ตอนเด็กๆ พ่อแม่เราแทบจะไม่ได้เลี้ยงเราเลย แต่กลับเลี้ยงลูกของญาติเรา ที่อายุไล่เลี่ยกัน แต่ตัวของเรานั้นกลับไปให้พี่เลี้ยงที่เป็นคนอื่นเลี้ยงเราเเทนค่ะ เราเติบโตมาไม่มีใครรัก ดูแลเอาใจใส่ และไม่เป็นที่สนใจในครอบครัวและญาติๆ ไม่เคยมีใครพูดดีกับเรา แต่กลับกันกลับพูดดีกับคนที่พ่อแม่ของเราเลี้ยงพวกเขาเหล่านั้นมา ซึ่งพวกเขาพูดถูก ทำถูกทุกอย่าง แต่เราทำอะไรนิดหน่อยก็ผิด เราอยู่เฉยๆก็ว่าเราไม่เคยด่าพ่อและแม่ แต่พวกเขาเหล่านั้นจะว่าอย่างไรก็ตาม พ่อและแม่และญาติๆของเราไม่เคยที่จะดุหรือด่าเเต่กลับเป็นเอาใจใส่ดูแล และหาอะไรมาให้ อยากได้อะไรก็ต้องได้ จนเราเติบโตมาแทบจะไม่มีใครพูดถึงเราด้วยซ้ำ อาจจะลืมไปแล้วก็ได้ แต่พวกเขาเหล่านั้นต่างสรรเสิญเยินยอแทบจะทุกๆอย่าง ส่งนเราก็เป็นแค่เงาในความมืด เราแทบจะไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไรเลยซักอย่าง อาหารดีเราก็ไม่เคยได้กิน ได้กินของที่เหลือหรือเศษที่เหลือก้นกะทะแค่นั้นเอง เราไม่พูดอะไรเพราะพูดไปเขาก็ดุก็ด่าเรา (มีต่อค่ะ)