เราเคยคบกับคนๆนึง ไม่นานเท่าไหร่ ตอนนี้เรากับเขาก็เลิกกันมา จะ 5 ปีแล้ว จนตอนนี้เรายังไม่มีใครเลย แต่ทุกวันนี้เรากับเขาก็ยังมีโอกาสได้เจอกันบ้าง ได้ช่วยเหลือกันบ้างเวลาต่างคนต่างมีปัญหา เพราะแบบนี้หรือปล่าวเราถึงไม่ยอมเริ่มต้นใหม่กับใครเลย ..เราก็ยังเป็นเราเหมือนเดิม ถึงเราจะมีปัญหา เเต่ถ้าเขาขอความช่วยเหลือเราก็จะเลือกช่วยเขาก่อน เรายังทำอะไรเหมือนเดิม เดิมๆเวลามีอะไรก็ยังคงนึกถึงเขาก่อน ถามว่าได้คุยกันบ่อยรึปล่าว? ก็ไม่นะ ถ้าไม่มีธุระอะไรก็จะไม่ได้คุยกัน ถึงเราจะอยากคุย เราก็คิดว่าไม่ควรดีกว่า เพราะมันไม่ใช่สถานะที่เราจะทำแบบนั้นได้อีก อีกอย่างคือเราอยากห่างออกมาจากตรงนั้น เพราะเวลาเขาทำอะไรนิดๆหน่อยๆหรือไปเจออะไรที่ไม่ได้มีอะไรเราก็จะเศร้า ร้องไห้เสมอๆ (บอกก่อนว่าเรากับเขาไม่เคยมีอะไรกัน) ..แต่ทำไมเราถึงรู้สึกผูกพันธ์มากขนาดนี้ เราไปไหนไม่ได้ แค่จะเริ่มต้นใหม่ยังไม่ได้เลย ..ทุกครั้งที่มีคนเดินเข้ามาในชีวิตเราจะเลือกที่จะปฏิเสธไม่ยุ่งไม่เริ่มใดๆ ...ถามว่าเราเหงารึปล่าวก็ใช่ ถามว่าอยากมีใครรึปล่าว ก็ใช่เราก็อยากมี พอโตขึ้นเราก็อยากมีใครซักคนนะที่เราจะคุยด้วยได้ในทุกๆเรื่อง เพราะหลายๆเรื่องที่เราเจอเราคิดว่าเราไม่อยากให้ครอบครัวเข้ามารับรู้ ไม่อยากให้พ่อเเม่ไม่สบายใจไปด้วย .... เหนื่อยเหมือนกันที่ตัวเองเป็นแบบนี้