คืองี้ค่ะ ตอนแรกก็เป็นคนอารมณ์นิ่งๆอยู่แล้วแหละ แต่ก็ยังมีต่อมรับอารมณ์แบบปกตินะ ทั้งเศร้า โกรธ ตื่นเต้น ฟิน ดีใจ ขอบอกไว้นิดๆว่าติ่งอนิเมะค่ะ----อายุตอนนี้ก็15 เหมือนคนปกติที่จะกรี๊ดตัวละครที่ชอบ จนมาเมื่อหลายเดือนก่อนถูกเพื่อนสนิทที่คบมาหลายปีเมินใส่ คือนางไปหาเพื่อนใหม่แล้วเลี่ยงที่จะคุยกับเราอ่ะค่ะ คือเสียใจมาก เพราะเราคิดว่าเราคือเพื่อนที่นางไว้ใจแล้วก็อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุด เพื่อนที่คุยเรื่องความชอบอะไรต่างๆได้โอเคที่สุด....ตอนนั้นก็ร้องไห้ค่อนข้างจะหนักทีเดียว ก็เลยเริ่มเปิดใจให้มากขึ้น เริ่มหาเพื่อนใหม่ ก็ยอมรับค่ะว่าวิธีนี้ค่อนข้างโอเคเพราะเราก็ไม่ควรจะมีเพื่อนที่ยึดติดอยู่แค่คนเดียว ตอนนี้มีเพื่อนสนิทอีกคนแล้วค่ะ แต่รู้สึกว่าเค้าจะให้ความสำคัญกับเพื่อนๆแบบเท่าเทียม เหมือนเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ(แต่ก็รู้ว่านางก็รักเราแหละค่ะ) เริ่มคิดแล้วว่า เอ๊ะ ไอ้คนที่เห็นเราสำคัญจริงๆจากคนนับร้อยนอกจากพ่อแม่แล้วนี่ไม่มีเลยเหรอ....?พอนานๆเข้าก็เริ่มปลงตก เหมือนทำใจได้แต่ก็รู้สึกมีอะไรโหวงๆอ่ะค่ะ เหมือนจมอยู่ในทะเลมืดๆเงียบๆคนเดียว คิดว่าคงเริ่มเป็นโรคซึมเศร้าอ่อนๆแล้ว จนมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนก็เริ่มรู้สึกเครียดๆตลอดเวลา ใจสั่นนิดๆ แล้วมาเมื่อไม่กี่วันก่อน ทั้งความฟิน ทั้งความชอบต่ออะไรต่อมิอะไรมันแทบจะหายไปหมดเลยค่ะ อยู่ๆก็ลดลงแบบฉับพลัน ความรู้สึกนึกคิดช้าลง เฉยเมย ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น โดยเฉพาะอารมณ์โกรธกับรำคาญหายเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ คือบางคนอาจจะคิดว่ามันดีแต่ขอบอกไว้เลยค่ะ ว่ามันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าการรับรู้อารมณ์ด้านลบแบบตรงๆซะอีกนะ;_; เพราะนอกจากไม่รับอารมณ์ด้านลบแล้ว ด้านบวกก็จะไม่มีทางได้สัมผัสเช่นกัน....ตอนอยู่กับเพื่อนเหมือนเราจะเผลอสร้างอีกบุคลิกขึ้นมาแทนอ่ะค่ะ...ความรู้สึกต่างๆมันไม่เชิงว่าไม่ได้มาจากใจจริงทั้งหมดหรอก แต่เกือบครึ่งคือมันเป็นเหมือนสิ่งปลอมๆยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ เริ่มแยกไม่ค่อยออกแล้วว่ามันเป็นอารมณ์จริงๆหรือเป็นสิ่งที่เราพยายามหลอกตัวเอง แต่ด้านสุขภาพก็ปกติดีค่ะ นอนหลับปกติ แบบนี้นี่เข้าข่ายอาการไบโพล่าร์อ่อนๆมั้ยคะ...อยากกลับไปเป็นคนธรรมดาๆเหมือนเดิมแล้ว ใครทราบวิธีฮีลตัวเองหรือรักษารบกวนให้คำแนะนำหน่อยนะคะ