คือเราแอบชอบพี่คนนี้มานานมากๆเลยค่ะสำหรับเรา เราชอบพี่เขามาได้เกือบจะ3ปีแล้วตั้งแต่เขาอยู่ม.5จนตอนนี้จบไปได้เกือบๆปีเรากับพี่เขาห่างกัน4ปีค่ะ พี่เขาเป็นคนนิ่งๆเงียบๆแล้วก็ไม่ค่อยยิ้มเลยตอนแรกๆที่เราชอบเขา เขาแบบดูอารมณ์เสียมากเวลาเห็นหน้าเราแล้วแบบรำคาญอ่ะดึงหน้าใส่ตลอดไม่เคยยิ้มให้เราเลยแต่ก็นั่นแหละตอนนั้นก็เด็กด๋องๆคนนึงไม่ได้คิดอะไรมากเลยไม่สนใจแล้วก็ชอบต่อไปแอบส่องเขาเตะบอลทุกเย็นเลยเวลาเปลี่ยนคาบก็ไปเดินผ่านหน้าห้องเขา เราชอบมาได้ประมาณใกล้จะ1ปีก็ช่วงนั้นปีใหม่เลยให้แหวนไปเป็นของขวัญปีใหม่ตอนแรกที่เราให้เราไม่รู้ว่าหลังจากเขาคุยกับเราเขาทำหน้ายังไงเพราะเราเห็นแค่ตอนเขาขอบคุณแต่โชคโคตรจะเข้าข้างเพราะเพื่อนเรานั่งอยู่ข้างหลังแล้วมันดันเห็นว่าพี่เขายิ้มหลังจากที่หันหลังให้เราแล้ว หลังจากนั้นเราก็ชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆจนวันนึงเพื่อนพี่เขามาชอบเพื่อนเราแล้ววันนั้นเขาเอาของมาให้กับเพื่อนเราเราเลยถามเขาว่าแบบพี่ที่เราชอบมีแฟนรึยังหรือมีคนที่ชอบมั้ยเพื่อนเขาก็บอกว่าไม่มีหรอกแล้วเขาก็บอกว่าเขารู้นะว่าเนี่ยชอบเพื่อนเขาเราก็แบบเห้ยรู้ได้ไงพี่เขาก็บอกว่าขนาดนี้รู้กันทั้งห้องแล้วเราโคตรตกใจตอนนั้นไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอทำตัวแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นแต่เราหน้าด้านค่ะก็ยังทำเหมือนเดิมส่องตอนเย็นเดินไปห้องที่เขาเรียนหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เห็นเขาด้วยความที่เขาเป็นนักบอลรร.ก็เลยสนิทกับครูพละแล้วคือครูที่เป็นโค้ชเขาเป็นครูสอนพละเราทีนี้เราก็ได้ทีเลยซักครูเรื่องพี่เขาจนสะอาดครูก็บอกพี่เขารู้แหละว่าชอบแค่ไม่อะไรเฉยๆแล้วมันจะมีช่วงแข่งบอลในรร.เราก็ไปเชียร์ทุกเย็นเลยค่ะอันนี้บอกก่อนนะว่าพี่เขาไม่ได้ทำหน้าชักสีหน้าหรืออารมณ์เสียเวลาเจอเราเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ด้วยความที่ไปเชียร์เขาติดขอบสนทมทุกวันเขาก็จะเห็นเราทุกวันถ้าเราไม่มาหรือเขาไม่เห็นเขาก็จะมองหาเราค่ะทีแรกก็ว่าคิดไปเองแต่เพื่อนก็บอกว่าเห็นเหมือนกันเราเลยลองถอยออกมาห่างๆจากสนามมายืนอยู่ข้างหลังเขาเขาก็มองหาจริงๆค่ะเรากับเพื่อนนี่มองหน้ากันแบบอึ้งมากแล้วเราลองหลายครั้งมากเขาก็มองหาทุกครั้งครูที่เป็นโค้ชเขาก็มาบอกเราว่าเนี่ยพี่เขาพูดถึงนะแบบบอกว่าเราชอบเขาอย่างนั้นอย่างนี้แล้วก็ถามหาเราด้วย