คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 32
มาแล้วตำนานผีนับจาน เขาว่ามี 2 เรื่องเล่า
ก็มีผีหลายประเภท ไม่รู้ทำไมฮารุจังเลือกผีนับจานมาก่อนเลย
ไม่ได้เพราะว่ามันเกี่ยวกับของกินหรอกนะ เชื่อเค้าสิ มันบังเอิญเฉยๆ
ตำนานผีนับจาน | Nam Chan
https://www.youtube.com/watch?v=Fj_w7pO1c5U
เรื่องเล่าที่ 1
มีขุนนางผู้หนึ่งชื่อ "อาโอยามะ ชุเซ็น" อาศัยอยู่ที่บ้านบันโซในเมืองเอะโดะ อยู่มาวันหนึ่ง สาวใช้ชื่อ "โอคิคุ" ได้เผลอทำจานของเจ้านายแตกใบหนึ่ง ซึ่งจานใบนั้นเป็นหนึ่งในชุดจานอันล้ำค่าทั้งสิบใบซึ่งนำเข้ามาจากเมืองนานกิงของจีน มีราคาสูง
อาโอยามะ ชุเซ็นกับภรรยาสาวซึ่งทั้งคู่มีนิสัยเหี้ยมโหด พวกเขาได้ร่วมกันโยนโอคิคุลงในบ่อน้ำแล้วปล่อยให้ตาย หลังจากนั้นก็ได้แจ้งต่อราชการว่าเธอตายเพราะป่วย
นับจากนั้นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวก็เกิดขึ้นกับครอบครัวอาโอยามะ
ในเดือนพฤษภาคมของปีนั้น ภรรยาสาวของขุนนางได้คลอดลูกชาย แต่เด็กกลับไม่มีนิ้วกลางที่มือขวา ซึ่งขาดหายไปหนึ่งนิ้วในบรรดาสิบนิ้ว นอกจากนั้นก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอีกมากมาย ทั้งเรื่องที่บ้านของขุนนางชุเซ็นถูกปกคลุมไปด้วยอากาศเย็นยะเยือก และตอนกลางคืนก็จะมีไฟประหลาดออกมาจากบ่อน้ำที่โอคิคุ ตาย แล้วมีเสียงอันน่าขนลุกของผู้หญิงว่า "หนึ่งใบ สองใบ สามใบ สี่ใบ ห้าใบ หกใบ เจ็ดใบ แปดใบ เก้าใบ...สะอึกสะอื้น..." เป็นแบบนี้ทุกคืนจนคนรับใช้ที่เหลือก็พากันลาออกไปกันหมด ดังนั้นเวลาชุเซ็นจะจ้างคนรับใช้คนใหม่ก็ไม่มีคนมาสมัคร เพราะทุกคนรู้ข่าวลือเรื่องนี้กันหมด
เมื่อชาวบ้านได้ยินเรื่องนี้ทั้งที่กลัว แต่ก็มีคนใจกล้าลงไปพิสูจน์ พบร่างไร้วิญญาณของเธอจมอยู่ที่ก้นบ่อจริงๆ
ไม่นานนัก ทางราชการก็รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแพร่หลายออกไป แล้วความจริงของฆาตรกรรมโหดจึงได้ถูกเผยขึ้นและเมื่อพิสูจน์แล้ว คนผิดก็ต้องถูกลงโทษ ถึงทางราชการจึงได้กำหนดบทลงโทษชุเซ็น นี่คือเรื่องราวที่อยู่ในหนังสือเรื่อง "บันโชซะระยะชิกิ" (บ้านจานของบันโช) ซึ่งมีไฟประหลาดที่นับจำนวนจานซึ่งออกมาจากน้ำนั้น เรียกว่า "ซาราคาโซะเอะ" (ปีศาจนับจาน)
เรื่องเล่าที่ 2
โอคิคุเป็นสาวใช้ของอาโอยาม่า ซึ่งอาโอยาม่าเป็นผู้ที่หวังจะโค่นล้มอำนาจของเจ้าเมือง โอคิคุบังเอิญไปได้ยินแผนการเข้า เธอจึงไปเล่าให้คนรักของเธอฟัง ซึ่งคนรักของเธอเป็นทหารเจ้าเมือง แผนการของอาโอยาม่าจึงถูกเปิดโปงและล้มเหลวในที่สุด เมื่ออาโอยาม่ารู้ว่าโอคิคุเป็นคนแอบได้ยินเรื่องแผนการ เป็นต้นเหตุทีทำให้แผนล้มเหลว อาโอยาม่าจึงวางแผนจะสังหารเธอซะ อาโอยาม่าจึงใส่ความโอคิคุว่า เธอขโมยจานที่ล้ำค่าไป 1 ใบซึ่งในชุดจานนั้นจะมี 10 ใบด้วยกัน โอคิคุถูกทรมานจนตาย และถูกทิ้งศพลงบ่อน้ำ
บ่อน้ำของโอคิคุสันนิษฐานว่าอยู่ที่ปราสาทฮิเมจิ แต่ก็มีที่อ้างถึงอีกแห่ง คือ บ่อน้ำของสวนในสถานทูตประเทศแคนาดาที่กรุงโตเกียว ซึ่งเดิมทีเป็นที่ดินของตระกูลอาโอยาม่า
บ่อน้ำของโอคิคุที่ปราสาทฮิเมจิในปัจจุบัน
ก็มีผีหลายประเภท ไม่รู้ทำไมฮารุจังเลือกผีนับจานมาก่อนเลย
ไม่ได้เพราะว่ามันเกี่ยวกับของกินหรอกนะ เชื่อเค้าสิ มันบังเอิญเฉยๆ
ตำนานผีนับจาน | Nam Chan
