#เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่องกองอวยอลิสเท่านั้น
ตอนที่ 15 ถ้ำปริศนา
    วันนี้น่าเบื่อจัง อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ
    ผมล็อกอินเข้ามาใน ALO ในเมืองยัคดราซิล
    อลิสชวนผมไปทำเควสใหม่ในป่าโบราณเขตซิลฟ์ ผมกางปีกขึ้นมาแล้วบินลงไปที่อารุณ
    ล่าสุด ALO พึ่งเพิ่มระบบเทเลพอร์ตเข้ามา ผมไปที่เทเลพอร์ดเกทพลาซ่าที่อยู่ใจกลางเมืองอารุณแล้ววาร์ปไปที่ป่าโบราณ
    ผมเคยหลงมาที่นี่ตอนเล่นเกมนี้ครั้งแรกแล้วเจอกับลีฟา ไม่ได้มานานแล้วแฮะ
"โธ่ มาช้าชะมัดเลย ตาบ้าคิริโตะ"
    เสียงนี้นี่มัน..
    ลิซเบธนี่เอง เธอยืนพิงต้นไม้อยู่กับอลิส
"โทดที แต่เธอมาทำไมล่ะเนี่ย"
"ชั้นจะมาไม่ได้รึไงยะ รู้น่ะว่าอยากอยู่กันสองคน แต่ที่ชั้นมาเพราะจะมาเอาแร่ต่างหาก"
"งั้นก็ได้"
"คิริโตะคุง แล้วนายรู้จุดเควสรึยัง"
"น่าจะอถวๆนี้แหละ ไปกันเถอะ"
    พวกเราบินขึ้นไปแล้วผมก็นำทั้งสองคนไปที่ทางเหนือของป่าโบราณ
"นั่นมัน..อะไรน่ะ"
    อลิสนี่ตาไวจังเลยนะ
    ผมมองตามที่เธอบอก มันเป็นถ้ำขนาดเล็กที่ดูน่าสงสัยมาก มันอยู่ตรงกลางของหน้าผา
"ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ มันยังไงกันแน่เนี่ย"
"เราลงไปดูกันเถอะ"
    พออลิสพูดมาอย่างนั้น พวกเราก็บินลงไปที่ถ้ำนั้น แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปข้างใน
    ข้างในมืดมาก แสงแทบจะไม่มีเลย มองไม่เห็นมอนส์เตอร์ด้วย
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลยแฮะ"
"เดินต่อไปเถอะ อาจจะเจอแร่ดีๆก็ได้"
"มันจะดีเหรอ อาจจะเป็นกับดักก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรหรอกอลิส เราเข้าไปกันเถอะ"
"ถ้านายพูดอย่างนั้นล่ะก็..เอางั้นก็ได้"
    เราสามคนเดินเข้าไปต่อ แต่ก็เหมือนมันไม่สิ้นสุดเลย
"นี่ๆ คิริโตะคุง เมื่อไหร่จะถึงเหรอ"
"ไม่รู้สิ ไม่มีข้อมูลในแมพด้วย"
"เดินไปต่อเถอะน่า อย่าบ่นเเลย"
    พวกเราเดินไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่สิ้นสุดซะที
"ลิซเบธ อยู่รึเปล่า"
    ไม่มีเสียงตอบรับเลยแฮะ
"คิริโตะคุง..คือว่า.."
"อะไรเหรออลิส"
"นาย..เห็นนั่นรึเปล่า"
    ผมมองไปข้างหน้าตามที่เธอบอก เห็นเป็นแสงสีแดงสองจุด หรือว่าจะ..
"มอนส์เตอร์..งั้นเหรอ"
    ///อ้าาา!!///
    มีเสียงคำรามมาซะด้วย ชัดเลยล่ะ คงจะเป็นมอนส์เตอร์
"อลิส เราคงต้องสู้แล้วสินะ"
"คงงั้นแหละ"
    เราสองคนชักดาบออกมา ผมเปิดก่อนด้วยการวิ่งเข้าไปจะฟันมัน แต่ผมกลับฟันไม่โดนเพราะมองไม่เห็น
    มันโจมตีผมจนกระเด็นไปโดนอลิส
"อ้าาาา!!"
    เราสองคนตกลงไปในหลุมอะไรก็ไม่รู้ หลุมลึกมากด้วย
"อึก!!"
    เราสองคนตกลงไปจนถึงพื้นหลุมที่กว้างประมาณสองเมตร
"อลิส ไม่เป็นไรไช่มั้ย"
"คือว่า..คิริโตะคุง มือนายน่ะ.."
    ตอนนี้ผมนอนทับเธออยู่ แล้วมือมันก็..
"ขะ..ขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ..นะ"
    มือขวาของผมจับหน้าอกของเธออยู่เต็มๆ ผมเลยรีบขอโทษอย่างด่วน
"มะ..ไม่เป็นไรหรอก"
    อลิสหน้าแดงอย่างหนัก ผมไม่รู้จะแก่ตัวยังไงเลยแฮะ
"จริงด้วยสิ แล้วลิซเบธล่ะ"
    ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
"ท่าทางจะหลงกันล่ะมั้ง ก็ในถ้ำมันมืดจะตาย"
"นั่นสินะ ยัยนั้นยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย"
    ///กริ้ง!///
    อยู่ๆก็มีแมสเสชเข้า ผมกดไปดูก็เห็นว่าลิซเบธส่งมา เธอบอกว่า
[ชั้นโดนมอนส์เตอร์ตีตายน่ะ ตอนนี้อยู่ที่เมืองแล้ว ถ้าออกจากถ้ำได้เมื่อไหร่บอกกันด้วยนะ]
    เห้ออ! ยัยนี่นี่มัน..
"เรารีบออกไปกันเถอะ อลิส"
"อื้ม"
    โชคดีที่ปีกยังใช้งานได้ เราออกจากถ้ำได้อย่างปลอดภัย ส่วนเควสที่ตั้งใจจะไปทำด้วยกันก็ต้องยกเลิกไป

>>>ตอนที่ 16 วันหยุดแสนว้าวุ่น>>>

    สวัสดีครับ ขอโทษที่ต้องหายไปถึงสิบวัน พอดีผมงานยุ่งมากๆครับ ขอบอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้ผมจะเขียนอีกแค่สองตอนแล้วจะจบเลย เพราะผมต้องไปทุ่มเทกับนิยายเรื่องใหม่สองเรื่องของผม ฝากอ่านกันด้วยนะครับ