เรามีรูปคู่ครั้งแรกตอนกีฬาสีม.1แต่อยู่คนละสีกันแต่นี่ไปขอเขาถ่ายรูปมีความไปกอดแขนเขาด้วยนะทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยว่าทำไปได้ไงจนกีฬาสีม.2โชคเข้าข้างอีกแล้วได้อยู่สีเดียวกันแล้วที่พีคไปกว่านั้นคือที่ปรึกษาพี่เขาคือครูที่เราสนิทมากเราจะคอยถามข่าวเขาจากครูคนนี้ตลอดครูบอกว่าแซวเรื่องเราในห้องพี่เขาประจำเเล้วพี่เขาก็จะยิ้มๆเขินๆกลับบ้านพร้อมกันบ่อยค่ะแต่แบบว่าบังเอิญนะหรือบ้างครั้งก็เรานี่แหละค่ะที่ตั้งใจกลับพร้อมเขาแล้วมีครั้งนึงเขาเดินกับเพื่อนแล้วมันก็ใกล้พอที่เราจะได้ยินว่าเขาคุยอะไรกัน เหมือนก่อนหน้านี้เขาคุยกันอยู่แต่มันเบามากๆเราไม่ได้ยินแล้วอยู่ๆเพื่อนพี่เขาก็พูดขึ้นมาว่าถ้ากล้าบอกน้องเขาเดี๋ยวกูเลี้ยง--(ร้านของหวานขอไม่บอกชื่อร้าน)แล้วก็หันมามองเราคือเราพอจะเคยคุยกับเพื่อนสนิทพี่เขาบ้างเพื่อนพี่เขากับเราก็เลยรู้จักกันนิดหน่อยแล้วเวลาเราไม่มาเรียนแล้วเพื่อนเราเจอเขาเขาก็จะชอบชะเง้อมองเหมือนหาอะไรเพื่อนเราบอกแบบนี้ประจำบางทีเราเดินสวนกับเขาเขาก็ทำเป็นไม่สนใจนะเราก็เลยไม่มองต่อแต่เพื่อนเรามันหันไปมองพี่เขาแล้วเห็นเป็นแบบพี่เขายืนหลบอยู่หลังกำแพงแล้วชะโงกหน้าออกมามองเราอันนี้คือขำมากกกพอตั้งแต่ขึ้นม.2มาเราเปิดเผยชัดมากจนกล้าพูดได้เลยว่าเกิดครึ่งของระดับชั้นพี่เขารู้ว่าเราชอบเขาแล้วเขาเป็นคนเพื่อนเยอะเราก็ไม่สนอ่ะก็คนมันชอบคิดอะไรก็ทำจนคนเขารู้ไปทั่วเราเคยคิดจะห่างๆนะแต่เหมือนเขาเข้ามาหาเรามากขึ้นอ่ะเวลาจะห่างก็จะชอบมีเหตุการณ์ที่ทำให้ตัดใจไม่ได้เจอกันก็บ่อยลืมไม่ลง ตอนท้ายเทอมมันจะมีกีฬาสีแล้วเป็นแบบแข่งบอลชิงที่1ระหว่างสีเรากับสีอะไรไม่รู้ซึ่งพี่เขาเป็นนักบอลสีเรานี่ก็ไปเชียร์เลยติดขอบเหมือนเดิมแล้วคือท่อเหม็นมากแต่ไม่ใช่อุปสรรคเรามีทั้งยาดมน้ำหอมแฮนครีมคือของพร้อมอ่ะมานั่งบ่อย555 จนแข่งเาร็จก็คือสีเราชนะเราตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะไปขอถ่ายรูปพอจะไปถ่ายจริงๆก็เขินๆไม่กล้าเดินเขาไปเพื่อนเราด้วยความที่แบบรักเพื่อนมากกกก็เรียกพี่เขาแบบดังมากๆแล้วก็เดินเข้าไปบอกว่าเพื่อนขอถ่ายรูปด้วยทีแรกทั้งเราทั้งเขาก็เขินๆกันอ่ะไม่กล้าเดินมาหากันเพื่อนเราก็ผลักเราเข้าไปเลยจ้าา