https://www.youtube.com/watch?v=Fj_w7pO1c5U
เรื่องเล่าที่ 1
มีขุนนางผู้หนึ่งชื่อ "อาโอยามะ ชุเซ็น" อาศัยอยู่ที่บ้านบันโซในเมืองเอะโดะ อยู่มาวันหนึ่ง สาวใช้ชื่อ "โอคิคุ" ได้เผลอทำจานของเจ้านายแตกใบหนึ่ง ซึ่งจานใบนั้นเป็นหนึ่งในชุดจานอันล้ำค่าทั้งสิบใบซึ่งนำเข้ามาจากเมืองนานกิงของจีน มีราคาสูง
อาโอยามะ ชุเซ็นกับภรรยาสาวซึ่งทั้งคู่มีนิสัยเหี้ยมโหด พวกเขาได้ร่วมกันโยนโอคิคุลงในบ่อน้ำแล้วปล่อยให้ตาย หลังจากนั้นก็ได้แจ้งต่อราชการว่าเธอตายเพราะป่วย
นับจากนั้นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวก็เกิดขึ้นกับครอบครัวอาโอยามะ
ในเดือนพฤษภาคมของปีนั้น ภรรยาสาวของขุนนางได้คลอดลูกชาย แต่เด็กกลับไม่มีนิ้วกลางที่มือขวา ซึ่งขาดหายไปหนึ่งนิ้วในบรรดาสิบนิ้ว นอกจากนั้นก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอีกมากมาย ทั้งเรื่องที่บ้านของขุนนางชุเซ็นถูกปกคลุมไปด้วยอากาศเย็นยะเยือก และตอนกลางคืนก็จะมีไฟประหลาดออกมาจากบ่อน้ำที่โอคิคุ ตาย แล้วมีเสียงอันน่าขนลุกของผู้หญิงว่า "หนึ่งใบ สองใบ สามใบ สี่ใบ ห้าใบ หกใบ เจ็ดใบ แปดใบ เก้าใบ...สะอึกสะอื้น..." เป็นแบบนี้ทุกคืนจนคนรับใช้ที่เหลือก็พากันลาออกไปกันหมด ดังนั้นเวลาชุเซ็นจะจ้างคนรับใช้คนใหม่ก็ไม่มีคนมาสมัคร เพราะทุกคนรู้ข่าวลือเรื่องนี้กันหมด
เมื่อชาวบ้านได้ยินเรื่องนี้ทั้งที่กลัว แต่ก็มีคนใจกล้าลงไปพิสูจน์ พบร่างไร้วิญญาณของเธอจมอยู่ที่ก้นบ่อจริงๆ
ไม่นานนัก ทางราชการก็รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแพร่หลายออกไป แล้วความจริงของฆาตรกรรมโหดจึงได้ถูกเผยขึ้นและเมื่อพิสูจน์แล้ว คนผิดก็ต้องถูกลงโทษ ถึงทางราชการจึงได้กำหนดบทลงโทษชุเซ็น นี่คือเรื่องราวที่อยู่ในหนังสือเรื่อง "บันโชซะระยะชิกิ" (บ้านจานของบันโช) ซึ่งมีไฟประหลาดที่นับจำนวนจานซึ่งออกมาจากน้ำนั้น เรียกว่า "ซาราคาโซะเอะ" (ปีศาจนับจาน)
เรื่องเล่าที่ 2
โอคิคุเป็นสาวใช้ของอาโอยาม่า ซึ่งอาโอยาม่าเป็นผู้ที่หวังจะโค่นล้มอำนาจของเจ้าเมือง โอคิคุบังเอิญไปได้ยินแผนการเข้า เธอจึงไปเล่าให้คนรักของเธอฟัง ซึ่งคนรักของเธอเป็นทหารเจ้าเมือง แผนการของอาโอยาม่าจึงถูกเปิดโปงและล้มเหลวในที่สุด เมื่ออาโอยาม่ารู้ว่าโอคิคุเป็นคนแอบได้ยินเรื่องแผนการ เป็นต้นเหตุทีทำให้แผนล้มเหลว อาโอยาม่าจึงวางแผนจะสังหารเธอซะ อาโอยาม่าจึงใส่ความโอคิคุว่า เธอขโมยจานที่ล้ำค่าไป 1 ใบซึ่งในชุดจานนั้นจะมี 10 ใบด้วยกัน โอคิคุถูกทรมานจนตาย และถูกทิ้งศพลงบ่อน้ำ
บ่อน้ำของโอคิคุสันนิษฐานว่าอยู่ที่ปราสาทฮิเมจิ แต่ก็มีที่อ้างถึงอีกแห่ง คือ บ่อน้ำของสวนในสถานทูตประเทศแคนาดาที่กรุงโตเกียว ซึ่งเดิมทีเป็นที่ดินของตระกูลอาโอยาม่า
บ่อน้ำของโอคิคุที่ปราสาทฮิเมจิในปัจจุบัน
Susisiri หลงรัก, นู๋สร้างชาติ Gen Y หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3850925 หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 2880989 หลงรัก, The Mario หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 1188879 ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3830441 หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3642643 หลงรัก
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 43
