แล้วก็มีคุณอาสุดที่รักมาเยี่ยมตอนเย็นมาพร้อมกับอาหารญี่ปุ่นหนึ่งกล่อง //แอบกิน LOL กลัวพยาบาลว่าเต็มที่เลย เลยรีบกินเนียนๆ พร้อมกับกินข้าว 55555555555
วันอาทิตย์..
ตี 3 มาเจาะเลือดเหมือนเดิม วันนี้เกร็ดเลือดขึ้นมาเป็น 130k หมอบอกกลับได้ละ แข็งแรง หมอชมเยอะมาก หมอบอกว่า ไม่ท้อดีมาก ดีมากๆ คนอื่นๆก็มีกำลังใจไปด้วย เพราะอีนี่คุยกับทุกคน ทุกคนน่ารักมาก พี่เตียงซ้ายเป็นคนงานก่อสร้าง น้องเตียงขวาเป็นเด็กมปลายจากราชวินิช เตียงฝั่งตรงข้ามเป็นครู เป็นทั้งสามี ทั้งภรรยาเลย คือเป็นไข้เลือดออกทั้งบ้าน เยื้องไปทางซ้ายเป็นลุงแก่ที่ดูชีวิตสโลไล้ฟสุดๆ ฝั่งขวาเป็นเด็กไวรุ่นที่เพื่อนเยอะมากๆ เห็นเพื่อนเอาซูชิมาให้กิน เราก็อยากกินนะะ T^T ก็มีโอกาศได้สอนน้องเยอะเลยเกี่ยวกับชีวิต บางครั้งมันก้ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก เราคิดว่าเราเรียนอยู่มันยากมาก ชีวิตมันผ่านไปยากมาก พอมาถึงอีกช่วงเวลานึงเราจะรู้สึกว่า มันก็แค่นั้นเอง 5555555 เอ้ามีสาระเฉย เอาเป็นว่าวันสุดท้ายก็มีคนมาเยี่ยมนะ พี่ปันซ่ากับพี่มิ้น LOL จริงๆท้อนะ ท้อมากๆ เครียดมากๆ คิดลบเยอะมากๆ แต่โชคดีที่นึกถึงคำพี่ปิ้ง พี่ปิ้งอาจจะไม่รู้ว่าช่วยผมไว้เยอะมาก เหมือนตอนที่ดาวมากๆ ก็มีคำพูดที่เชื่อว่าเห้ยผมเจ๋ง ผมสามารถทำอะไรที่คนอื่นทำไม่ได้ ได้ คิดถึงหลายๆคนที่เคยชื่นชมเรา พยายามดึงตัวเองขึ้น จริงๆ โรคไข้เลือดออกอะไม่น่ากลัวหรอก ที่น่ากลัวสุดคือตัวเราเองเนี้ยแหละ ถ้าเราท้อ เราไม่สู้ ผมก็ไม่ต่างจากเตียงรอบๆครับ พวกเขาไม่กินข้าว ไม่กินน้ำ เกร็ดเลือดก็ทำงานอย่างเต็มที่ แพ้ไวรัสก็ตายลงตายลง สุดท้ายไม่มีอะไรไปช่วยเสริมร่างกาย ไม่มีทางหายหรอก เหมือนทุกคนรอบตัวผมเลย พอเหมือนทุกคนได้กำลังใจจากผม ก็คิดสูตรของตัวเอง หาอาหารแปลกๆ มากิน ก็กินได้ พอกินได้ ก็หายไว แน่นอนพวกเขาเหล่านั้นออกจากโรงบาลก่อนผมครับแต่เกร็ดเลือดของเขาไม่มีใครเยอะกว่าผมเลย ถ้าเป็นไข้ อาการแปลกๆ อยากให้ไปหาหมอเลย อย่าปล่อยไว้ เนี้ยแบบผมไปเร็ว หายเร็ว เรารู้ละว่าเราเป็นอะไร เราก็แก้ให้ถูกจุด จริงๆไข้เลือดออกมันไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่ถ้าเป็นซ้ำหลายๆครั้งอันนั้นสิน่ากลัว
