คือผมกับเขาเราเป็นเพื่อนกันมา 6-7 ปีแล้วครับ เราเป็นเพื่อนกันสมัยมัธยม  ตอนสมัยมัธยม ผมเป็นเด็กเกเร เรียนมั้งไม่เรียนมั้ง มีเรื่องชกต่อยไปเรื่อย แต่ก็มีเขานี้แหละที่ค่อยตาม ค่อยช่วยผม ผมตกหลุมรักเขาตั้งแต่มัธยมแล้วล่ะครับ แต่ตอนนั้นเขามีแฟนแล้ว แล้วตอนนั้นผมก็กำลังจีบรุ่นน้องคนหนึ่งอยู่ คือต่างคนต่างมี ก็เลยไม่ได้บอกเขาไป ลืมบอกไปตอนนั้น เขาเป็นหัวหน้าห้อง แล้วตอนใกล้จบ ม.3 ผมไปมีเรื่องชกต่อยกับพวกรุ่นพี่จนถึงขั้นผมต้องถูกเชิญออกจากโรงเรียนแต่พอเขารู้ข่าว เขาเสียใจมาก เพราะผมเคยสัญญากับเขาไว้ว่าเราจะจบพร้อมกัน พอผมออกจาโรงเรียนมาผมกับเขาเราก็ห่างกันไป เขาก็เรียน ส่วนผมออกจากโรงเรียนมาก็ช่วยที่บ้านทำงาน และเรียน กศน. พอผมเรียน กศน. จบ ผมก็ย้ายไปอยู่เชียงใหม่ ผมอยู่เชียงใหม่ได้ 1 ปีผมก็กลับมาอยู่บ้าน พอผมกลับมาอยู่บ้านผมก็ประสบอุบัติเหตุ ผมไม่ได้บอกให้เขารู้ พอเขารู้เขาก็ติดต่อหาผม แล้วเขาก็มาหาผม คือเราห่างกันไปนานแค่ไหนความรู้สึกผมก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน พอผมหายผมก็ทำงาน ส่วนเขาก็เรียนต่างคนต่างมีหน้าที่เลยไม่ค่อยได้คุยกัน นานๆจะเจอกันที มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยาก ใจหนึ่งก็อยากบอก อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากเสียเพื่อนไป

  ปล.นี้เป็นกระทู้แรกนะครับ ด่าได้แต่อย่าด่าแรงเพราะสำนึกผิดไม่ทัน