“ผีโยไก” ในตำนานผีญี่ปุ่น
โยไก” (妖怪；yōkai)
ประเภทของผีญี่ปุ่น
ช่วงนี้ผม “ชะเง้อคอ” รอดูข้างนอกให้แดดร่ม ๆ หน่อย แล้วค่อยออกไป เพราะหน้าร้อนของญี่ปุ่นนี่สาหัสมาก พานไม่อยากจะขยับทำอะไรทั้งนั้น สถาบันการศึกษาถึงได้ปิดภาคเรียนกันหมดในเดือนสิงหาคม และถ้านักท่องเที่ยวคนใดอยากเพลินใจกับความสวยใสสบายๆ ของญี่ปุ่น คำแนะนำคือ อย่าได้ไปญี่ปุ่นในเดือนสิงหาคม เพราะอารมณ์อยากชมนกชมไม้จะละลายทันทีที่ก้าวพ้นโรงแรม
เมื่อร้อนอย่างนี้ ต่อให้เป็นเจ้าแห่งความอึดแบบคนญี่ปุ่น ก็ต้องหาวิธีรับมือเช่นกัน คนญี่ปุ่นมักมีวิธีคิดหรืออะไรแปลก ๆ ในแบบของตัวเองออกมาให้คนในวัฒนธรรมอื่นทึ่ง และสิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าเป็นเอกลักษณ์มาก ๆ คือ เรื่องการคลายร้อน วิธีคลายร้อนของคนญี่ปุนที่มีมานานปีตั้งแต่สมัยที่ปราศจากเทคโนโลยีสร้างความเย็น คือ เล่าเรื่องผี นัยว่าในเมื่อไม่มีเครื่องปรับอากาศ ก็ปรับบรรยากาศเสียเอง
ในฤดูนี้เมื่อปีที่แล้ว “ญี่ปุ่นมุมลึก” ได้นำเสนอเรื่องผี “โคมโบตั๋น” ไว้ บางคนกระซิบถามมาว่า “เอ...เรื่องนี้ อ่านแล้วชักไม่แน่ใจว่าช่วยคลายร้อน หรือทำให้ร้อนขึ้นกันแน่” ก็เอาเป็นว่า ถ้าเรื่องนั้นไม่ช่วยให้ลืมความร้อน ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะได้ลองอีกสักเรื่อง เผื่อจะได้ผลมากกว่า และจะได้รู้ว่าผีญี่ปุ่นยังมีมุมที่น่าสนใจมุมอื่นอีกด้วย
ก่อนอื่น ควรทำความรู้จัก “ประเภทของผีญี่ปุ่น” เสียหน่อย ความเชื่อเรื่องผีถือเป็นคติชนอย่างหนึ่งซึ่งมีอยู่ในทุกวัฒนธรรม เมื่อเอ่ยคำว่า “ผี” แบบรวม ๆ คนส่วนใหญ่ก็มักนึกถึงผีในจินตนาการและบริบทเชิงสังคมของตัวเอง ในขณะที่ประเภทของผีไทยมีความไม่ชัดเจน เช่น เราจะเรียกนางไม้ว่าผีได้ไหม? พระภูมิเจ้าที่คือผีหรือเทวดากันแน่? กุมารทองคือผีหรือปีศาจ? ลูกเทพคือตุ๊กตาหรือผี? (หรือจริง ๆ แล้วอาจจะเป็นเทพตามชื่อ) สรุปว่า “ภูต, ผี, ปีศาจ” นี่ต่างกันอย่างไร (พจนานุกรมก็ให้คำนิยามไว้ว่า “ภูต” ก็คือ “ผี”...อ้าว) แต่ญี่ปุ่นแบ่งประเภทของสิ่งที่คนไทยอาจจะเรียกได้ว่าเป็น “ผี” ไว้ค่อนข้างชัด ได้แก่ วิญญาณของคนตาย เรียกว่า “ยูเร” (幽霊；yūrei) ซึ่งอาจมีทั้งวิญาณดีและวิญญาณร้าย ถ้าใช้เกณฑ์นี้มาวัดผีไทย ก็เช่น ผีแม่นาก ผีอีเม้ย ผีอีแพง หรือผีอุบล/สโรชินี อีกประเภทหนึ่งคือ พลังเหนือธรรมชาติที่มีตัวตนโดยไม่ได้มาจากวิญญาณของคนตายโดยตรง และอธิบายด้วยเหตุผลได้ยาก เรียกว่า “โยไก” (妖怪；yōkai) ถ้าใช้เกณฑ์นี้มาวัดผีไทย ก็เช่น ผีปอบ ผีกระสือ หรือถ้าว่ากันแบบเจาะลึกลงไปอีกหน่อย ก็เช่น ผีพราย นางไม้ (ซึ่งไม่ปรากฏที่มาชัดเจนว่าเป็นวิญญาณใครมาจากไหน แต่ไปสิงอยู่ตามธรรมชาติ) เสือสมิง หรือยักษ์ทั้งหลาย ก็ถือว่าเป็นโยไกตามคำนิยามแบบญี่ปุ่น
โยไก” (妖怪；yōkai)
คัปปะ
และด้วยการแบ่งเช่นนี้ จะพบว่าญี่ปุ่นมีโยไกตามขนบเดิมอยู่มากมายหลายสิบชนิด ตัวที่ดัง ๆ และคนไทยรู้จักมาเนิ่นนานคงจะเป็น “คัปปะ” ซึ่งจะเรียกว่าผีน้ำก็ได้ หรือบางความเชื่อก็ถือว่าเป็นเทพแห่งน้ำ และโยไกที่ดังที่สุดในญี่ปุ่นขณะนี้ ก็คือ “โยไกแมว” หรือ “แมวผี” ในการ์ตูนเรื่อง “โยไกวอตช์” หรืออีกหลาย ๆ ตัวตามที่ปรากฏอยู่ในละครเรื่องกลกิโมโน รวมทั้งนางหิมะซึ่งเป็นตัวร้ายหลักในเรื่องด้วย
