อยากให้เรื่องราวเตือนใจใครทุกคน
เมื่อแฟนผมต้องกลายมาเป็นโรคซึมเศร้า ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคับ ผมเปนข้าราชการ อยู่ต่างจังหวัด ส่วนแฟนทำงานออฟฟิศใน กทม แต่ภูมิลำเนาเราเปนคนต่างจังหวัดเดียวกัน เค้าอายุห่างกับผม 2 ปีคับ เราคบหากันได้ประมาณ 1 ปีกว่า เราตะเจอกัน 3-4 สัปดาห์ /ครั้ง แค่ละครั้ง 2-3 วัน สลับไปหากันอยู่แบบนั้ แรกๆมันก็โอเคคับในช่วง 3 เดือนแรกที่คบหากันทุกอย่างไปได้ด้วยอย่างกับคู่รักคู่อื่นๆ แต่พอหลังจากนั้นทุกอย่างเริ่มตึงเครียดคับ เมื่อผมรู้ว่าเค้ามีอยากปกปิดและโกหกผมอยู่ ซึ่งมันเปนเรื่องรางอดีตบางอย่างที่ผมรับไม่ได้ แต่เค้าก็บอก แต่บอกทีละนิดทีละหน่อย เวลาผมรู้ความจริงแต่ละคร้งมันโคตรเจ็บปวดเลยคับ เเหตุผลของผมคือผมไม่ชอบคนโกหกไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เหตุผลของเค้าคือกลัวผมไม่สบายใจ แต่ผมก็ยังฝืนคบเค้าต่อไปก็หวังว่าสักวันสิ่งที่ผมรับไม่ได้ผมอาจตะรับได้ เรื่องราวนั้นมันหลอกหลอนผมมาเปนเวลาราว 7-8 เดือน รักไป ทุกไป แรกๆคิดมากคับตลอดเวลา แม้แต่ทำงาน เข้าห้องน้ำ หรือนอนก็ยังฝันร้ายนิสัยผมอาจ ผมเปนคนย้ำคิด วกวน อยู่แบบนี้ แล้วพอเวลาผมสงสัย ผมก็ไปถามเค้า ไปขุดอดีตเค้า ซึ่งบางทีเราก็มีเซนว่าโกหก ผมก็เลยไปขุดคุ้ยในเฟส แล้วก็เจ็บแบบนี้มาเรื่อยๆ เอาไปทะเลาะกับเค้าทุกๆวัน ยกเว้นวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน พอมันหลอกหลอนผม ผมเอาไปคุยกับเค้า ทำไมอย่างนั้น ทำไมอย่างนี้ ซึ่งในมุมเค้า ก้พอเข้าใจว่าเค้าคงเจ็บปวด คงอยากได้โอกาสเริ่มต้นโดยไม่กล้าบอกความจริงกับผมตั้งแต่แรกเริ่ม ไม่อยากให้ขุดคุ้ย แต่นิสัยผมอะนะ แก้ยาก เวลาผมไม่โอเค ผมก้ลงที่เค้า ด่าว่าสาดเสียเทเสีย ใช้อารม ให้คำหยาบ คำพูดแรงๆ ทำร้ายจิตใจอยู่เรื่อยๆ แต่เรื่องอดีตเค้าก็หลอกหลอนผมเรื่อย ผมดิ้นรนหาทางออก เอาธรรมะเข้าช่วย หาเพจให้กำลังใจจากเฟชบุ๊ค จดลงกระดาษเพื่อเตือนใจตัวเอง ผ่านไปเรื่อยๆ ความทุกที่แบกไว้ก็ค่อยๆน้อยลง แต่มันช่างตรงกันข้ามกับเค้า เพราะเค้ารับในสิ่งที่ผมส่งมอบให้เค้าไป นั่นคือคำพูดแย่ๆทั้งหมด หลังๆเค้าจะกลายเปนคนร้องไห้บ่อย