++ ขอรีวิวละกัน เวชศาสเขตร้อนเป็นโรงบาลที่ดีมากๆครับ ค่าใช้จ่ายก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไรด้วย ค่ายาค่าอุปกรณ์ ดีกว่านอนเอกชนครับจริง แล้วที่นี่เหมือนเขารักษาโรคเฉพาะทาง คนไข้ไม่กินข้าวพยาบาลก็มาช่วยให้กำลังใจ ไม่กินน้ำก็จะมาคอยสั่งให้กิน พยาบาลที่นี่ใส่ใจคนไข้มากๆครับ จริงๆอยากขอบคุณทุกคนเลยที่ดูแลผมเป็นอย่างดี โดยเฉพาะพี่เกท เหมือนโดนผมกวนไปเยอะมาก แต่ก็ยังไม่ย่อท้อ 55555555 พยายามกวนผมกลับ สุดท้ายก็ไม่ได้ลาเพราะเหมือนเขาออกเวรก่อน ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากๆครับที่เป็นห่วงเป็นใย คอยให้กำลังใจสาปแช่ง 555555555 หายแล้ว หายแล้วจริงๆ
++ เรื่องโรคไข้เลือดออก อาการรวมๆ ก็ปวดตามตัว ไม่มีแรง ปวดรอบๆกระบอกตา[อันนี้ปวดมากเป็นพิเศษเลย] มีไข้ขึ้นลงตลอด เบื่ออาหาร
จริงๆพอเริ่มเป็นแล้วให้รีบไปตรวจ ยิ่งตรวจเร็ว ยิ่งดี เหมือนพอเรารู้ตัวว่าเป็นอะดีมาก โรคนี้อันตรายสุดคือตอนไข้ลงวันที่ 4 ขนาดพยาบาลยังต้องมาเตือนบ่อยๆ เพราะว่ามันมีโอกาศช้อค แต่เราเป็นคนที่กินเก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยผ่านวันนั้นไปแบบชิวๆเลย เอาจริงๆ เป็นกำลังใจให้นะครับสำหรับคนที่เป็นโรคนี้อยู่ หรือกำลังจะเป็น หรือมองหาโรคที่เป็นเล่นๆขำๆ โรคไข้เลือดออกก็เป็นโรคนึงที่ผมแนะนำเลยครับ สนุกไม่แพ้โรคอื่นเลยแหละ LOL
ขอให้อะไรร้ายๆ ผ่านไปให้หมด เริ่มปีใหม่ด้วยอะไรใหม่ๆ อะไรดีๆ สุดท้าย โสตครับ อิอิ Happy birth day นะต้น //ปล.21/กันยา มันวันเกิดผมพอดีครับ 55555
รีวิว!! การเป็นไข้เลือดออกครั้งแรกกกกกกกกกกกกกกกกก @เวชศาสตร์เขตร้อนนนนนนนน
ไม่รู้จะสนใจกันไหม แต่อยากแชร์ประสบการแย่ๆ ที่ได้เจอมา
ก่อนจะหมดปีแย่ๆของตัวเอง แล้วขอให้ปีหน้ามีแต่สิ่งดีๆเข้ามา
เริ่ม!!
อารัมภบท..