อันที่จริง นอกจาก “ยูเร” กับ “โยไก” แล้ว อีกคำหนึ่งที่ได้ยินติดหู คือคำว่า “โอะ-บะเกะ” (お化け；O-bake) ถ้าแปลเป็นไทยก็จะได้คำว่า “ผี” อีกเช่นกัน คำนี้ใช้หมายถึง “ผี” โดยรวม คือหมายรวมถึง “ยูเร” และ “โยไก” ก็ได้ตามบริบท ดังเช่นการ์ตูนเรื่อง “ผีน้อยคิวทาโร่” ชื่อภาษาญี่ปุ่นคือ “โอะ-บะเกะ โนะ Q ทะโร” (オバケのQ太郎; Obake no kyūtarō) ซึ่งผีในเรื่องนี้มีลักษณะเป็น “โยไก”, หรือในคำว่า “บ้านผีสิง” ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “โอะ-บะเกะ ยะชิกิ” (お化け屋敷；O-bake-yashiki; คฤหาสน์ผี) ซึ่งเมื่อเข้าไป สิ่งที่จะได้เจอคือ “ยูเร”, หรือในคำว่า “ฟักทองผี” ประจำช่วงฮัลโลวีน ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “โอะ-บะเกะ คะโบะชะ (お化けカボチャ; O-bake kabocha) ซึ่งดูแล้วไม่รู้ว่าจะระบุยังไงดี ที่แน่ ๆ ก็คือผีนั่นเอง ดังนั้น สิ่งที่ระบุประเภทได้ยาก แต่รู้แน่ว่าเป็นผี ส่วนใหญ่ก็จะตกอยู่ในข่ายนี้ และถ้าใช้เกณฑ์นี้มาวัดผีไทย ก็น่าจะได้ผีทะเล ผีพนัน แต่ถ้าถึงขั้นผีผ้าห่ม อันนี้คนญี่ปุ่นไม่ได้มองว่าเป็นผี แต่เป็นคน
คัปปะ
ขอบพระคุณ ดร.โฆษิต ทิพย์เทียมพงษ์ Tokyo University of Foreign Studies
แจมเพลงก่อนด้วยเพลงนี้ครับ
สัญญาใจ - อรวี สัจจานนท์
โยไก” (妖怪；yōkai)
ประเภทของผีญี่ปุ่น
ช่วงนี้ผม “ชะเง้อคอ” รอดูข้างนอกให้แดดร่ม ๆ หน่อย แล้วค่อยออกไป เพราะหน้าร้อนของญี่ปุ่นนี่สาหัสมาก พานไม่อยากจะขยับทำอะไรทั้งนั้น สถาบันการศึกษาถึงได้ปิดภาคเรียนกันหมดในเดือนสิงหาคม และถ้านักท่องเที่ยวคนใดอยากเพลินใจกับความสวยใสสบายๆ ของญี่ปุ่น คำแนะนำคือ อย่าได้ไปญี่ปุ่นในเดือนสิงหาคม เพราะอารมณ์อยากชมนกชมไม้จะละลายทันทีที่ก้าวพ้นโรงแรม
เมื่อร้อนอย่างนี้ ต่อให้เป็นเจ้าแห่งความอึดแบบคนญี่ปุ่น ก็ต้องหาวิธีรับมือเช่นกัน คนญี่ปุ่นมักมีวิธีคิดหรืออะไรแปลก ๆ ในแบบของตัวเองออกมาให้คนในวัฒนธรรมอื่นทึ่ง และสิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าเป็นเอกลักษณ์มาก ๆ คือ เรื่องการคลายร้อน วิธีคลายร้อนของคนญี่ปุนที่มีมานานปีตั้งแต่สมัยที่ปราศจากเทคโนโลยีสร้างความเย็น คือ เล่าเรื่องผี นัยว่าในเมื่อไม่มีเครื่องปรับอากาศ ก็ปรับบรรยากาศเสียเอง
ในฤดูนี้เมื่อปีที่แล้ว “ญี่ปุ่นมุมลึก” ได้นำเสนอเรื่องผี “โคมโบตั๋น” ไว้ บางคนกระซิบถามมาว่า “เอ...เรื่องนี้ อ่านแล้วชักไม่แน่ใจว่าช่วยคลายร้อน หรือทำให้ร้อนขึ้นกันแน่” ก็เอาเป็นว่า ถ้าเรื่องนั้นไม่ช่วยให้ลืมความร้อน ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะได้ลองอีกสักเรื่อง เผื่อจะได้ผลมากกว่า และจะได้รู้ว่าผีญี่ปุ่นยังมีมุมที่น่าสนใจมุมอื่นอีกด้วย
ก่อนอื่น ควรทำความรู้จัก “ประเภทของผีญี่ปุ่น” เสียหน่อย ความเชื่อเรื่องผีถือเป็นคติชนอย่างหนึ่งซึ่งมีอยู่ในทุกวัฒนธรรม เมื่อเอ่ยคำว่า “ผี” แบบรวม ๆ คนส่วนใหญ่ก็มักนึกถึงผีในจินตนาการและบริบทเชิงสังคมของตัวเอง ในขณะที่ประเภทของผีไทยมีความไม่ชัดเจน เช่น เราจะเรียกนางไม้ว่าผีได้ไหม? พระภูมิเจ้าที่คือผีหรือเทวดากันแน่? กุมารทองคือผีหรือปีศาจ? ลูกเทพคือตุ๊กตาหรือผี? (หรือจริง ๆ แล้วอาจจะเป็นเทพตามชื่อ) สรุปว่า “ภูต, ผี, ปีศาจ” นี่ต่างกันอย่างไร (พจนานุกรมก็ให้คำนิยามไว้ว่า “ภูต” ก็คือ “ผี”...