คือมีอยู่เหตุการ์ณหนึ่งที่เรารู้สึกไม่ดีตลอดที่นึกถึง คือวันนั้นเราเครียดมากเพราะโดนแรงกดดันจากคนรอบข้างเรายืนอยู่คนเดียว ยืนเล่นโทรศัพอยู่ดีๆก็มีนำ้หยดลงบนหน้าจอโทรศัพ เพื่อนในห้องที่ไม่ได้สนิทกันมาก ก็ทักว่าร้องไห้ทำไหม?เราก็งงว่าเราร้องเหรอเรารู้สึกไม่ดีด้วยเพราะเราคุยกับคนในกลุ่มเพื่อนสนิทก็ไม่มีใครตอบสักคน เรียกง่ายๆว่าโดนเมิน มีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มมาปลอบเรา แล้วเหมือนเพื่อนคนนั้นไปบอกทุกคนในกลุ่ม(ยกเว้นคนหนึ่งเพราะอยู่อีกห้อง)ก่อนหน้าที่เราจะร้องไห้ เรายืนคุยกับเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มบอกว่าเราเครียดจัง แต่เพื่อนคนนั้นมองเราด้วยสายตาแปลกๆและเดินหนีเราไป พอเริ่มหยุดร้องไห้แล้วเราเดินออกไปนอกห้องเพื่อจะไปโบสถ์(เพราะเป็นคาบโบสถ์) เราเดินไปเจอเพื่อนทุกคนในกลุ่มยืนอยู่หน้าห้องน้ำ คนหนึ่งมองมาที่เราแบบหงุดหงิดเราก็งง เพราะปกติเพื่อนคนนี้เป็นคนเรียบร้อยและอ่อนหวาน จะไม่ค่อยทำหน้าแบบนั้น เรากลัวเลยไม่เดินเข้าไปหา เราเดินไปโบสถ์คนเดียว แต่มันต้องต่อแถว แล้วจู่ๆเราก็ร้องไห้(อีกแล้ว)ครูประจำชั่นเห็นเลยมาปลอบและถามเรา เราก็ตอบว่าเครียด  

พอเลิกเรียนเรามีเรียนเต้นต่อ เราเรียนกับเพื่อนในกลุ่ม หนึ่งในนั้นมีคนที่มองเราด้วยสายตาหงุดหงิดและคนที่เราบอกกับเขาว่าเราเครียด อีกคนก็คนที่อยู่คนละห้อง นางก็ไม่รู้เรื่องอะไร แล้ววันนั้นเพื่อน2คนนั้นเดินไปกันเอง2คน ทิ้งเราไว้ที่ห้อง เราก็รอเพื่อนอีกคนแต่รอเกือบถึงเวลาเรียนเราก็ทักเพื่อนไปในเฟสว่าทำไมยังไม่มา แล้วเพื่อนคนนั้นบอกว่าวันนี้ไม่ได้เรียนเพราะญาติมา เราก็แบบแล้วทำไมไม่บอกละ นางก็บอกนึกว่าเพื่อนอีก2คนบอกแล้ว เราเลยยิ่งเครียด เลยโดด อีกวันต่อมาก็ไม่คุยกัน แต่พอผ่านมา3วันก็มาคุยกันอีก  ก็กลับมาดีกันแต่ก็รู้สึกไม่สนิทใจและรู้สึกอึดอัด  


และครั้งนี้ไม่คุยกันมาเกือบ2อาทิตย์เพราะวันนั้นเราโกรธที่ไม่รอเราและทิ้งเราไว้ข้างหลังตลอด เราจะไม่อะไรเลยถ้าทุกคนในกลุ่มไม่ลืมเราไปเลย แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่จะมีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่ช้ามาก แต่ทุกคนก็รอเธอ หนึ่งในนั้นก็มีเราที่รออยู่ด้วย แต่เราก็คิดว่าแล้วทำไมไม่รอเราละ เราเลยรู้สึกน้อยใจ ตอนนี้เราเลยตีตัวออกห่าง ถ้าไม่จำเป็นจะไม่ยุ่ง อาจจะมีคุยแค่บางคนเพราะมีโปรเจ็กที่ต้องทำด้วยกัน เราคิดว่าก็งานคืองาน เรื่องส่วนตัวก็คนละเรื่องกัน  บางครั้งเราจะเห็นเขาแอบนินทาเราอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง พอเราหันไปมองก็จะหลบตาและหยุดพูด

เราเครียดจนคิดจะซ่าตัวตาย แล้ววันนี้เราทำแก้วแตก เราหยิบมันไปทิ้ง ความคิดที่จะกลีดแขนมันก็แว็บมาในหัว เราเอาด้านที่แตกของแก้วมากรีดบนแขนแต่ครั้งแรกไม่เข้า เราเลยจะกดแรงขึ้นแต่ครูเข้าก่อนเราเลยรีบโยนลงถังขยะ


เราควรทำอย่างไรดีคะ??เราเคยคุยกับแม่แล้วแต่แม่ไห้คำเราแบบไห้เมินเขากลับแต่เวลาเราทำอย่างนั้นเรารู้สึกอึดอัดใจเลยคิดว่าเรารู้สึกไม่ดีอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่แฟร์ แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นเพราะมีเพื่อนคนหนี่งที่เราอยู่ด้วยตอนนี้ เขาก็นิสัยดี อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจกว่าคนในกลุ่ม