วันอาทิตย์.. ผมไปถ่ายรูปรับปริญญาที่มหิดลศาลายา แน่นอนวันนั้นฝนตกหนักมาก เทลงมาประมาณสองรอบ บัณฑิตอยากได้ภาพกลางฝน จัดไป ลุยฝนถ่ายกัน ทั้งกล้อง ทั้งแฟลช ทั้งผม แน่นอนเปียก เปียกแบบโช้กกกเลย ชุ่มฉ่ำ มากกกกกกกก
แยกกับบัณฑิตประมาณ 17.00 ตอนนั้นที่เปียกๆเริ่มแห้งแล้ว ตัวเองมีถุงเล็กๆ เลยถอดถุงเท้าเปียกชุ่มใส่ถุงนั้นไว้ แล้วเก็บไว้ในกระเป๋าขาแฟลช จากนั้นโพ้สหาเพื่อนกลับ เพราะที่ศาลายา ฝันร้ายปีก่อนยังจำได้ เพราะรถไม่มีเลย แถมคนเยอะมากกกกกกกกกกก เลยคิดว่าเอ้องั้นหาเพื่อนดีกว่า เดชะบุญ เพื่อนซี้สมัย ม ปลาย ชื่อแมท ทักมา เห้ยกลับด้วยกันเปล่า พอดีเพื่อนของแมทเอารถมา อะโอเค ก็เลยไปหาแมทที่นานาชาติ แมทเนี้ยเป็นเพื่อนซี้ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม ต้นห้องเดียวกันยันจบ ม6 ก่อนนางจะไปเรียนออกแบบผลิตภัณฑ์ที่ลาดกระบัง กลับเข้าเรื่อง ก็ไปหาแมท แมทมากะเพื่อนคนนึงชื่อเปาแล้วกำลังจะไปหาเพื่อนคนนึงชื่อมะเหมี่ยว มะเหมี่ยวเป็นคนที่น่ารักมากนิสัยดี [ขอตังค่าชมด้วย] ไอเราก็ชอบช่วยคนอยู่ละ ถ่ายให้ไง ก็ถ่ายๆๆๆ ซักพักก็ไปอยู่กับเพื่อนมะเหมี่ยวมีกัน 3-4 คนเนี้ยแหละ ไม่ลงรายละเอียดเยอะละกัน แต่น่ารักมากกกกก โอเคข้ามๆ พอถ่ายรูปเสร็จก็ค่ำละ มะเหมี่ยวเปาแมทเลยลากกันไปกินข้าว ร้านนม เราก็เกรงใจกลัวอ้วนสั่งมาม่าไป [มาม่าอบชี้ส -//-] ก็นั่นแหละ กินกันเสร็จก็ยังเปียกๆอยู่ ก็ได้เปาเนี้ยแหละ ไปส่งทีละคนจนถึงเราคนสุดท้าย ก็ต่อรถถึงบ้านพอดี พอถึงบ้านก็รีบไปอาบน้ำสระผมตามปรกติ เสร็จก็ออกมาทำรูป เอาจริงๆ รูปบัณฑิตตัวเองอะยังไม่เสร็จเลย แต่ของมะเหมี่ยวอะเสร็จแล้ว 5555555555 ตอนนั้น 4-5 ทุ่มเนี้ยแหละ เริ่มหนาว เอ้ะเราก็ว่าสงสัยหวัด-ชัว!!! ฟันธง งั้นก็ตามสเต็ป ดีคอเจ้น 1 เม็ดก็หาย //หวัดปรกติอะ อ่อนบอกเลยแค่นี้ ซั้ดไป 2 เม็ด นอน..
วันจันทร์..
ตื่นมา 8 โมง ตัวร้อนมาก ร้อนแบบ ร้อนมากๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมากินยา รู้สึกว่าเห้ย แปลกละ ทำไมเป็นหนักขึ้น จริงๆมันต้องหายนะ ยาขนาดนั้น [สำหรับผม ดีคอลเจ้น 2 เม็ดนี่คือเยอะมาก โคตรเยอะอะแต่คือไม่หาย] ก็กินยาลดไข้ ดีคอลเจ้นอีก 1 เม็ด ยาแก้หวัด คือที่บ้านติดนิสัยการให้กินยาเยอะๆ คิดว่ากันมันทุกทางเลย ซึ่งเยอะขนาดนี้ก้ต้องหายละ
ตื่นมารอบ 2 ตอน 11 โมงมั้ง เห้ยได้ผล ไข้ลด ตัวรุมๆละ นอนอีกรอบก็น่าจะหายละแหละคิดว่านะ บอกแล้วหวัดอ่อนๆ กระจอกมากกก กินยานอนต่อจ้า..