อ้าว) แต่ญี่ปุ่นแบ่งประเภทของสิ่งที่คนไทยอาจจะเรียกได้ว่าเป็น “ผี” ไว้ค่อนข้างชัด ได้แก่ วิญญาณของคนตาย เรียกว่า “ยูเร” (幽霊；yūrei) ซึ่งอาจมีทั้งวิญาณดีและวิญญาณร้าย ถ้าใช้เกณฑ์นี้มาวัดผีไทย ก็เช่น ผีแม่นาก ผีอีเม้ย ผีอีแพง หรือผีอุบล/สโรชินี อีกประเภทหนึ่งคือ พลังเหนือธรรมชาติที่มีตัวตนโดยไม่ได้มาจากวิญญาณของคนตายโดยตรง และอธิบายด้วยเหตุผลได้ยาก เรียกว่า “โยไก” (妖怪；yōkai) ถ้าใช้เกณฑ์นี้มาวัดผีไทย ก็เช่น ผีปอบ ผีกระสือ หรือถ้าว่ากันแบบเจาะลึกลงไปอีกหน่อย ก็เช่น ผีพราย นางไม้ (ซึ่งไม่ปรากฏที่มาชัดเจนว่าเป็นวิญญาณใครมาจากไหน แต่ไปสิงอยู่ตามธรรมชาติ) เสือสมิง หรือยักษ์ทั้งหลาย ก็ถือว่าเป็นโยไกตามคำนิยามแบบญี่ปุ่น
โยไก” (妖怪；yōkai)
คัปปะ
และด้วยการแบ่งเช่นนี้ จะพบว่าญี่ปุ่นมีโยไกตามขนบเดิมอยู่มากมายหลายสิบชนิด ตัวที่ดัง ๆ และคนไทยรู้จักมาเนิ่นนานคงจะเป็น “คัปปะ” ซึ่งจะเรียกว่าผีน้ำก็ได้ หรือบางความเชื่อก็ถือว่าเป็นเทพแห่งน้ำ และโยไกที่ดังที่สุดในญี่ปุ่นขณะนี้ ก็คือ “โยไกแมว” หรือ “แมวผี” ในการ์ตูนเรื่อง “โยไกวอตช์” หรืออีกหลาย ๆ ตัวตามที่ปรากฏอยู่ในละครเรื่องกลกิโมโน รวมทั้งนางหิมะซึ่งเป็นตัวร้ายหลักในเรื่องด้วย
อันที่จริง นอกจาก “ยูเร” กับ “โยไก” แล้ว อีกคำหนึ่งที่ได้ยินติดหู คือคำว่า “โอะ-บะเกะ” (お化け；O-bake) ถ้าแปลเป็นไทยก็จะได้คำว่า “ผี” อีกเช่นกัน คำนี้ใช้หมายถึง “ผี” โดยรวม คือหมายรวมถึง “ยูเร” และ “โยไก” ก็ได้ตามบริบท ดังเช่นการ์ตูนเรื่อง “ผีน้อยคิวทาโร่” ชื่อภาษาญี่ปุ่นคือ “โอะ-บะเกะ โนะ Q ทะโร” (オバケのQ太郎; Obake no kyūtarō) ซึ่งผีในเรื่องนี้มีลักษณะเป็น “โยไก”, หรือในคำว่า “บ้านผีสิง” ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “โอะ-บะเกะ ยะชิกิ” (お化け屋敷；O-bake-yashiki; คฤหาสน์ผี) ซึ่งเมื่อเข้าไป สิ่งที่จะได้เจอคือ “ยูเร”, หรือในคำว่า “ฟักทองผี” ประจำช่วงฮัลโลวีน ภาษาญี่ปุ่นเรียกว่า “โอะ-บะเกะ คะโบะชะ (お化けカボチャ; O-bake kabocha) ซึ่งดูแล้วไม่รู้ว่าจะระบุยังไงดี ที่แน่ ๆ ก็คือผีนั่นเอง ดังนั้น สิ่งที่ระบุประเภทได้ยาก แต่รู้แน่ว่าเป็นผี ส่วนใหญ่ก็จะตกอยู่ในข่ายนี้ และถ้าใช้เกณฑ์นี้มาวัดผีไทย ก็น่าจะได้ผีทะเล ผีพนัน แต่ถ้าถึงขั้นผีผ้าห่ม อันนี้คนญี่ปุ่นไม่ได้มองว่าเป็นผี แต่เป็นคน
คัปปะ
ขอบพระคุณ ดร.โฆษิต ทิพย์เทียมพงษ์ Tokyo University of Foreign Studies
แจมเพลงก่อนด้วยเพลงนี้ครับ
สัญญาใจ - อรวี สัจจานนท์
สมาชิกหมายเลข 2377897 หลงรัก, ไม่กินฟาง ถูกใจ, ชุนเทียน หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 1188879 ถูกใจ, นู๋สร้างชาติ Gen Y หลงรัก, WANG JIE หลงรัก
แสดงความคิดเห็น
ห้องเพลง**คนรากหญ้า**พักยกการเมือง มุมเสียงเพลง มุมนี้ไม่มีสีไม่มีกลุ่ม มีแต่เสียง 10/9/2560 - ตำนานสยองแดนอาทิตย์อุทัย
สวัสดีครับ
เมื่อวานนี้ เปิดแท่น MC ให้พี่ CN มาเป็น MC กิตติมศักดิ์รับเชิญครับ ดังนั้น MC แอ๊ด จึงเลื่อนมาเป็นวันนี้ และจะต่อด้วยพรุ่งนี้อีก 1 วัน
ก่อนหน้าที่จะเข้ามาเปิดกระทู้ตั้ง MC เพิ่งดูคลิปเกี่ยวกับผีและวิญญาณ (ของโปรด) แล้วก็นึกอยากนำเรื่องเกี่ยวกับ "ผีญี่ปุ่น" ซึ่งน่ากลัวไม่น้อยเหมือนกัน บางเรื่องก็มีหลักฐานจริงจังเสียด้วย...มาเริ่มกันเลย...