ไม่พอเพื่อนนักบอลทั้งหลายของพี่เขาก็เอาบ้างผลักมาเต็มแรงพร้อมตะโกนเชียร์กันเสียงดังพี่เขาก็ดูขัดขืนนิดๆแต่แปปเดียวนะแล้วก็หลุดฟอร์มเดินเขามาถ่ายง่ายๆแต่เราอายมากเลยแบบปิดปากแล้วก็ก้มหน้าหมุนตัวแบบ360องศาได้ไม่กล้ามองหน้าแล้วคือเราไม่รู้ว่าพี่เขาจะคุยด้วยเขาเหมือนอ้าปากพยายามจะคุยกับเราแต่เราเขินก้มหน้าไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้วเราสงสัยอย่างนึงคือตอนถ่ายรูปเพื่อนสนิทพี่เขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายด้วยซึ่งเราไม่รู้ว่าเขาถ่ายไปทำไมเราขอรูปก็ไม่ให้ตอนถ่ายพี่เขาก็อมยิ้มแบบเขินนอ่ะ ก็เป็นอยู่แบบนี้เรื่อยๆจนใกล้วันจบเราก็มีของให้เขาเป็นแบบว่าสมุดไดอารี่ที่มีภาพแล้วก็เขียนว่าภาพนี้มาจากไหนตอนไหนเจอกันได้ไงแล้วก็แบบว่าความรู้สึกของเรามีจดหมายให้1ฉบับแล้วก็เป็นขวดโหลที่จะเป็นกระดาษม้วนๆเล็กๆผูกเชือกข้างในจะเป็นทุกอย่างที่เราอยากบอกเขาใส่ไปเขียนไปหลายอันเหมือนกันใส่กล่องที่เราทำเองทุกอย่างใส่ของในกล่องไปแบบเยอะมากแล้วก็หน้ากล่องที่เป็นฝาเขียนชื่อเขาแล้วก็มีช่อดอกไม้ช่อเล็กกับช่อใหญ่ให้ วันนั้นตื่นเช้ามากๆมาแต่งตัวเซ็ทผมให้สวยที่สวยเท่าที่จะสวยได้แล้วก็พอตอนช่วงที่อำลากันช่วงbye bye day เราก็เอาของทุกอย่างไปให้เขาแล้วเขินมากเพื่อนห้องเขารอบๆเราคนอื่นๆก็โห่แซวดังสุดๆนี่ก็แบบถ่ายรูปพอเป็นพิธีแล้วพี่เขาขอบคุณเราเสร็จแล้วก็พูดอะไรก็ไม่รู้เราไม่ได้ยินเพราะเสียงเพื่อนเขาดังมากพอถามอีกทีเขาก็ไม่บอกแล้วก็หันไปยิ้มให้กล้องแทนเพื่อนเขาก็แซวว่าแบบ yesแน่นอนคนนี้yesแน่นอนที่เป็นเพลงเขาก็ร้องกันไปเรื่อยแล้วพี่เขาก็พูดว่าเออyesแน่เราหูแบบไม่ได้ยินอะไรอีกแล้วอึ้งมากพูดไม่ออกแล้วเพื่อนพี่เขาก็ส่งรูปคู่ตอนเราเอาของไปให้พี่เขามาให้เราบอกว่าแบบเอามาฝากซึ่งมันมาจากกล้องของใครไม่รู้พี่เขาบอกเห็นผ่านหน้าฟีดแต่ก็นั่นแหละสุดท้ายก็ออกมาก็ปริ่มไปนานพอสมควรหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกคือไม่ได้มีแค่เราที่ขอเขาถ่ายรูปแต่มันมีคนอื่นด้วยแต่พี่เขาแบบแค่ถ่ายๆไปมันไม่เหมือนเราที่แบบดูไม่ใช่ถ่ายให้เสร็จๆไปเขาคุยกับเราแต่กับคนอื่นมันไม่ใช่อ่ะ ตอนเขาเปิดอ่านจดหมายเขาก็ยิ้มๆแบบไม่ได้ยิ้มกว้างยิ้มแบบอมยิ่มอ่ะหลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยเราไม่มีอะไรติดต่อพี่เขาเลยเฟสก็ไม่เล่นไลน์เราก็ไม่มีของเขาเบอร์ก็ไม่มีมีแต่ไลน์แม่เขาซึ่งตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้มันมีโมเม้นอีกเยอะที่เราเล่าไม่หมดเพราะมันเยอะจนนึกไม่ออกตีกันไปหมดเล่ามาก็เหมือนจะบ่นมากกว่าแต่ว่าทุกคนอ่านมาถึงตรงนี้คิดว่าเขาคิดยังไงคะ?
ช่วยเราหน่อยนะะะ