มหาปุริสลักษณะ  คือ เรื่องที่อาจได้รับพิษภัยจากการแปล มามากที่สุด(กระมัง) ในบรรดาข้อเรื่องที่ปรากฏในพระคัมภีร์ รองลงมาคงเป็นพวกเรื่องสังขยา และดาราศาสตร์ ..เพราะอะไร ?  เพราะการแปลที่ต้องการแซ่ซ้อง บรรยายธรรมลักษณ์อันเกินกว่าธรรมชาติตามปกติจะรู้ .. *ต้องตกที่นั่งลำบากออกมาเป็นพิษอย่างนั้น

๐๑. ฝ่าเท้า
๐๒. ลายผิวหนังฝ่าเท้า
๐๓. ส้นเท้า
๐๔. นิ้ว
๐๕. เนื้อฝ่ามือ,เท้า
๐๖. เส้นลายมือ,เท้า
๐๗. ข้อเท้า
๐๘. แข้ง
๐๙. เข่า
๑๐. อวัยวะเพศ
๑๑. สีผิว
๑๒. ผิวหนัง
๑๓. ขน
๑๔. สีและทรวดทรงแห่งขน
๑๕. ลำตัว
๑๖. บ่า
๑๗. ร่างกาย
๑๘. สันหลัง
๑๙. แขน
๒๐. คอ
๒๑. ลิ้น
๒๒. คาง
๒๓. เหงือก
๒๔. ฟันบน
๒๕. ฟันล่าง
๒๖. ฟันบนเล่มที่ ๖ ,ฟันล่างเล่มที่ ๖
๒๗. ลิ้นไก่
๒๘. กล่องเสียง
๒๙. ดวงตา
๓๐. สีแห่งดวงตา
๓๑. คิ้ว
๓๒. ศรีษะ

โบราณาจารย์ว่าสรุป ไว้เป็นเรื่อง ควรแซ่ซ้อง และเลิศลอยเกินบรรยายอย่างยิ่ง

มีหลายประเด็น(เช่น ข้อ ลักษณะ ที่ 9 และ 19) ที่ไม่ลงเรื่อง และไม่สามารถเกลี่ยลงได้ในรางร่องเดียวกัน ..ดังนี้ จะเห็นได้มาก ..หากคิดเกิน คือ คิดออก เห็นจะฟุ้งแน่ ..ที่แท้ คือต้องคิดเข้า คือคิดเข้าหาอาการ ๓๒ ..โดยย่อ ก็เหลือ ๕

ที่จะบำเพ็ญกุศล เพื่อผลพิสูจน์ทางปุริสลักษณ์แก่ตนบ้าง ใครต่อใคร ในบรรดาอุบาสก ก็น่าจะต้องบำเพ็ญที่อย่างน้อย ๕ อย่างเป็นต้น ..แล้วก็ไว้คุยบอกกันเป็นเป็นประเพณี ในบรรดาพุทธชน ว่าได้ให้พอเป็นอนุสรณ์ทางกำลังใจแล้ว ดังว่า ..อย่างนี้

*อ้างเป็นข้อเตือนตน เพื่อให้งวดงด ลดน้อยลงมาจากเรื่องในบรรดาต่างๆเหล่านี้