(1) วายุปีศาจ คะมะอิตะฉิ (鎌鼬) "ปีศาจซาดิสม์"
นี่คือภูตลมในตำนาน เคลื่อนไหวได้รวดเร็วดังสายลม ความเชื่อนี้มีมาแต่โบราณ มีผู้คนถูกลมที่พัดแรงขึ้นอย่างกระทันหันปะทะเข้าที่ตัวจนทำให้เกิดบาดแผล เชื่อกันว่า แผลนั้น ตัว วีเซิล ที่อาศัยอยู่ในพายุหมุนเป็นผู้ทำ เล่ากันว่า ผู้คนที่ขึ้นไปบนภูเขา บางครั้งจะเจอพายุหมุน เมื่อพายุหมุนนั้นผ่านไป ก็จะพบว่าตนมีบาดแผล แต่ไม่รู้สึกเจ็บ ซึ่งบาดแผลนี้เกิดจากการกระทำของพวก คะมะอิตะฉิ 3 ตัวที่อาศัยอยู่ในพายุหมุน ตัวแรกจะชนเหยื่อให้ล้ม ตัวที่ 2 จะฟันเหยื่อให้เป็นแผล ตัวที่ 3 จะทายาเพื่อห้ามเลือดและระงับอาการเจ็บปวดให้เหยื่อ แล้วบางคนไม่ได้ถูกฟันครั้งเดียว แต่จะถูกฟันแล้วทายาแล้วถูกฟันซ้ำ ๆ อีก เรียกได้ว่า "ฟันแล้วไม่ทิ้งหรอก แต่จะช่วยรักษาให้ แล้วก็ฟันซ้ำอีก" ปีศาจโรคจิตชัดๆเลยแบบนี้
(2) เนะโขะมะตะ (猫又) แมวปีศาจ
มีเรื่องเล่าว่า เมื่อแมวบางตัวมีอายุมากจะมีตบะสูงขึ้น กลายเป็นแมวผี ที่เรียกว่า บะเกะเนะโขะ (化け猫) ซึ่งมีหลายวิธีที่มันจะสามารถกลายเป็นบะเกะเนะโขะได้ และเมื่อหางมันแยกออกเป็น 2 หาง มันจะ "อัพเกรด"เป็น เนะโขะมะตะ ซึ่งจะสามารถขยายตัวออกไปได้ถึง 1 เมตร และส่วนมากจะเดินด้วย 2 ขาหลัง และมันเป็นผีที่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูก ถ้าใครปฏิบัติกับมันไม่ดี มันจะจดจำอย่างฝังใจ เชื่อกันว่าการเต้นรำของเนะโขะมะตะ สามารถควบคุมคนตายได้ และยังเชื่อกันอีกว่า เนะโขะมะตะ เป็นสาเหตุของเพลิงไหม้ที่ผิดปกติ คนที่เชื่อเรื่องนี้จึงตัดหางแมวออก เพื่อป้องกันไม่ให้มันกลายเป็นเนะโกะมะตะ !!! (กรรมเวรของเจ้าเหมียว)
เรื่องเนะโขะมะตะ แตกต่างกันไปในแต่ละพื้นที่ บ้างก็เชื่อว่ามันจะกินแม้กระทั่งเจ้านายของตัวเอง (เลี้ยงเสียข้าวปลาแท้ๆ) และการทิ้งแมวไว้กับศพเป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก เพราะมันอาจปลุกศพให้ลุกขึ้นมาได้ แถมยังควบคุม "ผีดิบ" นั้นได้อีก (ฤทธิ์มากจริง!)
บ้างก็ว่าเนะโขะมะตะซึ่งหลงรักเจ้านายของตนมากจะแปลงร่างเป็นสาวงาม เพื่อปรนนิบัติเจ้านายอีกต่างหาก (อืม...อันนี้น่าสน!)
(3) โระขุโระคุบิ (ろくろ首) ผีสาวคอยาว
เธอเป็นมนุษย์ซึ่งโดนคำสาปจากใครที่ไหนมาก็ไม่รู้ ตอนกลางวันเป็นคนปกติธรรมดา แต่พอตกกลางคืน คอของเธอจะยืดยาวออกมา เรื่องคล้ายกับกระสือของไทย ต่างกันตรงที่โระคุโระคุบินั้นจะยืดทั้งคอทั้งหัวยาวออกไปพร้อมกัน ไม่ได้ถอดหัวแล้วทิ้งร่างไว้เหมือนกระสือ และจะดูดพลังวิญญาณของคนและสัตว์เป็นอาหาร แต่ที่นางชื่นชอบมากเป็นพิเศษคือ พลังชีวิตของชายหนุ่ม (แหงล่ะสิ!!) เธอมักจะแฝงตัวและปิดบังตัวเอง แต่สุดท้ายเมื่อปิดไม่อยู่ก็จะแสดงตัวตนออกมา แต่เฉพาะกับพวกขี้เมาและผู้ชายงี่เง่าเท่านั้น ถ้าเป็นหนุ่มหล่อๆดีๆ ก็จะไม่แสดงตัว เพราะกลัวว่าเขาจะผิดหวัง (กลัวตัวเองจะอกหักด้วยหละไม่ว่า!!)
(4) ฮะนะโกะซัง วิญญาณในห้องน้ำ (トイレの花子さん)
ฮะนะโกะซัง ตำนานผีในเมืองสมัยใหม่ที่นิยมมากในญี่ปุ่น โดยเฉพาะเด็กนักเรียน ที่จะใช้ตำนานนี้ในการวัดความกล้าสำหรับบรรดาน้องใหม่ทั้งหลาย ฮะนะโกะซัง คือ เด็กผู้หญิงในชุดเอี๊ยมกระโปรงแดง ตัดผมสั้นทรงกะลา วันหนึ่งตอนพักกลางวันเธอแอบเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาไม่ได้ เด็กสาวจึงต้องเอาตัวรอดด้วยการจับแมลงและกินน้ำที่อยู่ในห้องน้ำนั้นเพื่อประทังชีวิต แต่น่าเศร้าที่แมลงในห้องน้ำนั้นไม่สามารถทำให้เธอรอดชีวิตได้ เธอจึงกลายเป็นวิญญาณที่ถูกขังอยู่ในห้องน้ำนับแต่นั้นมา การที่จะพบฮะนะโกะซังได้นั้นจะต้องเคาะประตู 3 ครั้ง ในห้องน้ำห้องที่ 3 ชั้นที่ 4 ของโรงเรียน บ้างก็ว่าห้องสุดท้ายทางขวามือ แล้วถามว่า “ฮะนะโกะซัง เธออยู่ในนั้นไหม ?” ไม่ก็ “ฮะนะโกะซัง มาเล่นกันเถอะ” ถ้าเธอตอบ “ฉันอยู่นี่” หรือ “ค่ะ...” ละก็...หลังจากนั้นก็แล้วแต่ละนะ ว่าจะวิ่ง หรือจะเล่นกับเธอ !!!
