พระปัญญาของพระพุทธเจ้าอธิบายการเกิดสุริยุปราคา



พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

[๙๑] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี
             สมัยนั้น สุริยเทพบุตรถูกอสุรินทราหูเข้าจับตัวไว้ ครั้งนั้น สุริยเทพบุตรระลึกถึง
พระผู้มีพระภาค ได้กล่าวคาถานี้ในเวลานั้นว่า
                          ข้าแต่พระพุทธเจ้าผู้แกล้วกล้า
                          ขอความนอบน้อมจงมีแด่พระองค์
                          พระองค์เป็นผู้หลุดพ้นแล้วจากกิเลสทั้งปวง
                          ข้าพระองค์ตกอยู่ในภาวะคับขัน
                          ขอพระองค์จงเป็นสรณะแก่ข้าพระองค์ด้วยเถิด๑-
             ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงปรารภสุริยเทพบุตร ได้ตรัสกับอสุรินทราหู
ด้วยพระคาถาว่า
                          สุริยเทพบุตรถึงตถาคตผู้เป็นพระอรหันต์เป็นสรณะ
                          ราหู ท่านจงปล่อยสุริยเทพบุตรเสียเถิด
                          พระพุทธเจ้าทั้งหลาย เป็นผู้อนุเคราะห์สัตว์โลก
                          สุริยเทพบุตรเป็นผู้ส่องแสง ทำความสว่างในที่มืดมิด
                          มีสัณฐานเป็นวงกลม มีเดชสูง
                          ท่านอย่าอมสุริยเทพบุตรผู้เที่ยวไปในอากาศเลย
                          ราหู ท่านจงปล่อยสุริยเทพบุตรผู้เป็นบุตรของเราเสียเถิด
             ลำดับนั้น อสุรินทราหูปล่อยสุริยเทพบุตรแล้วก็เร่งรีบเข้าไปหาท้าวเวปจิตติ
จอมอสูรถึงที่อยู่ เป็นผู้เศร้าสลดใจ เกิดขนพองสยองเกล้า ได้ยืนอยู่ ณ ที่สมควร

ท้าวเวปจิตติจอมอสูรได้กล่าวกับอสุรินทราหูผู้ยืนอยู่ ณ ที่สมควร ด้วยคาถาว่า
                          ราหู ทำไมท่านจึงรีบปล่อยสุริยเทพบุตรเสียเล่า
                          ทำไมท่านจึงเศร้าสลดใจ มายืนกลัวอยู่เล่า
             อสุรินทราหูกล่าวว่า
                          ข้าพเจ้าถูกขับด้วยคาถาของพระพุทธเจ้า
                          หากข้าพเจ้าไม่พึงปล่อยสุริยเทพบุตร
                          ศีรษะของข้าพเจ้าพึงแตก ๗ เสี่ยง
                          มีชีวิตอยู่ก็จะไม่ได้รับความสุขเลย