สวัสดีครับผม ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากระบายมาก ปัจจุบันผมอายุ 22 ปีครับ ผมเรียนจบ ป.ตรี รามคำแหงตอนอายุ 19 ปี ผมเคยเป็น Area Assistant Manager งานนี้ผมเริ่มจากเป็นเซลล์แมนธรรมดา ตอนเรียน ม.ปลาย กศน. งานนี้ไม่มีฐานเงินเดือน รายได้ขึ้นกับค่าคอมที่ลูกน้องเราขายได้ เจอความกดดันมาทุกรูปแบบ บางเดือนขายไม่ได้ซักบาทก็มี บางเดือนได้ค่าคอม 50k ก็มี ทำงานนี้จนเรียนจบ ป.ตรี จึงลาออกมา อยากมีโอกาส ได้ทำงานธนาคารเหมือนคนอื่นๆ แต่ดันได้เป็นเทลเลอร์ขายประกัน กับบัตรเครดิต ซึ่งรายได้ไม่น้อยแต่ก็ไม่เยอะ และช่วงเดือนแรกๆที่ทำจะยังไม่มีลายเส้น จึงยังไม่ได้ค่าคอม ได้แต่เงินเดือน แต่หัวหน้ามักจะส่งผมไปขายตามจังหวัดต่างๆ ซึ่งเบิกค่าเดินทางไม่ได้เลยซักบาท คือลำบากมาก แล้วขายไม่ได้กลับมาต้องโดนด่าอีก ผมทำได้ประมาณสี่เดือนหนี้จากการยืมเงินเพื่อนๆเพื่อใช้ในการเดินทางตามคำสั่งหัวหน้าเริ่มมากขึ้นและไม่มีตังใช้หนี้จึงลาออกจากงาน แล้วมาเริ่มงานในรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยทำมาก่อน เป็นงานที่ฝึกให้ผมมีภาวะผู้นำมากขึ้น คืองานผู้จัดการฝึกหัด ผมรู้สึกถูกชะตากับงานนี้มากๆ งานนี้สอนผมแบบจริงจังและได้พัฒนาตัวผมเองจริงๆในหลายๆด้าน แต่ทำได้อยู่ประมาณ 6 เดือนเงินเดือนแค่ 14k(สำหรับผมในตอนนั้นก็ถือว่าเยอะมากนะครับ) แต่เห็นพี่ๆที่ทำมาก่อนหลายคนบางคนอยู่มาสองสามปีแล้วยังไม่ได้รับการโปรโมทเลย ผมเลยรีบลาออกเพราะไปเจอแบรนด์นึงซึ่งการันตีความก้าวหน้าให้ และมีระบบเทรนนิ่งที่ดีเป็นอันดับหนึ่งของโลกเลย ผมทำงานนั้นในตำแหน่งผู้จัดการฝึกหัดเหมือนเดิมเพราะเค้าไม่รับคนนอก แต่ด้วยความเสียสละ และการที่เค้าเห็นผมมีความรักและความเสียสละต่อองค์กร ผมถูกโปรโมทให้ขึ้นตำแหน่งรองผู้จัดการภายในสามเดือน และถูกส่งไปเข้าคลาสอบรมต่างๆ ในการทำงานและหน้าที่มอบหมายในตำแหน่งที่ผมได้รับ แล้วผมก็กลับมาเริ่มงานบริหารอย่างจริงจัง งานนี้โหดมากกว่าแบรนด์ไหนๆที่ผมเคยทำ งานนี้ผมต้องวางแผนในการจัดกำลังคนให้ดีมากเหมือนจะไปทำสงคราม เพราะลูกค้าพร้อมจะมาโจมตีเราได้อยู่ทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นหน้าเค้าเตอร์ จุดขายของหวาน จุดขายกาแฟ หน้าต่างไดร์ทรู แล้วก็เดลิเวอร์ลี่ ความโหดทุกด้านหาได้จากร้านนี้ร้านเดียวจริงๆ ทำงานนี้ไม่เคยได้โอที แทบไม่ได้กลับบ้าน บางทีก็นอนที่ร้านเลย คือโหดจริงไรจริง และแล้วบริษัทก็เปิดโอกาสให้ผม เพราะมีสาขาที่จะเปิดใหม่ แต่ไม่มีใครอยากย้ายไปบริหาร