(5) คะเมะลิอะ (คาเมเลีย) Camelia ดอกไม้สีเลือด
เป็นดอกไม้ในตระกูลชา ดอกเป็นสีขาวและชมพู แต่บางครั้งพบสีแดงคล้ายเลือด ซึ่งมีความหมายว่า ความโศกเศร้าอันน่าสลด ตำนานคาเมเลียเป็นที่กล่าวขวัญกันในโรงเรียนประถมของญี่ปุ่น เพราะนิยมปลูกเจ้าคาเมเลียไว้ประดับโรงเรียน พอถึงฤดูใบไม้ร่วง ดอกของต้นคาเมเลียก็จะหล่นเกลื่อนกลาดเต็มพื้นทางเดินของโรงเรียน ถ้าเกิดมันเป็นสีแดง คงคล้ายกับว่าพื้นนั้นถูกย้อมไปด้วยเลือด
ตำนานอาถรรพ์ของต้นคาเมเลีย เริ่มในสมัยโบราณของญี่ปุ่นที่ยังคงมีระบบศักดินา มีเจ้าหญิงไร้นามผู้หนีภัยทางการเมือง แต่โดนฝ่ายตรงข้ามจับได้ซะก่อน เธอจึงกลายเป็นเชลยสงครามและถูกจับมัดไว้กับต้นคาเมเลีย จากนั้นถูกทรมานสารพัดเพื่อบังคับให้เปิดเผยข้อมูลของราชสำนัก ส่วนเจ้าหญิงเองก็เป็นคนดีเก็บเงียบไม่ยอมปริปากบอกอะไรแก่ศัตรู จนในที่สุดก็เสียชีวิตและถูกฝังศพไว้ใต้ต้นคาเมเลียนั้น ต้นคาเมเลียจึงสูบเลือดเจ้าหญิงแทนน้ำ ส่วนวิญญาณแค้นทำให้ดอกคาเมเลียกลายเป็นสีเลือด เด็กๆ จึงเชื่อกันว่าต้นคาเมเลียในโรงเรียน เป็นต้นไม้ที่สูบเลือดของเจ้าหญิง และเป็นที่น่าประหลาดใจ เพราะตำนานนี้ไม่พบหลักฐานทางประวัติศาสตร์ แต่กลับสามารถระบุวันที่เจ้าต้นคาเมเลียจะออกดอกสีแดงได้ นั่นคือ วันที่ 15 มิถุนายนของทุกปี !!
(6) คิคุโกะ ตุ๊กตาผมยาวเองได้ !!
คิคุโกะ เป็นตุ๊กตาที่มีอยู่จริงใน วัดมันเนน หมู่บ้านคุริซาว่า อำเภอโงจิ ฮอคไกโด เจ้าของตุ๊กตาตัวนี้เป็นเด็กหญิงชื่อ “คิคุโกะจัง” เธอรักตุ๊กตาตัวนี้มาก กินด้วยกันนอนด้วยกัน เป็นเด็กที่ติดตุ๊กตายิ่งกว่าพ่อแม่เสียอีก เมื่อเด็กหญิงป่วยและเสียชีวิตลง พ่อแม่ก็นำตุ๊กตาไปวางไว้ที่ป้ายวิญญาณ เพื่อให้ตุ๊กตาตัวนั้นไปเป็นเพื่อนเล่นในยามที่จากไปแล้ว แต่ก็มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น เมื่อแต่เดิมตุ๊กตาที่มีผมสั้น กลับมีผมยาวลงมาจนเลยไหล่ ปากที่เคยหุบสนิทก็แย้มยิ้ม ทั้ง ๆ ที่คิคุโกะจัง ตายไปกว่า 60 ปีแล้ว !!
ในวันที่ 21 มีนาคมของทุกปี ที่วัดมันเนน จะมีพิธีตัดผมที่ปรกหน้าตุ๊กตาออก และเปลี่ยนชุดกิโมโนให้ใหม่ แต่ผมของตุ๊กตาก็ยังคงยาวขึ้นมาใหม่อยู่เสมอ !!!
(7) "แม่นาคญี่ปุ่น" โอะอิวะ
เป็นตำนานของหญิงสาวที่ผิดหวังในความรัก วิญญาณความเฮี้ยนระดับ 5 ดาว !! เรื่องเกิดขึ้นในสมัย เอโดะ โออิวะ คือ คุณหนูตระกูลเศรษฐีผู้ร่ำรวย พ่อถูกสังหาร จึงต้องอยู่ตัวคนเดียวกับบริวารและมรดกมหาศาลทั้งหลาย ตำนานบอกว่าเธอหน้าตาสะสวย แต่บางตำนานก็บอกว่าหน้าตาอัปลักษณ์ตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ค่อยมีคนคบ อยู่มาวันหนึ่ง มีซามูไรรูปหล่อนามว่า “อิเอม่อน” มาขอความรัก โออิวะที่ไม่เหลือใครจึงตอบตกลงแต่งงานด้วย อิเอม่อนซึ่งเป็นชายรูปหล่อแต่ใจคด ทำการวางแผนเพื่อฮุบทรัพย์สมบัติ แต่โออิวะรู้ถึงแผนการเข้าเสียก่อน อิเอม่อนจึงกรอกยาพิษให้อิโอวะกิน จนหน้าตาอัปลักษณ์และกล่าวหาว่าอิโอวะเป็นผี จากนั้นก็เชือดเธอแล้วทิ้งศพไว้ที่บ่อน้ำ บางตำนานเล่าว่าโออิวะเสียใจจนฆ่าตัวตายเอง ต่อมา อิเอม่อนได้แต่งงานใหม่ ในคืนที่เข้าหอนั้น เจ้าบ่าวเห็นว่าที่เจ้าสาวเป็นโออิวะ ที่นั่งรอตนเองเพื่อเข้าหอ อิเอม่อนกลัวจนลนลานจึงหยิบดาบฟันไปที่ร่างนั้น ปรากฎว่าร่างนั้นกลายเป็นว่าที่เจ้าสาว ไม่ใช่โออิวะอย่างที่ได้เห็นเมื่อตะกี้นี้ และไม่เพียงแต่อิเอม่อนเท่านั้น แต่วิญญาณของโออิวะยังตามไปทวงแค้นคนที่สมรู้ร่วมคิดให้ตายกันไปทีละคน ๆ จนในที่สุด อิเอม่อนก็เสียสติ และใช้ดาบฆ่าตัวตายที่บ้านหลังนั้น เรื่องราวความเฮี้ยนนั้นนำไปทำเป็นบทละครและสร้างศาลเจ้า “ทะมิยะ” อยู่ที่ย่านชินจูกุ กรุงโตเกียว ใครที่จะแสดงเรื่องนี้ ต้องมากราบไหว้โออิวะก่อนเข้ารับเล่นบทด้วย แบบเดียวกับ "แม่นาค" ของไทยไม่มีผิด !!
