สำหรับผม คำกล่าวของท่านพุทธทาสที่ว่า      "พระพุทธเจ้าจะเป็นใครก็ได้ เป็นขอทาน หรือคนป่า ก็ได้"  ถือว่าเป็นความหละหลวมของงานวิชาการ   เพราะคนที่เป็นพระพุทธเจ้าต้องเข้าลักษณะของมหาบุรุษ ๓๒  คำกล่าวเช่นนั้นจึงไม่อิงหลักการของธรรมวินัย ซึ่งมองว่าเป็นความคิดที่ฟุ้งซ่านมากกว่า  คนป่าอารยธรรมป่าเถื่อนปานนั้น จะไปรู้เห็นธรรมได้อย่างไร  กล่าวมานี้ไม่ได้เจตนาจวบจ้วงท่านพุทธทาสแต่อย่างใด แต่เป็นการวิพากษ์งานหละหลอมของท่าน  
            ลักษณะของมหาบุรุษ ๓๒ เป็นธรรมที่ควรจำจด เพราะมันจะพอพยากรณ์ได้ว่าผู้นั้นผู้นี้จะเป็นอะไรในเบื้องหน้า แม้ศาสนาพุทธของพระสมณโคดมสิ้นไป แต่หลักลักษณะของมหาบุรุษ ๓๒ ยังอยู่

---

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๓
ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค
๗. ลักขณสูตร (๓๐)

           ดูกรภิกษุทั้งหลาย มหาปุริสลักษณะ ๓๒ ประการเหล่านี้แล ที่มหาบุรุษ
ประกอบแล้ว ย่อมเป็นเหตุให้มีคติเป็นสองเท่านั้น ไม่เป็นอย่างอื่น คือ ถ้าครอง
เรือนจะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ์ ฯลฯ อนึ่งถ้าพระมหาบุรุษนั้นออกจากเรือนทรง
ผนวชเป็นบรรพชิต จะเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า มีหลังคาคือกิเลสอัน
เปิดแล้วในโลก ภิกษุทั้งหลาย พวกฤาษีแม้เป็นภายนอก ย่อมทรงจำมหาปุริส-
*ลักษณะของพระมหาบุรุษ ๓๒ เหล่านี้ได้ แต่ฤาษีทั้งหลายนั้น ย่อมไม่ทราบว่า
เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก สัตว์ย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เพราะกรรมนี้
อันตนทำสั่งสมพอกพูนไพบูลย์ สัตว์ที่บำเพ็ญกุศลกรรมนั้น ย่อมครอบงำเทวดา
ทั้งหลายอื่นในโลกสวรรค์ โดยสถาน ๑๐ คือ อายุทิพย์ วรรณทิพย์ ความสุข
ทิพย์ ยศทิพย์ ความเป็นอธิบดีทิพย์ รูปทิพย์ เสียงทิพย์ กลิ่นทิพย์ รสทิพย์
และโผฏฐัพพทิพย์ ครั้นจุติจากโลกสวรรค์นั้นแล้ว มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ย่อม
ได้เฉพาะ ซึ่งมหาปุริสลักษณะนี้ ฯ
http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=11&A=3182&Z=3922