ตื่นมารอบ 3 ตอน บ่าย 2 เห้ยหายหวะ.. หายเลย แบบฟิต ซิดอัพได้ละ วิ่งได้ละ โอเคหายแน่นอน หาในเน็ต สมุนไพรหรืออะไรที่กินแก้หวัดได้มั่ง เจอกระเทียม โอเคเอาเลย เดินไปสั่งหมูกระเทียมไข่ดาว บอกป้าขอพิเศษเลยนะ แต่แบบเพิ่มกระเทียมไม่เพิ่มหมู ป้างงดิ 55555 ก็ซั้ดไปซ้ะ กะหายหวัดอะ พอตกเย็นก็ออกไปซื้อข้าวกิน ซื้อน้ำตกหมูมาเหมือนเดิมเลย แต่กินแล้วไม่อร่อย รู้สึกแปลกๆละ ของชอบเลยนะ ทำไมไม่อร่อยหละ ซั้กพักเริ่มหนาว รู้ตัวละ เป็นแบบนี้ต้องเป็นหนักแน่ๆ บอกแม่ไปหาหมอ แม่บอกจะทำงานบ้าน อะโอเค เรียก grab ไปรามา ไปคนเดียวพอไปถึงก้ไปยื่นชื่อเอาบัตรประชาชนทำเรื่องบลาๆ หมอน่ารักมากกกกกก //ไม่เกี่ยว ก็เจาะเลือดไป เป็นครั้งแรกที่โดนเจาะเลือดไปสองหลอดใหญ่ๆเลย โคตรเจ็บบบบ รอผลสองชั่วโมง... ก็ไปนั่งคอพับคอตกหนาวๆอยู่ข้างนอก ตี 2 ตื่นมา เจอแม่ แม่ก็ซื้อของกินมาให้เป็นไส้กรอก ก็นั่งกินไปสามสี่คำก้ส่งคืน มันโคตรไม่อร่อยอะ หมอเรียกไปฟังผล สรุปก็เป็นไข้เลือดออก 100% ตอนนั้นหมอบอกว่าเกร็ดเลือดอยู่ที่แสนต้นๆ แต่เกร็ดเลือดจริงๆตอนนั้นอยู่ที่ 180k ซึ่งมันสูงมากๆสำหรับคนเป็นโรคนี้ ตอนนั้นไม่เข้าใจก็เถียงกับหมอ //หมอเป็นผู้ชายไงเถียงใหญ่เลย 55555 แต่สุดท้ายก็ไล่กลับบ้านเซงมากกก เลยเอาใบรับรองผลตรวจเลือดไปยื่นที่เวชศาสตร์เขตร้อน คือเราอะไม่อยากให้มันไปแพร่เชื้อใส่ใคร เลยพยายามที่จะพักผ่อนหรือแอดมิดเข้าโรงบาลได้เลยยิ่งดี กลายเป็นว่าไม่มีที่ไหนรับเพราะเกร็ดเลือดเราอะสูงมาก กลับบ้านตอนตี 5
วันอังคาร..
เวชศศาสตร์นัดมาเจาะเลือด แต่พอมาถึงไม่ได้เจาะเพราะว่ายังไม่ครบ 24 ชม หลังจากเจาะที่ รามาเลย ก็ให้ยากินกลับบ้าน... กลับถึงบ้านก็สั่งกระเพราหมูกรอบกิน กินไป 3-4 คำ แล้วก้ไม่กินต่อ รู้สึกว่ามันไม่อร่อย เข้าสู่โหมดเบื่ออาหารแบบจริงจัง ตอนนั้นคนก็เป็นห่วงเยอะมาก มาเม้นให้กินน้ำแดงเยอะมาก ก็กินน้ำแดง น้ำแดงก็ไม่อร่อย ไม่มีความหวานเลยเซงมาก แต่ทำไงได้อะ ? ก็ต้องกินต่อไป เลือกอะไรไม่ได้เลย ก็ฝืนไข้ลุกขึ้นมานั่งทำงานให้ลูกค้า ทำจนเสร็จ ก็เข้าห้องน้ำอ้วก อ้วกหนักมาก ที่คิดเข้าไป น้ำดงน้ำแดง สปอนเซอร์ ออกหมด เกลี้ยง ลงไปนอนหายใจเบาๆเหมือนปลาจะตายอะ แบบหมดแรงจริงๆนาทีนั้น แม่เลยให้เรียกรถไปพระมงกุฏ ไปถึงก็เอาอาการให้หมอดูเพราะพิมไว้เสร็จสับ แล้วบอกหมอว่าผมไหว้หละครับ ให้น้ำเกลือเถอะ ผมไม่ไหวจริงๆ หมอก็อนุญาตแล้วก็เจาะเลือดไปตามคอนเสป... เข้านอนห้องฉุกเฉินตอน 22.00ของวันนั้น
วันพุทธ..
