จากกระทู้อันก่อนของเรา ที่เราตั้งว่า เอาดอกบัวให้วันวาเลนไทน์ได้รึป่าว...เรื่องของเรื่องตั้นแต่ต้นก็มีอยู่ว่า
เราไปชอบคนๆนึง ตอนแรกจะใช้คำว่า ‘ชอบ’ ก็คงยังไม่ได้ เพราะเราก็ไม่ได้อะไรกับเขามากอยู่แล้ว แต่เราเจอหน้าเขาทุกวัน เพราะลงรถตอนเช้าเวลามาโรงเรียนเกือบๆจะเท่ากัน จนเราเข้าไปส่องเฟสเขา ความรู้สึกแว๊บแรกที่เขามาในหัว คือ...ทำไมเขาทำอะไรก็ดูใช่ไปหมดเลยวะ!? จากนั้นก็นั่งคิดกับตัวเองว่า ควรจะทักเขาไปดีมั้ย ลองคุยดูดีมั้ย เพราะช่วงนั้นก็เบื่อๆเหงาๆอยู่ๆพอดีคิดไปคิดมาแบบนี้ประมาณ 1 เดือนเต็ม แล้วจู่ๆวันนึง นึกคิดไรอยู่ก็ไม่รู้ เลยลองทักเขาไปดู แต่ทักแค่ ‘โบกมือ’ ในmessengerนะคะ ซักแปปนึง เขาก็ตอบมาว่า ‘???’ แล้วก็โบกมือเรากลับ ตอนนั้นเราดีใจมากที่เขาโบกกลับมา คิดว่าจะอ่านไม่ตอบซะแล้ว นั่นแหละค่ะ ทำให้เรารู้ว่า เราคงจะ ‘ชอบ’ เขาเข้าแล้วจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าชอบจริงๆ เพราะเราเป็นคนชอบคนยาก ไม่ได้ชอบที่หน้าตา แต่ก็ไม่ได้ชอบที่นิสัย มันพูดไม่ถูกอ่ะค่ะ เราเลยค่อยๆคุยกับนางไป แต่นางไม่ค่อยถามอะไรเรากลับเท่าไหร่ ขนาดชื่อยังไม่ถามเลย!! นางแค่จะชอบถามแบบ ยังไง? ทำไม? ประมาณนี้ แต่เวลาตอบ นางก็ตอบยาวอยู่นะคะ เช่น เราถามว่า ตอนนี้อยู่ห้องซ้อมเหรอ?(นางเป็นนักดนตรี) นางก็จะตอบว่า ใช่ แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลย...หรือบางทีนางก็ตอบห้วนๆเลย แต่บางครั้งถ้านางหายไปนาน นางก็จะทักมาขอโทษ แล้วบอกว่าที่หายไปนานไปทำไรมา จนกระทั่งวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา เราเอาดอกบัวไปให้นางกับดอกสแตติสช่อใหญ่(มาก) อีกช่อนึง เราบุกเอาไปให้นางหน้าห้องเลย โชคดีที่เพื่อนสนิทนางเป็นเพื่อนสนิทเราเหมือนกัน เลยเรียกออกมาได้ ตอนเรายื่นดอกบัวให้ เราดูอึ้งๆงงๆ เราก็บอกเหตุผลไปว่าทำไมถึงให้ดอกบัว แล้วก็ยื่นช่อสแตติสไปอีกช่อ แล้วบอกว่า’ที่ให้เพราะความหมายดี’ นางก็เหมือนจะยิ้มๆ แล้วก็ก้มๆเหมือนจะขอบคุณ แต่ตอนนั้นหัวเราโล่งมาก หูด็อื้อไปหมด นั่นทำให้เราแน่ใจว่าเราชอบนางจริงๆ แล้ววันนี้ เป็นวันปัจฉิมของม.6 เราเลยว่าจะขอนางถ่ายรูป แต่เห็นนางเล่นดนตรีอยู่ เลยไม่ได้ขอ ซักประมาณตอนบ่ายๆ เราไปหานางที่เวที