สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมขอพูดว่าเรื่องนี้คือเรื่องชีวิตที่ผ่านมาของผมผมเล่าไรไม่เก่งนะครับ หากใครได้อ่าน ใครที่กำลังท้อแท้ ใครที่เคยเดินผิด ใครที่เคยผ่านเรื่องราวที่ไม่ดีมา ผมก็เหมือนพวกท่านทั้งหลาย ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่ที่มหาลัยจังหวัด นครปฐม เรียนวิศวะอยู่ครับ ขอเริ่มด้วย
ช่วงแรกของชีวิต
วัยประถม > วัยนี้หลายคนยังเล่น ดีดลูกแก้ว เล่นไพ่ยูกิ ผมก็เหมือนเด็กทั่วไป ตอนประถมอาจจะพูดได้ว่าผมเป็นคนเกเร ชกต่อย เกือบทุกวัน ชอบโกหกว่าไม่สบาย ผมจำถึงทุกวันนี้ว่าผมโดนเรียนผู้ปกครองเยอะสุดในโรงเรียนก็ว่าได้ โดนทั้ง ผอ. ครู ตีมาหมดแล้ว พ่อแม่นี้มาทุกอาทิตย์ โดนครูตีจนเป็นรอย โดนที่ปัดขนไก่ตีหลัง มันก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลย และช่วงเลวร้ายที่สุดก็ช่วงตอนติดเกมส์ออนไลน์ ตอนนี้เกมส์กำลังเข้ามาผมด้วยวัยป.4 ติดถึงขึ้นปีนรั่วโรงเรียนไปเล่น โกหกพ่อแม่ว่าปวดท้อง มั้งไม่ไปเรียนมั้ง ที่หนักสุดเลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้านหนีไปเล่นเกมส์ถึง2ทุ่มหลังโรงเรียนโดยไม่บอกพ่อแม่ ที่บ้าน โรงเรียนต่างกันตามหากันใหญ่ พอตังหมดก็เดินกลับบ้าน เท่านั้นละโดนตีอย่าง กะในเกมที่ตีมอนเตอร์คอมโบปาไป20+ จนพี่ชายทนไม่ได้เลยดึงผมไปด้วยลายไม้ขนไก่ที่ก้น จากนั้นผมก็ไม่เล่นสักพักใหญ่ก็กลับไปเล้นใหม่ทีนี้หนักกว่าเดิม พ่อแม่มาตามในร้านเกมโดนในร้านเลย กลับมาก็โดนอีกโดนจนไม้หัก แม่ผมนี้ร้องไห้เลย นี้คือจุดเปลี่ยนครับ น้ำตาแม่ ผมพูดกับแม่ด้วยความเป็นเด็กว่าจะเลิก แล้วปีนั้นผมสอบได้ที่โหลของห้อง ที่โหล เลยครับ ด้วยความเป็นเด็กก็อายมาก หลังจากที่พูดกับแม่มา ตอนป.5 ผมก็ตั้งใจเรียนขึ้นผมสอบได้ที่8จาก50 แม่ผมพ่อผมดีใจ ผมเพิ่งรู้ว่า ความสุขมันอยู่ตรงนี้ พ่อเรียกผมว่าลูกรัก ระหว่างประถมใครๆก็เคย ทะเลาะกับพ่อแม่ ไม่พูดบ้างงอนบ้าง ผมรู้แล้วว่าไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่เลย
ช่วงสองของชีวิต
