คือว่านี่แค่สงสัยนะคะ ทำไมคุณพ่อคุณแม่ถึงใช้อารมณ์นำคะ ในสถานการ์ณบางทีพูดดีๆก็ได้ค่ะ ถ้าแค่ดุนี่ยังพอเข้าใจนะคะแต่ต้องถึงขั้นด่าเลยหรอคะ รู้ค่ะว่าการที่ลูกดื้อลูกเอาแต่ใจ ลูกวัยกำลังซน หรือโต ในขณะที

คือสอนยังไง  ดุต่อว่ายังไง  ก็ไม่สะทกสะท้าน  เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ก็ต้องหาวิธีกระตุ้นให้คิดมาก  ทำแค่ 1-2 ครั้งพอ    นั่นก็คือการ หาเรื่องที่ดุแล้วเด็กจะรู้สึกเจ็บมาจี้บ

วันนี้เริ่มจากเขาก็ดื่มอยู่ และมีเด็กมาก่อกวน เขาก็หยอกกันปกติ กับเด็กคนนี้เขาสนิทมากๆ แล้วพอเด็กกวนคืน เราที่อยู่ข้างๆเลยเชียร์บอกให้จี้เขา (เขาเป็นคนไม่ชอบให้จี๋ เพราะบ้าจี๋) แต่มุมเราคิดว่า เด็กมั

เช่นร้านเจ้าสัว.... เห็นมั้ย เอื้อเจ้าสัว.... พอ เอา จก ไปแหกตาดูร้านขายของชำ ที่โดนขนาบข้าง แถมยังขายดีอีก จก เงียบ😁😁😁 บอก มันเป็นทำเล คนเลยเยอะ ..... ถ้า เจ้าของร้านขายของชำได้ยิ

อาจารย์มหาวิทยาลัย: ไม่ใช่ติวเตอร์ แต่คือผู้สร้างองค์ความรู้และขับเคลื่อนงานวิจัย ในสังคมไทย หลายคนยังมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับบทบาทของอาจารย์มหาวิทยาลัย โดยมองว่าอาจารย์เป็นเหมือน “ติวเตอร์&rdq

ตอนเด็กๆ พ่อแม่เราแทบจะไม่ได้เลี้ยงเราเลย แต่กลับเลี้ยงลูกของญาติเรา ที่อายุไล่เลี่ยกัน แต่ตัวของเรานั้นกลับไปให้พี่เลี้ยงที่เป็นคนอื่นเลี้ยงเราเเทนค่ะ เราเติบโตมาไม่มีใครรัก ดูแลเอาใจใส่ และไม่เป็นที

ฉากนี้คือแบบว่าสะเทือนอารมณ์มาก ไม่รู้จะสงสารใครดี ระหว่าง........... พ่อที่เข้มงวดคร่ำเคร่งแต่เรื่องทำงานจนไม่มีเวลาให้ลูก ไม่อบรมสั่งสอนด้วยเหตุผล ไม่พยายามสร้างความเข้าใจกับลูกเอาแต่ดุกับด่า