ถ้าหากคุณเป็นวัยรุ่นที่กำลังอยากรู้อยากลอง หรือเป็นนักท่องราตรีมือฉมัง ก่อนออกจากบ้านคืนนี้ อยากให้อ่าวเรื่องราวของผมก่อน




เพลง บันไดสีแดง
ศิลปิน ฮิวโก้ จุลจักร จักรพงษ์

เจ้านายเอ้ย
เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่หรือเปล่า
ที่นี่มีความฝัน
ที่นี่มีความกดดันของคนเหล่านั้น
ข้างบนบันไดสีแดง
ถ้าใครจะมาทิ่มแทง
ก็ทิ้งเงินไว้ ที่นี่ไม่โหดร้าย
เลือกตามสบายตามใจ

เจ้านายเอ้ย ต้องอะไรแบบไหน
นายลองบอก แต่ไม่มีความรัก
และไม่มีความผูกพัน สวรรค์บนนั้น
มันมีแต่ความร้อนแรง
ด้วยเงินราคาไม่แพงที่นายจ่ายไหว
แต่ถ้าหากโชคร้าย

ก็คงต้องจ่ายด้วยชีวิต
ชีวิตที่นายนั้นควรจะได้ใช้
ใช้เพื่อคนที่นายควรได้รัก
หากจะใช้เม็ดเงินเพื่อรู้จัก
กับความรักที่นี่คงไม่มี
แค่ความสาวที่นายได้กอดไว้
แค่ความหลงครอบงำให้มุ่งไป
หากแค่นี้ที่ใจนายฝันใฝ่
บอกเลยผมยินดีรับใช้
เชิญตรงบันไดสีแดง
เชิญตรงบันไดสีแดง

เจ้านายเอ้ย ต้องอะไรแบบไหน
นายลองบอก แต่ไม่มีความรัก
และไม่มีความผูกพัน สวรรค์บนนั้น
มันมีแต่ความร้อนแรง
ด้วยเงินราคาไม่แพงที่นายจ่ายไหว
แต่ถ้าหากโชคร้าย
ก็คงต้องจ่ายด้วยชีวิต

    
    เมื่อผมฟังเพลงนี้จบรอบแรก มันทำให้ผมนึกถึงคนๆนึง คนที่ไม่เคยบกพร่องในหน้าที่ต่อครอบครับ คนที่กตัญญูต่อพ่อแม่ คนดีๆคนนึงในชีวิตผม ที่แค่ผิดพลาด ณ จุดๆนึงของชีวิต แต่มันกลายเป็นจุดเปลี่ยนทั้งหมดของชีวิต

        ตั้งแต่จำความได้ญาติของผมคนนี้ก็ติดเชื้อ HIV แล้วครับ จากการบอกเล่าของผู้ใหญ่ ก็ทราบมาว่า ญาติของผมนั้นก็มีชีวิตวัยรุ่นที่คึกคะนอง อยากรู้อยากลองเหมือนวัยรุ่นทั่วไป คือ เที่ยวกลางคืน มีแฟนมากหน้าหลายตา
  
         ถึงตรงนี้อย่าพึ่งตัดสินว่าญาติผมเป็นคนไม่ดีนะครับ เพราะนั้นคือสิ่งที่คนอื่นเล่า แต่ในสายตาของผม เค้าเป็นคนดีมาก ตั้งแต่จำความได้ ทุกเสาร์ อาทิตย์ แกก็จะมารับผมไปเที่ยว พาไปกินนู้นกินนี้  ตอนนั้นผมอายุประมาณ 4-5 ขวบ แต่ยังพอจำได้ลางๆ จนกระทั่งแกหายไปนานมากๆ สัก 5-6ปี

             เจอกันอีกที แกก็มารับผมไปทำกิจกรรมเหมือนเดิม แม้ตอนนี้จะไม่คุ้นเคยกันเหมือนตอนเด็ก และวันแรก ที่ผมกลับมา แม่ผมก็บอกว่าเวลาไปกับเแกให้ระวังด้วยนะ เพราะ แกติดเชื้อ Hiv ทุกคนในบ้านผมรู้หมด แต่ก็เข้าใจเรื่องการติดต่อเป็นอย่างดี  และทุกครั้ง ที่ไปจะมีป้าผมไปด้วยเสมอ

           ระยะเวลาผ่านไป จนผมโตขึ้น ผมก็ได้รับรู้เรื่องราวของญาติผมคนนี้มากขึ้น แม้ภายนอกจะดูปกติสักเท่าไหร่ แต่ภายในใจต่างหากที่ พังลงทุกวัน

          
          ความคึกคะนอง รักสนุก ที่ดึงให้คนๆนึงไป สถานบริการ เมื่อติดโรคนี้แล้วจะเปลี่ยนเป็นความเหงา อ้างว้าง แทน ที่จะดึงคุณไปที่นั้น เพราะ คุณจะไม่สามารถมีคนรัก ครอบครัว  ที้จีรังได้ อย่างน้ออยก็นานพอให้มีความสุข

          
          ยาอาจจะทำให้ภายนอกเหมือนคนปกติ แต่การใช้ชีวิตมันเปลี่ยนไปไหนไม่ได้  จากที่คุณเคยใช้ชีวิตเที้ยวกลางคืน มีความสุข และ ชีวิตคุณจะติดอยู่แค่นั้น ไปไหนไม่ได้ ถอยหลังไม่ได้ มีครอบครัวไม่ได้ มีคนรักไม่ได้ การมีความสุขอันน้อยนิดก็คงต้องพึ่งสถานบริการพวกนี้ต่อไป ไม่ใช่ว่าไม่อยากเลิก แต่เชื้อมันทำให้คุณจำเป็อต้องวนเวียนกับเรื่องพวกนี้ มันหลอกให้คุณหลงทางโดยเต็มใจ และมันก็ขังคุณไว้ในนั้น สุดท้ายแล้วเหลือพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ที่เป็นความสุขจริงๆ ตอนนี้ญาติคนนั้นเสียไปแล้ว  
       แกเป็นคนดีมากกับคนในครอบครับ ทำงานหนัก แม้ร่างกายจะไม่ค่อยดี แต่ติดข้อจำกัดในเรื่องนี้  ทำให้ไม่สามารถ ประสบความสำเร็จเท่าไหร่นัก หาเงินมา ส่วนนึงก็หมดกับการเที่ยว ซึ้งผมก็เข้าใจว่า ภายนอกแกอาจดูปกติ แต่ภายในมันหดหู่เหลือเกิน  สถานพวกนี้ก็เป็นความสุขปลอมให้แกมีบ้างนิดๆหน่อยๆ

           จากมุมมองของผม ผิดพลาดอะไรต้องขออภัยนะครับ เรื่องจริงเรื่องยาวกว่านี้ครับ แต่พิมพ์ไม่สะดวก ต้องขออภัยครับ