กลางดึกคืนนี้ ฉันยืนอยู่หน้าชายหาด ทบทวนเรื่องต่าง ๆ ในชีวิต

กว่ายี่สิบปี ตั้งแต่ฉันเกิด ฉันไปทะเลมานับไม่ถ้วน

แต่ไม่มีครั้งไหนที่น้ำทะเลสัมผัสกับใจของฉันได้มากเท่านี้

ลมพัดผ่าน เกลียวคลื่นซัดฝั่ง

ฉันนึกถึงเรื่องราว ถ้อยคำ และความคาดหวัง ของชีวิตตน

ทั้งผู้คน สถานที่ และเวลา

นึกถึงความรัก และหญิงสาวที่ผละฉัน ให้เดินทางมาที่นี่

ฉันนิยามสิ่งเหล่านี้ ว่าคือชีวิต คือวิญญาณ

ใจของฉันสั่นไหว ควบคุมไม่อยู่  

และเริ่มรู้สึกว่าทะเลกำลังคุยกับฉันอยู่

“เธอเป็นอะไรหรือ ให้ฉันช่วยได้ไหม” เสียงกระซิบอย่างนุ่มนวล ชวนคลาย

เป็นคำถาม และข้อเสนอ จากธรรมชาติ ที่ฉันไม่ปฏิเสธ

ฉันร่ำไห้ อย่างไม่มีเหตุผล

ร้องไห้ ให้แก่ทุกสิ่ง ที่ผ่านพ้น และกำลังพบ

ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย ตกตะกอนอยู่ในก้นกระทะของอารมณ์

กลั่นออกมาเป็นน้ำตา ไหลลงไปในทะเล และผสมเป็นเกลียวคลื่น

“ขอบคุณ” ฉันกล่าวถึงทะเล และเกลียวคลื่น

ฉันโล่งใจ เพราะอย่างน้อยก็มีคนที่รับฟังเสียงของฉัน

แม้วันคืนจะเนิ่นนาน หรือผ่านไป

ทะเลก็ยังอยู่ตรงนี้

ฉันหันหลังกลับ พร้อมทั้งหยิบทรายมาโปรย

ให้เม็ดทรายและสายลมสัมผัสกัน

ฉันหันหลังให้เธอ –ทะเล ผืนทราย กับสายลม และฉันจะก้าวต่อไป

แต่อย่างน้อย ฉันขอขอบคุณ