ไม่เอาอะไรเลยไม่ฟังอะไรเลย บางทีก็หายไป 2-3 วันเปนแบบนี้มา 4-5 ครั้ง ล่าสุดบอกเลิกผมไป 1 สัปดาห์ ตัดการติดต่อทุกช่องทาง แต่ผมก็พยายามง้อก็คืนดี เค้าก็กลับมา เราคุยกันปรึกษากัน ว่าให้เค้าพบจิตแพทย์ดีไหม?? ตอนนี้เค้าคนที่หนักขึ้นกลับกลายเปนเค้า พบเลยพาเค้าไปพบหมอ เค้าเข้าไปคุยกับหมอประมาณ 2 ชม ผลสรุปที่ได้ คือ #โรคซึมเศร้า ผมหาข้อมูล มันก็จริง เค้าน้ำหนักลดลงมาก ข้าวไม่กิน นอนไม่หลับ เครียด คิดมาก หลังๆหนักสุด รู้สึกตัวเองไร้ค่า (จุดนี้สำคัญเพราะผมเองที่ทะเละกับเค้า แล้วจะพูดว่าเค้าทำให้ผมต้องทุกข์ ) และตอนนี้บ่นอยากตายกับผมทุกวัน และผมขอย้อนไปเกือบ 2ปีก่อน เค้าเพิ่งเสียพ่อจากการคิดสั้นไป และเค้าก็ฝังใจเพราะคิดว่าตัวเองเปนต้นเหตุ ที่พ่อน้อยใจเค้าคับ ภาพที่เค้าเจอมันคงฝังใจ และอีก1สาเหตุที่หมอขอให้เค้าเล่า ตอนนี้เค้ารับยามา2 สัปดาห์ เอฟเฟ็คเยอะอยู่คับ กระทบกับงาน หัวหน้าต้องเรียกหลายๆครั้งถึงจะได้ยิน ทำงานช้า งงๆมึนๆเบลอๆ ขึ้นลง bts ผมต้องคอยบอกให้ระวัง ผมต้องบอกเลยเรื่องนี้เปนเรื่องของสารเคมีในสมองไม่สมดุลกัน ฉะนั้นเค้าจะทุกข์และจมกับมันมากและนานกว่าคนปกติ ตั้งแต่ผมรู้ผมก็พยายามไม่เอาเรื่องเครียดๆเพิ่ม ตั้งอย่างว่าคับจนได้ ยาที่กินมันจะสั่งให้เค้าหลับ ตั้งแต่หัวค่ำยันสายๆ แน่นอนผมเริ่มเซง ถามว่าเข้าใจไหม เข้าใจนะ แต่มันนอยด์ พอเผลอพูดไรออกไป ว่านอนอะไรหนักหนา เท่านั้นหล่ะคับ เค้ากรี๊ดลั่นบ้าน ที่บ้านตกใจกัน ผมอยู่ในสายโทศัพท์กับเค้านะคับ จากที่แม่เค้าไม่รู้ แม่ก็รู้ ก็ดีคับ แม่จะได้ดูเค้า บอกเลยเค้า sensitive มาก ผมก็เหนื่อยเพราะตอนนี้รอยยิ้มเค้าหายไป เสียงหัวเราะหายไป ไร้ซึ้งความรู้สึก ไม่ตื่นเต้น ไม่ดีใจ เฉยๆกับทุกเรื่อง บางทีก็ท้อ แต่ผมก็สู้มาตั้งแต่แรกก็ไม่เคยท้อก็อยากไปต่อ อยากให้เค้าเปนคนสุดท้ายของชีวิต ไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครแล้ว แต่เรื่องในหัวผมก็ยังไม่หายนะคับ ผมก็หวังว่าสักวันให้มันเหลือน้อยที่สุด เพราะถ้ามีมันมี แน่นอนผมต้องเอาไปพูดกับเค้าอีก คิดดูแล้วเค้าจะขนาดไหน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคับ น้อมรับทุก comment