เพราะการเดินทางนั้นลำบากมากพอสมควร ผมจึงได้ย้ายไปขึ้นตำแหน่งผู้จัดการร้านที่สาขานั้นซึ่งตอนนั้นผมอายุแค่ 21 ปี หลังจากได้รับตำแหน่งและต้องบริหารร้านเองทั้งหมด ต้องสั่งของเอง นับของเอง จัดกำลังคนเอง ทำเงินเดือนเอง วิเคราะห์ P&L เองและต้องสอนผู้จัดการฝึกหัดคนใหม่ที่อาสามาคอยช่วยงานผม ต้องฝึกเค้าให้เก่งเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของเรา แต่งานมันเหนื่อยมากจริงๆ แต่ผมก็ไม่เคยที่จะยอมแพ้หรอกนะครับ แต่พ่อผมก็แนะนำว่าอยากให้ผมเรียนต่อ ป.โท เพราะโอกาสก้าวหน้าจะเยอะกว่าจะมีโอกาสประสบความสำเร็จมากกว่า แต่ด้วยงานที่ผมทำอยู่จึงไม่มีเวลาไปเรียน ไม่มีแม้แต่เวลาจะอ่านหนังสือ ขนาดนอนยังแทบไม่ได้นอนเลย บางวันก็ไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ ผมจึงเลือกที่จะลาออกจากงาน แล้วก็เลือกไปสมัครงานในตำแหน่งเทรนนิ่ง ที่มีเวลาในการทำงาน จ-ศ หยุดเสาร์อาทิตย์  แต่ด้วยงานที่สบายขึ้น เงินจากที่เคยได้รับอยู่ที่เดือนละ 23k ก็ลดลงเหลือแค่ 17k แต่พอทำงานได้ประมาณสองเดือนรู้สึกคิดถึงงานบริหาร คิดถึงการเป็นผู้จัดการ จึงสอบถามทางบริษัทเก่าว่าอยากขอกลับไปทำงานในตำแหน่งเดิมได้ไหม แต่บริษัทไม่มีนโยบายรับคนนอกออกแล้วคือออกเลย ถ้ากลับมาทำต้องเริ่มเป็นผู้จัดการฝึกหัดใหม่ ผมจึงต้องไปหาสมัครในแบรนด์อื่นๆ แต่ก็ไม่มีบริษัทไหนกล้ารับ เพราะด้วยอายุผมแค่ 22 ปี ไม่มีใครกล้าจะเสี่ยงแล้วก็มาดูถูกผมอย่างหนักว่าถ้ารับมาคงเป็นได้แค่ผู้จัดการฝึกหัด แต่ผมพูดได้เลยว่าผมทำได้มากกว่านั้น ผู้จัดการร้านในหลายๆแบรนด์ที่ผมไปสมัครบางคนยังสั่งของไม่เป็นเลย บางคนยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำว่า P&L คืออะไร ส่วนใหญ่ๆ ก็ให้ออฟฟิศทำให้หมดทุกอย่าง ขนาดเงินเดือนพนักงานก็ยังให้ระดับ แอเรียร์หรือโอเอ็มทำให้เลย ในหลายๆแบรนด์ แต่ผมซึ่งเคยทำมาหมดแล้วทุกอย่าง เคยให้ความเป็นโอนเนอร์ชิพกับบริษัทมาก แต่กลับโดนดูถูกให้เป็นได้แค่ผู้จัดการฝึกหัด อยากถามพวกผู้บริหารตำแหน่งสูงๆกลับบ้างว่า ถ้าคุณเคยเป็น CEO แล้วคุณมีเหตุจำเป็นที่ต้องออกจากงาน แล้วพอคุณไปหาสมัครงานใหม่แต่เค้าให้คุณเป็นแค่พนักงานใหม่ ทดลองงานสามเดือนใหม่ คุณคิดว่าคุณจะรับได้หรอถ้าคุณเคยไปไกลมากแล้ว คนที่ไปสมัครงานที่ใหม่เค้าก็อยากจะได้เงินเดือนที่เพิ่มมากขึ้นหรือตำแหน่งที่สูงขึ้นทั้งนั้น ไม่มีใครอยากไปเริ่มนับหนึ่งใหม่หรอกนะครับ ถ้าใครที่อ่านประวัฒิของผมและมีแนวทางจะช่วย หรือคำแนะนำอะไร รบกวนคอมเม้นท์ได้เลยนะครับ ขอบคุณครับ