ก็นอนแบบนั้นทั้งวัน แม่เอามือถือไปตั้งแต่เข้านอน แม่เอาข้าวมาให้บ้าง แม่บ้านเอาข้าวมาให้บ้าง แต่ก็กินไม่ลง ตอนนั้นแบบเซงมากอยากหายมากๆ ประนมมือขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วย ตอนนั้นแบบหมดทางแล้วจริงๆ เครียดมาก เพราะคุยกับใครไม่ได้ น้ำตาคลอ จนกระทั่งเริ่มฮึ่ด เริ่มชวนเตียงข้างๆคุย คนที่มาเยี่ยมไข้ คือที่นี่เป็นห้องฉุกเฉินขาจรมากๆ เปลี่ยนหน้าทุกๆครั้งที่ตื่น พอตื่นมาก็เป็นอีกคนละ วันนั้นเปลี่ยนเตียงข้างๆไป 10กว่าคนมั้ง ทั้งซ้ายขวา กลับมาที่อาหารของมันน่าจะอร่อยก็ไม่อร่อย แม่เอากระเพรามาให้กินก็ไม่อร่อย คือแบบเซงมาก นอนจนครบ 24ชม โดนเจาะเลือดไปเข็มนึงช่วงบ่าย แล้วก็โดนเจาะนิ้วไป 3-4 นิ้ว เขาเหมือนใช้เลือดน้อยเลยใช้การเจาะที่นิ้วแล้วใช้หลอดเก็บๆเลือด จริงๆ เจาะนิ้วโป้งนิ้วเดียวก็จบแล้ว นี่พี่ชายเล่นเจาะไล่ตั้งแต่นางกลางชี้โป้ง เขร้ โคตรเจ็บ ผลตรวจเลือดออกมาพบว่าเกร็ดเลือดลดลงมาเหลือ 140k แล้ว จากนั้นหมอก็มาขอให้ย้ายผู้ป่วยไปที่อื่น เพราะเตียงไม่มีจริงๆ จะให้นอนแบบนี้ไม่ได้ เลยประสานไปที่ เวชศาสตร์ พอดีเตียงว่างอยู่เลยย้ายมาเลย
วันพฤหัส..
ตื่นมาในเวชศาสตร์เขตร้อน.. ตอนตี 3 ก็จะมีการมาเจาะเลือด ชีวิต ลำบากจริงจัง ดีขึ้นนิดหน่อยเพราะได้มือถือคืนแล้ว และพยาบาลก็น่ารักมากๆ เขาบอกว่ากดปุ่มเรียกได้ตลอดเลย อีนี่ก็กดทุก5นาทีเลย เดี๋ยวฉี่ เดี๋ยวฉี่ คือที่นี่เขาควบคุมปริมาณน้ำเข้าออกอะ คือกินน้ำเข้าไป มีกระบอกฉี่ให้ แล้วฉี่เสดเอาใส่กระบอกตวงเป็นขวดอยู่ตรงปลายเตียง ก็จะเรียกพยาบาลมาปิดม่านตลอด เพราะเราปวดฉี่บ่อย อาหาร.. ยอดแย่ โคตรของโคตรแย่ แต่วันแรก มื้อที่ 3 มันมีรสชาตินึงที่กินเข้าไปแล้วรู้สึกว่ามันไม่แย่ คือรสเค็ม เลยคิดวิธี lifehack ได้ โทรหาแม่บอกแม่ว่าพรุ่งนี้เช้าซื้อหมูเค็มมาซั้ก2-3ขีดนะ แม่ซื้อมาเป็นถุงเลย อะพรุ่งนี้กรูรอดแน่นอนนนนนน
วันศุกร์..