แต่นางไม่อยู่แล้ว เราก็คิดว่าคงไม่ได้ถ่ายแล้วแหละ แต่ไม่รู้เพราะบังเอิญหรืออะไร เราเหลือบไปมองเห็นนางถือน้ำกาโตะมา2ขวด เราเลยถามเพื่อนว่า ‘นั่นใช่นางป่าววะ’ เพื่อนเราก็เลยผลักเราไปหานาง แล้วเพื่อนเราก็บอกนางว่า เราอยากจะถ่ายรูปกับนาง เราเขินมาก ณ จุดๆนั้น ไม่ได้รู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้มา2ปีกว่าๆแล้ว เราเขินจนเอาพัดที่ถืออยู่มาบังหน้า แล้วไล่นางว่า ‘แกรีบช่ะ ถือน้ำมา2ขวด เอามาให้เพื่อน รีบเอาไปให้เลยๆๆ’ นางก็บอกว่า ‘ป่าว ไม่ได้รีบ’ สุดท้ายเราก็ยื่นกล้องให้เพื่อนถ่าย ตอนเราถ่ายรูปคู่กับนาง ท่านางนิ่งมาก แต่นางก็ยิ้ม พอถ่ายเสร็จเราก็ถามต่อว่า ‘เดี๋ยวแกเล่นดนตรีต่อป่ะ’ นางก็ทำหน้าเหมือนจะคิด แล้วนางก็ส่ายหน้า แล้วก็บอกว่า ‘ไม่นะ วันนี้ไม่เล่นแล้ว’ แล้วนางก็เดินไป เพื่อนเรามากระซิบบอกว่า ตอนที่นางถ่ายกับเรา นางมองเราแล้วก็ยิ้มแถมตอนที่เราให้ดอกไม้นางไปแล้ว นางก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะ มองดอกไม้แล้วก็อมยิ้มคนเดียว(แต่นางไม่ได้เอาดอกไม้เรากลับบ้านนะ นางบอกว่านางกลัวลืมเลยเอาไว้ที่ห้อง เพราะนางต้องซ้อมดนตรีทุกเย็น) จนในที่สุด เราก็ปรึกษากับเพื่อนนางว่าจะเอายังไงดี ตอนนี้เรามั่นใจมาก ว่าเราชอบเขาแล้วจริงๆ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา คือเพื่อนนางบอกว่านางยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ ทั้งๆที่ก็เลิกกันมาได้ซัก4-5เดือนแล้ว แต่เพื่อนอีกคนนึงก็บอกว่านางลืมได้ตั้งแต่เดือนแรกที่เลิกแล้ว ไอเราเคยถามนะว่า อยากคุยป่ะ? แล้วนางก็พิมมายาวเหยียดมากว่า ขอโทษนะ เราไม่รู้จริงๆ แต่เราก็มีเหตุผลของเรา ไม่ใช่ไม่อยากคุยนะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษ แล้วนางก็เอาแต่ขอโทษเราซ้ำไปซ้ำมา เราถามประมาณวันที่7นี่แหละค่ะ เริ่มทักไปวันที่4จนถึงวันนี้ และวันนี้นี่เองที่เรารู้สึกว่า เราทนไม่ไหวแล้ว เลยบอกชอบไป แต่นางออฟก่อน เราเลยลบข้อความในmessengerไว้ เพราะเรากลัวผลที่จะตามมามาก นางอาจจะไม่มองหน้าเราเลย(ทุกวันนี้เวลาเดินสวนกันหรือเจอกันที่ไหน นางก็จะทองเราตลอด เราก็ทำเหมือนไม่สนใจแต่จริงๆก็แอบมองอยู่ห่างๆ) เราก็เลยมานั่งคิดทบทวนว่าเรา...นกแล้วใช่มั้ย?
