ขอเล่าเท้าความก่อนว่าเราอยู่ในสถานะแต่งงานแล้วแต่ไม่มีความสุขในชีวิตคู่เท่าไหร่ 
เนื่องจากสามีเราเค้าค่อนข้างจะรักตัวเองมากก ห่วงภาพลักษณ์ ทุกอย่างมันทำให้เราอยู่ด้วยแล้วอึดอัดใจ
สรุปว่าเค้าไม่ค่อยแคร์เรานั่นแหละ มารู้ว่าเป็นแบบนี้คือหลังแต่งงานแล้ว
อยากจะเลิกก็สงสารเค้าไม่มีใครนอกจากเรา
แล้วครอบครัวเราก็ไม่อยากให้เลิกด้วย เหมือนเค้าอยากให้ปรับตัวเข้าหากัน 
แต่เราคิดเรื่องเลิกกันมาเป็นร้อยๆรอบ ทะเลาะกันทีไรก็อยากเลิก แต่ก็แค่คิดไม่เคยพูดให้เค้าฟัง 
หรือต่อให้พูดก็จะยิ่งทะเลาะกัน เค้าไม่ชอบให้ใครบอกว่าต้องทำอะไร  เราอยู่ด้วยก็เหนื่อยใจ
.
มาเล่าถึงอีกคนที่เราชอบนะ พี่เขาเป็นเพื่อนร่วมงานกับเราได้เจอและทำงานด้วยกันบ้างบางโครงการ
และพอตอนได้มาใกล้ชิดมาทำงานด้วยกันเราก็เริ่มรู้สึกดีกับเขา  
ด้วยความที่ไลฟ์สไตล์ตรงกัน แถมมีเรื่องให้คุยกันได้หลายเรื่องเพราะเป็นรุ่นพี่คณะฯ
แต่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนนะคะ 
แล้วแถมพอทำงานด้วยกันนานๆยิ่งรู้สึกว่าใช่
 เรากับพี่เขาอะแค่มองตากันก็รู้เลยว่าเราใจตรงกัน 
แล้วเขาก็บอกว่าชอบเราทั้งที่คบกันไม่ได้ 
เราก็วั้นไหวสิ ด้วยความที่ชอบเขาอยู่แล้ว ยิ่งทำให้เก็บมาคิดถึง 
ส่วนตัวเราไม่ได้บอกว่าชอบเขาแต่คิดว่าเขาคงดูออก
เราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อกันเพราะไม่ได้คุยเชิงชู้สาวต่อจากนั้น
ทั้งที่ไม่เคยคุยกันในแบบชู้สาวเลย แต่ทำไมเราคิดถึงเค้ามาก 
.
หลังจากนั้นเราก็พยายามห่าง ตัวรุ่นพี่ก็เช่นกันค่ะ
แล้วเขาก็กำลังจะมีแฟน เราทำไมรู้สึกเสียใจและยิ่งคิดถึง 
เราอยากจะลืมรุ่นพี่คนนี้ในแบบความรู้สึกชู้สาว
มีใครมีประสบการณ์แบบนี้มั้ยคะ ทำยังไงให้ลืม
ส่วนเรื่องให้หันไปมีความสุขในชีวิตคู่นั้น
เราพยายามทำมาก่อนที่จะเจอรุ่นพี่ค่ะ 
เราอยากจะเลิกกับสามีมานานก่อนเจอรุ่นพี่คนนี้
.
บางทีก็คิดนะว่าอาจจะเป็นเพราะเราอยากหาใครสักคนมาเติมเต็มอยู่แล้วรึเปล่า
เลยยิ่งทำให้เรามองหาใครสักคน ซึ่งมาเจอรุ่นพี่คนนี้พอดี
.
เราเลยอยากให้เพื่อนๆหลายๆท่านแชร์ประสบการณ์และวิธีที่จะหยุดคิดถึงรุ่นพี่คนนี้ค่ะ
.
ปล.เรากับสามีและรุ่นพี่ทำงานที่เดียวกัน
ปล2.ขออภัยหากเล่าเรื่องแล้วติดขัด งงๆ