เราคบกับแฟนมาเกือบสิบปี รักๆเลิกๆ แต่สุดท้ายก็กลับมาคบกันต่อ
เค้าเป็นแฟนคนแรกของเรา ผ่านความยากลำบากมาด้วยกัน ผูกพันกันมาก เหมือนคนในครอบครัว
แฟนตั้งใจจะขอเราแต่งงานปีหน้า แต่พอยิ่งใกล้แต่ง เรายิ่งกลัวและไม่มั่นใจในหลายๆ เรื่อง

- แฟนเป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหง่าย ทุกวันนี้เราทน และใช้ความเงียบเข้าแก้ แต่เราก็เริ่มตั้งคำถามว่าต่อไปถ้าอยู่ด้วยกันทุกวัน เราจะอดทนได้ตลอดไปรึป่าว
- เราอยากมีลูกมาก แต่หมอบอกว่าโอกาสที่แฟนจะมีลูกได้มีน้อยกว่า 0.01% เรากับแฟนเพิ่งมาคุยเรื่องนี้จิงๆจังๆ เมื่อไม่นานมานี้ (แฟนรู้แต่แรกว่าเราอยากมีลูก แต่แฟนคิดว่าอาจจะเปลี่ยนใจเราได้) เราก็กลับมาคิดว่า เราจะทิ้งความฝันที่จะมีลูก เพื่อเค้าได้มั้ย
- เราคบแฟนคนนี้เป็นแฟนคนแรก ช่วงที่เลิกกัน เราก็แค่คุยๆ กับคนอื่น แต่ไม่เคยคบใคร หรือไปเดทกับใครจิงจังเลย  ซึ่งเพื่อนต่างชาติหลายคนแนะนำว่า เราควรลองคบใครหลายๆคน เพื่อจะได้รู้ว่าจิงๆแล้วคนแบบไหนเหมาะสมกับเราที่สุด

ท่ามกลางความไม่มั่นใจนี้ เราได้เจอรุ่นพี่คนนึงที่ที่ทำงาน เค้าแก่กว่าเราสิบปี เราชื่นชมที่เค้าฉลาดและทำงานเก่ง
พี่เค้าเป็นคนที่ดูดี แต่เนิร์ดมาก ฉลาดอย่างเดียว แต่ไม่ค่อยมีทักษะทางสังคม นิ่งๆ ขรึมๆ ถึงหน้าตาดี แต่ก็ไม่มีสเน่ห์ จีบใครไม่เป็น เลยไม่เคยมีแฟนเลย
แรกๆเราก็แค่ปลื้มที่เค้าเก่ง แต่พอได้พูดคุยด้วย กลับรู้สึกคุยกันถูกคอ และแบ่งปันเรื่องราวทุกอย่างได้
หลังจากนั้น เราก็เริ่มรู้สึกว่า อยากเห็นหน้าเค้าทุกวัน อยากคุยกับเค้าทุกวัน แค่เดินผ่านโต๊ะทำงานเค้าก็พอใจแล้ว
แรกๆ เราก็คิดว่ามันคงเป็นความรู้สึกชื่นชมใครคนนึง เหมือนไอดอล ผ่านไปสักพักมันคงหายเหมือนเราเห่อของใหม่
แต่พอผ่านมา 6 เดือน เรายิ่งคิดถึงรุ่นพี่คนนี้ทุกวัน พอมีอะไรมาสะกิดนิดนึง ก็ทำให้เรานึกถึงพี่เค้าทุกที ทั้งๆที่เค้าและเราไม่เคยคุยกันในเชิงชู้สาว ไม่เคยมีความสนิทสนมที่ต้องทำงานด้วยกันทุกวัน เพราะอยู่คนละแผนก แทบจะไม่ต้องดีลงานกันเลย แต่ถ้ามีโอกาสได้ดีลงานกับเค้า เราจะดีใจมากกกกเป็นพิเศษ
เราเคยพยายามหลบหน้าพี่เค้า พยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเค้า เพราะเรารู้สึกผิดกับแฟน แต่มันยิ่งแย่ เหมือนทรมานตัวเอง
จนทุกวันนี้ เราก็ปล่อยให้ตัวเองคิดถึงพี่เค้า อารมปล่อยความคิดไปตามหัวใจ แต่ว่าควบคุมที่การกระทำ คือไม่ทำอะไรเกินเลย ไม่ไปทำอะไรที่สื่อในทางชู้สาว
แต่ความสับสนและไม่มั่นใจมันก็ยิ่งมากขึ้นทุกวัน เพราะเราใกล้จะแต่งงานแล้ว   เราเคยปลอบใจตัวเอง บอกตัวเองว่ารักคนที่เค้ารักเราดีกว่า แต่ว่าเราก็กลัวว่าจะเสียใจทีหลังที่ไม่ลองทำตามหัวใจตัวเอง
คือ ณ ตอนนี้เราสงสัยในความรู้สึกที่มีต่อทั้งแฟนและรุ่นพี่ กับแฟนเรารักเค้ามากแน่ๆ เราเป็นห่วงเค้า ทั้งเรื่องสุขภาพ การงาน ทุกสิ่งทุกอย่าง ห่วงมากๆ แต่มันใช่ความรักแบบคนรักรึป่าวก็ไม่รู้  แต่กับรุ่นพี่ เราคิดถึงเค้าทุกวัน มากกว่า3เวลาหลังอาหาร และเป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว และไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

ทุกวันนี้ก็ได้แต่ปล่อยให้ในหัวมันคาราคาซังอย่างนี้แหละค่ะ ตัวอยู่กับแฟน แต่ก็คิดถึงคนอื่น ไม่กล้าเลิกกะแฟนเพราะผูกพันกลัวเค้าเสียใจ และก็กลัวเลิกไป สุดท้ายก็ไม่ได้ลงเอยกะรุ่นพี่อยู่ดี เพราะเค้าก็ไม่ได้สื่อสัญญาณใดๆว่าชอบเรา

ชีวิตมันยากจัง มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ยคะ