เมื่อแฟนผมเปนโรคซึมเศร้า ผมต้องดูแลเทออย่างไร
เมื่อแฟนผมต้องกลายมาเป็นโรคซึมเศร้า ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคับ ผมเปนข้าราชการ อยู่ต่างจังหวัด ส่วนแฟนทำงานออฟฟิศใน กทม แต่ภูมิลำเนาเราเปนคนต่างจังหวัดเดียวกัน เค้าอายุห่างกับผม 2 ปีคับ เราคบหากันได้ประมาณ 1 ปีกว่า เราตะเจอกัน 3-4 สัปดาห์ /ครั้ง แค่ละครั้ง 2-3 วัน สลับไปหากันอยู่แบบนั้ แรกๆมันก็โอเคคับในช่วง 3 เดือนแรกที่คบหากันทุกอย่างไปได้ด้วยอย่างกับคู่รักคู่อื่นๆ แต่พอหลังจากนั้นทุกอย่างเริ่มตึงเครียดคับ เมื่อผมรู้ว่าเค้ามีอยากปกปิดและโกหกผมอยู่ ซึ่งมันเปนเรื่องรางอดีตบางอย่างที่ผมรับไม่ได้ แต่เค้าก็บอก แต่บอกทีละนิดทีละหน่อย เวลาผมรู้ความจริงแต่ละคร้งมันโคตรเจ็บปวดเลยคับ เเหตุผลของผมคือผมไม่ชอบคนโกหกไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เหตุผลของเค้าคือกลัวผมไม่สบายใจ แต่ผมก็ยังฝืนคบเค้าต่อไปก็หวังว่าสักวันสิ่งที่ผมรับไม่ได้ผมอาจตะรับได้ เรื่องราวนั้นมันหลอกหลอนผมมาเปนเวลาราว 7-8 เดือน รักไป ทุกไป แรกๆคิดมากคับตลอดเวลา แม้แต่ทำงาน เข้าห้องน้ำ หรือนอนก็ยังฝันร้ายนิสัยผมอาจ ผมเปนคนย้ำคิด วกวน อยู่แบบนี้ แล้วพอเวลาผมสงสัย ผมก็ไปถามเค้า ไปขุดอดีตเค้า ซึ่งบางทีเราก็มีเซนว่าโกหก ผมก็เลยไปขุดคุ้ยในเฟส แล้วก็เจ็บแบบนี้มาเรื่อยๆ เอาไปทะเลาะกับเค้าทุกๆวัน ยกเว้นวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน พอมันหลอกหลอนผม ผมเอาไปคุยกับเค้า ทำไมอย่างนั้น ทำไมอย่างนี้ ซึ่งในมุมเค้า ก้พอเข้าใจว่าเค้าคงเจ็บปวด คงอยากได้โอกาสเริ่มต้นโดยไม่กล้าบอกความจริงกับผมตั้งแต่แรกเริ่ม ไม่อยากให้ขุดคุ้ย แต่นิสัยผมอะนะ แก้ยาก เวลาผมไม่โอเค ผมก้ลงที่เค้า ด่าว่าสาดเสียเทเสีย ใช้อารม ให้คำหยาบ คำพูดแรงๆ ทำร้ายจิตใจอยู่เรื่อยๆ แต่เรื่องอดีตเค้าก็หลอกหลอนผมเรื่อย ผมดิ้นรนหาทางออก เอาธรรมะเข้าช่วย หาเพจให้กำลังใจจากเฟชบุ๊ค จดลงกระดาษเพื่อเตือนใจตัวเอง ผ่านไปเรื่อยๆ ความทุกที่แบกไว้ก็ค่อยๆน้อยลง แต่มันช่างตรงกันข้ามกับเค้า เพราะเค้ารับในสิ่งที่ผมส่งมอบให้เค้าไป นั่นคือคำพูดแย่ๆทั้งหมด หลังๆเค้าจะกลายเปนคนร้องไห้บ่อย