เราเหมือนโดนคำสาปยังไงก็ไม่รู้
เคยเป็นไหมที่รู้สึกว่า ที่เราทำมันยังดีไม่พอหรอ ที่เราทำมันแย่มากเลยหรอ
อยากลาออกจากการเป็นตัวเองมาก
อยากหนีไปที่ไหนก็ได้ไกลๆ ไกลให้พอที่จะลืมเรื่องแย่ๆที่คาใจเรา แล้วค่อยกลับมาเริ่มต้นใหม่

เราทำแบบนั้นได้มั้ยนะ

ทำไมมันรู้สึกเหนื่อยๆยังไงก็ไม่รู้ พอสุขเราก็สุขได้แปปเดียว แล้วก็กลับไปคิดมากเหมือนเดิม

จริงๆมันก็มีนะคนที่รักและแคร์เรา คนที่คอยอยู่เคียงข้างเรามาเสมอเวลาเราไม่เหลือใคร
แต่บางทีมันก็ทำใจปล่อยวางไม่ได้จริงๆ

ชีวิตที่ผ่านมาคือ เป็นคนทำได้ทุกอย่างนะ แต่ไม่เก่งเลยสักอย่าง
ที่บ้านก็ดูเหมือนจะรักกันนะ แต่ก็ทะเลาะกัน พ่อกับแม่นะ แต่พี่น้องรักกันดี
เรื่องเพื่อนจริงๆก็มีเพื่อนหลายกลุ่มนะมัธยม สนิทหมดแหละ ตอนนี้ก็ยังรักกันอยู่
พอโตมาเราเจอเพื่อนที่ไลฟ์สไตล์ตรงกันมาก มันเข้ากันไปหมด เรามีความสุขมาก
แต่ก็มีทะเลาะกันแล้วก็ออกจากกลุ่มไปเหมือนกัน ตอนนี้เหลืออยู่ไม่กี่คน
เราอาจจะคิดไปเองก็ได้มั้ง แต่เรารู้สึกว่าพอเขาได้เจอสังคมใหม่ๆเขาก็เริ่มห่างไป
เราไม่อยากเสียเพื่อนไปไม่ว่าจะใครก็ตาม แต่เรารู้สึกเหมือนเขาไม่อยากอยู่กับเราแล้ว

เหมือนเราโดนดีดออกมาทั้งๆที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราทำอะไรผิด
เขาให้เหตุผลกับเราว่าเขากลัวเราจะเหมือนคนก่อนๆที่จากไป
เขาให้เหตุผลกับเราว่าเราสร้างกำแพงใส่เขา
เขาให้เหตุผลกับเราว่าเราเปลี่ยนไป

มีวันนึงเราตัดสินใจเดินไปคุยกับเขาว่าเราคิดยังไง เราเป็นอะไร
เรานึกเอาเองว่าเขาจะกลับมา
เรานึกเอาเองว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

แต่สุดท้ายก็ไม่

ตอนนี้เราได้แต่เก็บความรู้สึกอึดอัดนี้ไว้
ถ้าวันนึงเราปรับตัวได้ เราทำใจได้แล้ว เราคงเดินจากไปเอง

ขอโทษที่ทำให้ใครหลายคนหล่นหายไป
ยังจำได้นะ ทุกเรื่องราวที่เคยทำร่วมกัน
รอยยิ้มที่เคยมีให้กัน
เสียงหัวเราะที่เคยดังไปพร้อมๆกัน
คิดถึงมาก คิดถึงตอนนั้นมากๆ

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะรักษาให้ดีที่สุดเลย
จะไม่ให้เป็นแบบนี้อีก
จะทำตัวให้ดี ไม่ทำให้ต้องมาคิดมากเพราะเรา
จะทำทุกอย่างเลยถ้ามันจะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน

เราคงเป็นคนที่ห่วยที่สุดในโลกเลยก็ได้มั้ง