คิดว่ายังไงดีคะ? ควรคุยไปเรื่อยๆ หรือคิดว่า เราควรหยุดเพราะเรานกแล้ว.
อย่างงี้คือเรานกแล้วใช่มั้ยคะ?
เราไปชอบคนๆนึง ตอนแรกจะใช้คำว่า ‘ชอบ’ ก็คงยังไม่ได้ เพราะเราก็ไม่ได้อะไรกับเขามากอยู่แล้ว แต่เราเจอหน้าเขาทุกวัน เพราะลงรถตอนเช้าเวลามาโรงเรียนเกือบๆจะเท่ากัน จนเราเข้าไปส่องเฟสเขา ความรู้สึกแว๊บแรกที่เขามาในหัว คือ...ทำไมเขาทำอะไรก็ดูใช่ไปหมดเลยวะ!? จากนั้นก็นั่งคิดกับตัวเองว่า ควรจะทักเขาไปดีมั้ย ลองคุยดูดีมั้ย เพราะช่วงนั้นก็เบื่อๆเหงาๆอยู่ๆพอดีคิดไปคิดมาแบบนี้ประมาณ 1 เดือนเต็ม แล้วจู่ๆวันนึง นึกคิดไรอยู่ก็ไม่รู้ เลยลองทักเขาไปดู แต่ทักแค่ ‘โบกมือ’ ในmessengerนะคะ ซักแปปนึง เขาก็ตอบมาว่า ‘???’ แล้วก็โบกมือเรากลับ ตอนนั้นเราดีใจมากที่เขาโบกกลับมา คิดว่าจะอ่านไม่ตอบซะแล้ว นั่นแหละค่ะ ทำให้เรารู้ว่า เราคงจะ ‘ชอบ’ เขาเข้าแล้วจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าชอบจริงๆ เพราะเราเป็นคนชอบคนยาก ไม่ได้ชอบที่หน้าตา แต่ก็ไม่ได้ชอบที่นิสัย มันพูดไม่ถูกอ่ะค่ะ เราเลยค่อยๆคุยกับนางไป แต่นางไม่ค่อยถามอะไรเรากลับเท่าไหร่ ขนาดชื่อยังไม่ถามเลย!! นางแค่จะชอบถามแบบ ยังไง? ทำไม? ประมาณนี้ แต่เวลาตอบ นางก็ตอบยาวอยู่นะคะ เช่น เราถามว่า ตอนนี้อยู่ห้องซ้อมเหรอ?(นางเป็นนักดนตรี) นางก็จะตอบว่า ใช่ แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลย...หรือบางทีนางก็ตอบห้วนๆเลย แต่บางครั้งถ้านางหายไปนาน นางก็จะทักมาขอโทษ แล้วบอกว่าที่หายไปนานไปทำไรมา จนกระทั่งวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา เราเอาดอกบัวไปให้นางกับดอกสแตติสช่อใหญ่(มาก) อีกช่อนึง เราบุกเอาไปให้นางหน้าห้องเลย โชคดีที่เพื่อนสนิทนางเป็นเพื่อนสนิทเราเหมือนกัน เลยเรียกออกมาได้ ตอนเรายื่นดอกบัวให้ เราดูอึ้งๆงงๆ เราก็บอกเหตุผลไปว่าทำไมถึงให้ดอกบัว แล้วก็ยื่นช่อสแตติสไปอีกช่อ แล้วบอกว่า’ที่ให้เพราะความหมายดี’ นางก็เหมือนจะยิ้มๆ แล้วก็ก้มๆเหมือนจะขอบคุณ แต่ตอนนั้นหัวเราโล่งมาก หูด็อื้อไปหมด นั่นทำให้เราแน่ใจว่าเราชอบนางจริงๆ แล้ววันนี้ เป็นวันปัจฉิมของม.6 เราเลยว่าจะขอนางถ่ายรูป แต่เห็นนางเล่นดนตรีอยู่ เลยไม่ได้ขอ ซักประมาณตอนบ่ายๆ เราไปหานางที่เวที แต่นางไม่อยู่แล้ว เราก็คิดว่าคงไม่ได้ถ่ายแล้วแหละ แต่ไม่รู้เพราะบังเอิญหรืออะไร เราเหลือบไปมองเห็นนางถือน้ำกาโตะมา2ขวด เราเลยถามเพื่อนว่า ‘นั่นใช่นางป่าววะ’ เพื่อนเราก็เลยผลักเราไปหานาง แล้วเพื่อนเราก็บอกนางว่า เราอยากจะถ่ายรูปกับนาง เราเขินมาก ณ จุดๆนั้น ไม่ได้รู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้มา2ปีกว่าๆแล้ว เราเขินจนเอาพัดที่ถืออยู่มาบังหน้า แล้วไล่นางว่า ‘แกรีบช่ะ ถือน้ำมา2ขวด เอามาให้เพื่อน รีบเอาไปให้เลยๆๆ’ นางก็บอกว่า ‘ป่าว ไม่ได้รีบ’ สุดท้ายเราก็ยื่นกล้องให้เพื่อนถ่าย ตอนเราถ่ายรูปคู่กับนาง ท่านางนิ่งมาก แต่นางก็ยิ้ม พอถ่ายเสร็จเราก็ถามต่อว่า ‘เดี๋ยวแกเล่นดนตรีต่อป่ะ’ นางก็ทำหน้าเหมือนจะคิด แล้วนางก็ส่ายหน้า แล้วก็บอกว่า ‘ไม่นะ วันนี้ไม่เล่นแล้ว’ แล้วนางก็เดินไป เพื่อนเรามากระซิบบอกว่า ตอนที่นางถ่ายกับเรา นางมองเราแล้วก็ยิ้มแถมตอนที่เราให้ดอกไม้นางไปแล้ว นางก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะ มองดอกไม้แล้วก็อมยิ้มคนเดียว(แต่นางไม่ได้เอาดอกไม้เรากลับบ้านนะ นางบอกว่านางกลัวลืมเลยเอาไว้ที่ห้อง เพราะนางต้องซ้อมดนตรีทุกเย็น) จนในที่สุด เราก็ปรึกษากับเพื่อนนางว่าจะเอายังไงดี ตอนนี้เรามั่นใจมาก ว่าเราชอบเขาแล้วจริงๆ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา คือเพื่อนนางบอกว่านางยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ ทั้งๆที่ก็เลิกกันมาได้ซัก4-5เดือนแล้ว แต่เพื่อนอีกคนนึงก็บอกว่านางลืมได้ตั้งแต่เดือนแรกที่เลิกแล้ว ไอเราเคยถามนะว่า อยากคุยป่ะ? แล้วนางก็พิมมายาวเหยียดมากว่า ขอโทษนะ เราไม่รู้จริงๆ แต่เราก็มีเหตุผลของเรา ไม่ใช่ไม่อยากคุยนะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษ แล้วนางก็เอาแต่ขอโทษเราซ้ำไปซ้ำมา เราถามประมาณวันที่7นี่แหละค่ะ เริ่มทักไปวันที่4จนถึงวันนี้ และวันนี้นี่เองที่เรารู้สึกว่า เราทนไม่ไหวแล้ว เลยบอกชอบไป แต่นางออฟก่อน เราเลยลบข้อความในmessengerไว้ เพราะเรากลัวผลที่จะตามมามาก นางอาจจะไม่มองหน้าเราเลย(ทุกวันนี้เวลาเดินสวนกันหรือเจอกันที่ไหน นางก็จะทองเราตลอด เราก็ทำเหมือนไม่สนใจแต่จริงๆก็แอบมองอยู่ห่างๆ) เราก็เลยมานั่งคิดทบทวนว่าเรา...นกแล้วใช่มั้ย?
คิดว่ายังไงดีคะ? ควรคุยไปเรื่อยๆ หรือคิดว่า เราควรหยุดเพราะเรานกแล้ว.