ไม่เอาอะไรเลยไม่ฟังอะไรเลย บางทีก็หายไป 2-3 วันเปนแบบนี้มา 4-5 ครั้ง ล่าสุดบอกเลิกผมไป 1 สัปดาห์ ตัดการติดต่อทุกช่องทาง แต่ผมก็พยายามง้อก็คืนดี เค้าก็กลับมา เราคุยกันปรึกษากัน ว่าให้เค้าพบจิตแพทย์ดีไหม?? ตอนนี้เค้าคนที่หนักขึ้นกลับกลายเปนเค้า พบเลยพาเค้าไปพบหมอ เค้าเข้าไปคุยกับหมอประมาณ 2 ชม ผลสรุปที่ได้ คือ #โรคซึมเศร้า ผมหาข้อมูล มันก็จริง เค้าน้ำหนักลดลงมาก ข้าวไม่กิน นอนไม่หลับ เครียด คิดมาก หลังๆหนักสุด รู้สึกตัวเองไร้ค่า (จุดนี้สำคัญเพราะผมเองที่ทะเละกับเค้า แล้วจะพูดว่าเค้าทำให้ผมต้องทุกข์ ) และตอนนี้บ่นอยากตายกับผมทุกวัน และผมขอย้อนไปเกือบ 2ปีก่อน เค้าเพิ่งเสียพ่อจากการคิดสั้นไป และเค้าก็ฝังใจเพราะคิดว่าตัวเองเปนต้นเหตุ ที่พ่อน้อยใจเค้าคับ ภาพที่เค้าเจอมันคงฝังใจ และอีก1สาเหตุที่หมอขอให้เค้าเล่า ตอนนี้เค้ารับยามา2 สัปดาห์ เอฟเฟ็คเยอะอยู่คับ กระทบกับงาน หัวหน้าต้องเรียกหลายๆครั้งถึงจะได้ยิน ทำงานช้า งงๆมึนๆเบลอๆ ขึ้นลง bts ผมต้องคอยบอกให้ระวัง ผมต้องบอกเลยเรื่องนี้เปนเรื่องของสารเคมีในสมองไม่สมดุลกัน ฉะนั้นเค้าจะทุกข์และจมกับมันมากและนานกว่าคนปกติ ตั้งแต่ผมรู้ผมก็พยายามไม่เอาเรื่องเครียดๆเพิ่ม ตั้งอย่างว่าคับจนได้ ยาที่กินมันจะสั่งให้เค้าหลับ ตั้งแต่หัวค่ำยันสายๆ แน่นอนผมเริ่มเซง ถามว่าเข้าใจไหม เข้าใจนะ แต่มันนอยด์ พอเผลอพูดไรออกไป ว่านอนอะไรหนักหนา เท่านั้นหล่ะคับ เค้ากรี๊ดลั่นบ้าน ที่บ้านตกใจกัน ผมอยู่ในสายโทศัพท์กับเค้านะคับ จากที่แม่เค้าไม่รู้ แม่ก็รู้ ก็ดีคับ แม่จะได้ดูเค้า บอกเลยเค้า sensitive มาก ผมก็เหนื่อยเพราะตอนนี้รอยยิ้มเค้าหายไป เสียงหัวเราะหายไป ไร้ซึ้งความรู้สึก ไม่ตื่นเต้น ไม่ดีใจ เฉยๆกับทุกเรื่อง บางทีก็ท้อ แต่ผมก็สู้มาตั้งแต่แรกก็ไม่เคยท้อก็อยากไปต่อ อยากให้เค้าเปนคนสุดท้ายของชีวิต ไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใครแล้ว แต่เรื่องในหัวผมก็ยังไม่หายนะคับ ผมก็หวังว่าสักวันให้มันเหลือน้อยที่สุด เพราะถ้ามีมันมี แน่นอนผมต้องเอาไปพูดกับเค้าอีก คิดดูแล้วเค้าจะขนาดไหน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคับ น้อมรับทุก comment