ตี 3 โดนละเจาะเลือดเหมือนเดิม โคตรเจ็บ...เกร็ดเลือดลงไปที่ 110k ตื่นเช้ามา ข้าวต้มเหมือนเดิมกับข้าวก็ยอดแย่ ขอโทษวันนี้ไม่ได้แดรกกรูหรอก วันนี้มีหมูเค็ม.. เห้ยได้ผล มันอร่อยอร่อยมาก กินข้าวคำหมูคำ ตักผักปนๆเข้าปากกินหมูตาม แค่นี้ก็ไม่ขมละ 5555555555555555 ชีวิตอยู่ง่ายขึ้นมาก มากๆ วันนั้นไม่ดื้อเลย กินข้าว กินน้ำหมดเยอะมาก ฉี่บ่อยมาก วันนั้นบ่ายๆพี่แก้ปก็มาเยี่ยม มากับเยลลี่เป็นกอบเป็นกำ คือพี่เขาถามว่าเอาอะไรไหมจะไปเยี่ยม เราเลยบอกอยากกินเยลลี่โค้กอะ อยากกินถุงเดียวพี่เขาซื้อมา10กว่าถุงอะ 555555555555 [เอาจริงๆผมยังกินไม่หมดเลย] เสร็จแมทกับพลายก็มาเยี่ยมต่อ วันนั้นคนมาเยี่ยมเยอะมากกกกกกกกกกกกก
วันเสาร์..
ตี 3 เช่นเคย โดนเจาะเลือด... เร่มชินละ รู้สึกเหมือนไม่ค่อยเจ็บละ เกร็ดเลือดขึ้นเว้ย .. งงมาก พยาบาลก็คิดว่าที่ตรวจเพี้ยนหรือเปล่า ขึ้นมาตั้ง 5000 ... เป็น 115k เหมือนเดิมทุกอย่าง กินน้ำเยอะมาก หมดไปสองเหยือก กินทุกอย่างที่กินได้ โดยเฉพาะหมูเค็ม 5555555555555555555555555 แล้วก็มีคุณอาสุดที่รักมาเยี่ยมตอนเย็นมาพร้อมกับอาหารญี่ปุ่นหนึ่งกล่อง //แอบกิน LOL กลัวพยาบาลว่าเต็มที่เลย เลยรีบกินเนียนๆ พร้อมกับกินข้าว 55555555555
วันอาทิตย์..
ตี 3 มาเจาะเลือดเหมือนเดิม วันนี้เกร็ดเลือดขึ้นมาเป็น 130k หมอบอกกลับได้ละ แข็งแรง หมอชมเยอะมาก หมอบอกว่า ไม่ท้อดีมาก ดีมากๆ คนอื่นๆก็มีกำลังใจไปด้วย เพราะอีนี่คุยกับทุกคน ทุกคนน่ารักมาก พี่เตียงซ้ายเป็นคนงานก่อสร้าง น้องเตียงขวาเป็นเด็กมปลายจากราชวินิช เตียงฝั่งตรงข้ามเป็นครู เป็นทั้งสามี ทั้งภรรยาเลย คือเป็นไข้เลือดออกทั้งบ้าน เยื้องไปทางซ้ายเป็นลุงแก่ที่ดูชีวิตสโลไล้ฟสุดๆ ฝั่งขวาเป็นเด็กไวรุ่นที่เพื่อนเยอะมากๆ เห็นเพื่อนเอาซูชิมาให้กิน เราก็อยากกินนะะ T^T ก็มีโอกาศได้สอนน้องเยอะเลยเกี่ยวกับชีวิต บางครั้งมันก้ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก เราคิดว่าเราเรียนอยู่มันยากมาก ชีวิตมันผ่านไปยากมาก พอมาถึงอีกช่วงเวลานึงเราจะรู้สึกว่า มันก็แค่นั้นเอง 5555555 เอ้ามีสาระเฉย เอาเป็นว่าวันสุดท้ายก็มีคนมาเยี่ยมนะ พี่ปันซ่ากับพี่มิ้น LOL จริงๆท้อนะ ท้อมากๆ เครียดมากๆ คิดลบเยอะมากๆ แต่โชคดีที่นึกถึงคำพี่ปิ้ง พี่ปิ้งอาจจะไม่รู้ว่าช่วยผมไว้เยอะมาก เหมือนตอนที่ดาวมากๆ ก็มีคำพูดที่เชื่อว่าเห้ยผมเจ๋ง ผมสามารถทำอะไรที่คนอื่นทำไม่ได้ ได้ คิดถึงหลายๆคนที่เคยชื่นชมเรา