(8) เทะเกะ เทะเกะ ผีบนรางรถไฟ
หญิงสาวคนหนึ่งตายบนรางรถไฟ เล่ากันว่าเธอกระโดดตัดหน้าขบวนรถไฟ ร่างกายจึงหงิกงอ ด้วยความโกรธบวกกับความทรมานหลังจากโดนรถไฟซึ่งเธอกระโดดเข้าใส่เองชน เทะเกะจึงเริ่มปฏิบัติการออกหาเหยื่อคือคนที่เดินผ่านทางที่เป็นของเธอในตอนกลางคืน เมื่อมีเหยื่อเดินผ่านมาเธอก็จะตามไปทันทีถึงแม้ว่าขาจะเดินไม่ได้ แต่เธอจะคืบคลานไปทีละนิดๆ ด้วยมือและไหล่ อย่าเพิ่งหลงดีใจไปว่าเธอช้าตามไม่ทันเพราะเราวิ่งได้ไวกว่า เพราะว่าใครก็ตามถ้าสบตากับเธอ การเคลื่อนไหวจะช้าลงโดยฉับพลัน หนีอย่างไรก็ไม่รอด บางครั้งก็เล่าว่า เหยื่อนั้นจะกลายเป็น เทะเกะเทะเกะ ตนใหม่แทน (ก็ตัวตายตัวแทนนั่นแล) เรื่องนี้เป็นตำนานที่เอาไว้ขู่เด็กๆไม่ให้ออกไปอยู่นอกบ้านดึกๆดื่นๆ
(9) ซะระยะชิกิ (โอะอิขุ) ผีนับจาน
โออิขุ เป็นสาวใช้ในตระกูล อาโอยาม่า ที่บังเอิญล่วงรู้แผนการล้มการปกครองของเจ้าเมือง เธอจึงนำความลับนั้นไปบอกกับคนรักของตัวเอง ซึ่งเป็นทหารของเจ้าเมือง ทำให้แผนการของอาโอยาม่าล้มเหลวไม่เป็นท่า พอรู้ว่าโออิคุเป็นตัวการทำให้แผนการล้มเหลว จึงใส่ความว่าโออิคุขโมยจานล้ำค่า ซึ่งมันมาเป็นเซ็ท มีทั้งหมด 10 ใบ หายไป 1 ใบ และด้วยจานเซ็ทนั้น ทำให้โออิขุถูกทรมานจนตายและศพถูกทิ้งไว้ในบ่อน้ำ วันดีคืนดี เธอจะออกมานับจานข้าง ๆบ่อน้ำ ตั้งแต่ใบที่ 1 ถึงใบที่ 9 แต่นับยังไง มันก็ไม่ครบ 10 สักที เธอจึงต้องนับไปเรื่อย ๆ ด้วยเสียงคร่ำครวญว่า จานใบที่สิบอยู่ที่ไหน
(10) คุฉิซะเกะอนนะ สาวปากฉีก
เป็นตำนานผีที่มีชื่อเสียงมาก เล่ากันมาตั้งแต่ยุคสมัยเฮอันจนถึงปัจจุบันก็ยังรู้จักกันอยู่ เธอคือหญิงสาวที่คาดว่าคงหน้าตาดีที่สุดในยุคสมัยนั้น เธอเป็นภรรยาของซามูไรที่คาดอีกเช่นกันว่ามีชื่อเสียงในขณะนั้น และเมื่อมีความสวย ความซวยจึงตามมา สามีคิดว่าเธอมีชู้เพราะเหตุใดก็ไม่ทราบได้ ด้วยความโกรธจึงชักดาบเงื้อคมมีดฟันเข้าที่ปากภรรยาจนฉีกถึงใบหู เพื่อให้เธอเสียโฉม แถมยังถากถางทิ้งท้ายว่า เธอหน้าตาแบบนี้แล้ว ยังจะมีใครชมว่าเธอสวยอีกไหม หลังจากนั้นเธออยู่รอดได้อย่างไรไม่มีใครรู้ แต่เมื่อเธอตายไปก็กลายเป็นวิญญาณอาฆาตพยาบาทถึงที่สุด เธอมักจะมาอยู่ริมถนนในช่วงเวลาใกล้ค่ำ สวมผ้าปิดปาก และถ้าเจอใครเดินผ่านมาก็จะเปิดผ้าถามว่า ฉันสวยไหม ?
และถ้าใครตอบว่าสวย ก็จะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่ถ้าใครออกอาการตกใจช็อกให้เธอเห็น เธอจะติดตามคนๆนั้นไปอย่างไม่ลดละ!
เครดิต วิกิ และ https://board.postjung.com/797495.html
จบแล้วครับ พบกันวันพรุ่งนี้อีก 1 วันครับ