ตามหัวข้อเลยค่ะ เรารู้สึกไม่ดีกับตัวเองมากๆเลยช่วงนี้ เราไม่ชอบตัวเอง เราเกลียดที่ตัวเองเป็นคนไม่เอาไหน ทำอะไรก็ช้า เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เข้ากับคนอื่นยาก  เราไม่รู้ว่าอะไรที่พาเรามาอยู่ในจุดนี้ แต่รวมๆแล้วที่เป็นเรามันแย่จริงๆค่ะ เรียนไม่เก่ง หน้าตาก็งั้นๆ ออกจะค่อนไปทางขี้เร่ด้วยซ้ำ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดี เราเบื่อตัวเอง เบื่อที่ห่วยได้สะทุกอย่าง บางทีก็คิดว่าจะเกิดมาทำไมไอ่คนห่วยแตก เราไม่มีความสุขเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใสสมวัยตัวเองเหมือนเพื่อนๆ เราเป็นคนไม่มีความฝันเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีจุดมุ่งหมาย เราผิดหวังที่ตัวเองกลายเป็นคนห่วยแบบนี้ เราสงสารพ่อกับแม่ที่มีลูกห่วยๆแบบเรา วันๆไม่เคยทำเรื่องให้พ่อแม่ชื่นใจมีแต่เรื่องที่ทำให้พ่อแม่คิดมาก เสียเงินเสียทอง เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย พ่อแม่เขาไม่เคยบอกว่าคาดหวังอยากให้เราเป็นนั่นเป็นนี่แต่ในความไม่คาดหวังของเขาก็คงอยากจะมีลูกที่ประสบความสำเร็จในชีวิต เรียนจบในที่ดีๆ มีงานทำดีๆ เลี้ยงตัวเองเลี้ยงคนที่บ้านได้ เพราะพ่อแม่เราก็อายุเยอะแล้วบวกกับที่บ้านเราเป็นลูกคนโตสุด เราเครียดหลาย ๆ อย่างเราเลือกที่จะมาเรียนวิศวะเพราะเราเห็นว่าจบไปคงได้งาน ได้เงินดี แต่มันตลกมากๆเลยที่เรามาเรียนแล้วเราว่าตัวเองคงไปสายนี้ไม่ไหว เราเป็นคนหัวช้า เราคำนวณพอได้แต่เราเป็นคนเฉื่อยๆ คิดทำอะไรก็ช้า เราเครียดมาก ๆเรารู้สึกแย่กับตัวเองที่มันออกมาเป็นแบบนี้ เพราะพอมาเรียนจริงๆ แล้วมันไม่ใช่แบบที่คิดไว้เลย เราไม่ชอบและหัวก็ไม่เอาเลย เหมือนสมองมันปิดกั้นไปเลยเราฝืนเราพยายามไม่ขึ้น ตอนนี้เราเเทบจะไม่อยากไปเรียนด้วยซ้ำ เราเสียใจและรู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็นคนแบบนี้เหมือนเราเอาเงินพ่อแม่ที่เขาทำงานหนักๆมาใช้มาผลาญเล่น เราไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี เราสับสนมืดแปดด้านไปหมด เราอยากออกไปทำงานแต่เรากลัวว่าเราจะเป็นคนห่วยแตกไม่ได้เรื่องแบบเดิม เรากลัวคำคนอื่นดูถูกนินทา กลัวเขาว่าพ่อกับแม่ด้วยที่มีลูกเรียนไม่จบ เราเป็นคนไม่มีความฝันเราไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรอยากเป็นอะไร มันแย่มากๆเลยที่เราตกอยู่ในจุดนี้ ที่เราไปเรียนทุกวันแต่ใจเราคิดแต่เรื่องที่อยากจะลาออก ถ้าเรียนแล้วมันไม่ใช่จริงๆ มันจะผิดมากไหมคะถ้าเราจะออกไปจากจุดนี้ก่อน เราชอบและรักการเรียนนะไม่ใช่ว่าเราไม่อยากเรียนหนังสือ แต่ตอนนี้เรายังตอบตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราอยากทำงานอะไรในอนาคต ขนาดเราจะพูดสิ่งที่ตัวเองคิดให้คนอื่นเข้าใจก็ยังยากพูกงงๆ วกไปวนมา มันแย่จริงๆอ่ะที่เป็นเรา ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้เราไม่เข้าใจตัวเองเลย
ที่เรามาเขียนกระทู้นี้เพราะอยากระบายค่ะ ขนาดเรายังไม่เข้าใจตัวเองเลยแล้วใครเขาจะมาเข้าใจเราได้ เราไม่รู้จริงๆว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เราอยากหาทางออกให้กับตัวเอง เราไม่อยากเป็นคนไม่มีจุดมุ่งหมายใช้ชีวิตไปวันๆ ทั้งที่ตัวเราอายุเราเพิ่มขึ้นและพ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน เราอยากเป็นลูกที่ดี ทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้ เลี้ยงพ่อแม่ได้ เลี้ยงตัวเองได้ สุดท้ายจริงๆแค่อยากมีสักครั้งที่จะทำอะไรสักอย่างแล้วรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง ไม่เสียชาติเกิดตัวเองที่อย่างน้อยก็ได้เกิดขึ้นมาเป็นคนเป็นลูกของพ่อกับแม่ แต่เราไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี ไม่รู้จริงๆค่ะ ความรู้สึกก็เหมือนจมลงไปทุกวันๆ ไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำที่เป็นอยู่เลย