พยายามดึงตัวเองขึ้น จริงๆ โรคไข้เลือดออกอะไม่น่ากลัวหรอก ที่น่ากลัวสุดคือตัวเราเองเนี้ยแหละ ถ้าเราท้อ เราไม่สู้ ผมก็ไม่ต่างจากเตียงรอบๆครับ พวกเขาไม่กินข้าว ไม่กินน้ำ เกร็ดเลือดก็ทำงานอย่างเต็มที่ แพ้ไวรัสก็ตายลงตายลง สุดท้ายไม่มีอะไรไปช่วยเสริมร่างกาย ไม่มีทางหายหรอก เหมือนทุกคนรอบตัวผมเลย พอเหมือนทุกคนได้กำลังใจจากผม ก็คิดสูตรของตัวเอง หาอาหารแปลกๆ มากิน ก็กินได้ พอกินได้ ก็หายไว แน่นอนพวกเขาเหล่านั้นออกจากโรงบาลก่อนผมครับแต่เกร็ดเลือดของเขาไม่มีใครเยอะกว่าผมเลย ถ้าเป็นไข้ อาการแปลกๆ อยากให้ไปหาหมอเลย อย่าปล่อยไว้ เนี้ยแบบผมไปเร็ว หายเร็ว เรารู้ละว่าเราเป็นอะไร เราก็แก้ให้ถูกจุด จริงๆไข้เลือดออกมันไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่ถ้าเป็นซ้ำหลายๆครั้งอันนั้นสิน่ากลัว
++ ขอรีวิวละกัน เวชศาสเขตร้อนเป็นโรงบาลที่ดีมากๆครับ ค่าใช้จ่ายก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไรด้วย ค่ายาค่าอุปกรณ์ ดีกว่านอนเอกชนครับจริง แล้วที่นี่เหมือนเขารักษาโรคเฉพาะทาง คนไข้ไม่กินข้าวพยาบาลก็มาช่วยให้กำลังใจ ไม่กินน้ำก็จะมาคอยสั่งให้กิน พยาบาลที่นี่ใส่ใจคนไข้มากๆครับ จริงๆอยากขอบคุณทุกคนเลยที่ดูแลผมเป็นอย่างดี โดยเฉพาะพี่เกท เหมือนโดนผมกวนไปเยอะมาก แต่ก็ยังไม่ย่อท้อ 55555555 พยายามกวนผมกลับ สุดท้ายก็ไม่ได้ลาเพราะเหมือนเขาออกเวรก่อน ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากๆครับที่เป็นห่วงเป็นใย คอยให้กำลังใจสาปแช่ง 555555555 หายแล้ว หายแล้วจริงๆ
++ เรื่องโรคไข้เลือดออก อาการรวมๆ ก็ปวดตามตัว ไม่มีแรง ปวดรอบๆกระบอกตา[อันนี้ปวดมากเป็นพิเศษเลย] มีไข้ขึ้นลงตลอด เบื่ออาหาร
จริงๆพอเริ่มเป็นแล้วให้รีบไปตรวจ ยิ่งตรวจเร็ว ยิ่งดี เหมือนพอเรารู้ตัวว่าเป็นอะดีมาก โรคนี้อันตรายสุดคือตอนไข้ลงวันที่ 4 ขนาดพยาบาลยังต้องมาเตือนบ่อยๆ เพราะว่ามันมีโอกาศช้อค แต่เราเป็นคนที่กินเก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยผ่านวันนั้นไปแบบชิวๆเลย เอาจริงๆ เป็นกำลังใจให้นะครับสำหรับคนที่เป็นโรคนี้อยู่ หรือกำลังจะเป็น หรือมองหาโรคที่เป็นเล่นๆขำๆ โรคไข้เลือดออกก็เป็นโรคนึงที่ผมแนะนำเลยครับ สนุกไม่แพ้โรคอื่นเลยแหละ LOL
ขอให้อะไรร้ายๆ ผ่านไปให้หมด เริ่มปีใหม่ด้วยอะไรใหม่ๆ อะไรดีๆ สุดท้าย โสตครับ อิอิ Happy birth day นะต้น //ปล.21/กันยา มันวันเกิดผมพอดีครับ 55555