นั่งสมาธิพองยุบ พองยาว ยุบยาว แล้วมา พองสั้น ยุบสั้น สักพัก พองๆๆ ยุบๆๆ เป็นจังหวะ สักพัก แผ่วลงไป สักพักไม่รู้สึกที่พองยุบ เพียงแต่รู้ว่า พองอยู่ ยุบอยู่ สักพักเริ่มมีแสงสว่าง คลุมตั้งแต่หัวคลุมตัว สงบ เอตคตา อุเบกขาชัด ความคิดมี แต่อยู่ไกลความสงบนี้มาก ไม่รบกวน ได้ยินเสียงอยู่ แล้วทำยังไงต่อ เหมือนอะไรมันจะขาดที่ใจแวบๆ ด้วย หรือเป็นแค่สมถะ