มัธยมต้น> ก่อนเข้า ม.ต้นนี้ก็บ้านแตกนะครับ ผมอยากเข้าโรงเรียนชายหญิง ย้านสนามม้า แต่พ่อจะให้เข้า โรงเรียนช้ายล้วนย้านหัวลำโพง ประเด็นผมอยากไว้ผมยาวอยากเจอผู้หญิง แล้วอีก รร ก็เข้าได้แล้ว เข้าได้เพราะพ่อ แต่ผมไม่เอาผมจะเข้าที่ผมอยากเข้า พ่อเลยบอกว่าถ้ามืงเข้าไปอย่าบ่นทีหลังผมก็เข้าที่นี้ สังคมเปลี่ยนครับผมเกเรกว่าเริ่ม เรื่องชกต่อยนี้มีเกือบทุกวัน เข้าฝ่ายปกครองบ่อยๆ ส่วนเพื่อนก็โครตเห้ย เลย มากันจากหลายที่เด็กวัดมั้งเด็กตลาดมั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องยานะครับ พูดเลยว่ามี เพื่อนมันชวนผมกินเหล้า กินเบียตั้งแต่ม.1 โดนเรียนแทงพลู ที่บ้านเพื่อน เวลาไปเรียนผมก็มีสมุดเพียงเล่มเดียวจดทุกวิชาตอนนั้นคิดว่าเท่ สบาย คิดว่าเป็นนักเลงแล้วมันเท่มีแต่คนกลัว ตอนนั้นผมพูดได้เลยว่า ไม่กลัวใครเพราะอยู่แต่ ม.ต้นก็ต่อยกับ ม.6 เพราะเรื่องผญ เป็นแบบนี้นานเลย จบม.1 ผมได้เกรด1.23เพื่อนผม 0.98 คนนี้แม่เป็นรองคณบดี ม.ดัง ตอนนั้นพ่อแม่รู้เขาก็เฉยๆนะครับ เพื่อนผมบางคนก็เริ่มโดนพักการเรียน ให้เรียนบ้านบ้าง บางคนโรงเรียนบังคับให้เรียนบ้านให้มาทุกวันศุกร์ ส่วนตัวผมก็คิดว่าไล่ออกทางอ้อม ใช่ครับพวกมันลาออกไปเลย แล้วพวกมันก็ไปเป็นเด็กเดินยาจนได้ ตอนนั้นขึ้นม.2 เพื่อนผมพากันไปเดินยา วิ่งราว ที่ผมรู้เพราะมันคุยกันเพื่อนกันมันเล่าด้วยความเท่ แต่ลึกๆในใจผมตอนนั้นรู้ว่ามันผิดนะครับแต่ก็เพื่อนเรา เพราะมันโดนให้ลาออกไป2-3คน มันก็ถึงเวลาของพวกผมแล้ว ม.2วัยที่ผมคิดว่าผมกำลังถึงจุดยอดแล้ว ผมจำได้ว่าไปโรงเรียนแต่ไม่เข้าห้องเรียนเลยที่ไม่โดดออกจากโรงเรียนเพราะ บ้านอยู่แถวนั้น เดียวผมคนมาเห็น เลยอยู่แต่หลังโรงเรียนใช่เลยครับที่ที่มั่วสุ่มของเด็กอย่างผม ในห้องน้ำโรงยิมหลังโรงเรียนมีวันนึงผมเดินเข้าไปในห้องน้ำมีผู้ญออกมาพร้อมผู้ชายผมก็อึ้งไปสิมันมีให้ดูบ่อยๆแล้วที่ตรงนั้นก็อย่างกะลานประลองวิชาต่อยอยู่ทุกวันแล้วเป็นที่สุ่มยา ผมจำได้ว่าเพื่อนผมเมาเนื้อ เมายาในนั้น ผมก็ไปอยู่ตรงนั้นทุกวัน จุดเปลี่ยนของชีวิตผมนะครับ คือผมโดนพักการเรียน 1 อาทิตย์ กับเพื่อนอีกคน พ่อแม่โกรธมาก ผมเลยโดนไปส่งให้ไปอยู่บ้านพี่ เพราะพ่อแม่อายคนอื่น ต้องบอกว่าลูกชายไปค่าย ผมก็ไม่ได้สนใจไรนะครับ พอกลับมาเรียนตามปกตื ผมก็ไปมีเรื่องกับเด็กช่างเพราะเพื่อนไปต่อยเขาสุดท้ายพวกผมด้วยวัยม.2 โดนไล่ฟัน ผมบ้ามากแค่ม.2โดนไล่กันเพื่อนผมคนนึงโดนฟันที่แขน ส่วนผมวิ่งหนีทัน แล้วช่วงน้ำเหมือนกับชีวิตกำลังแค่เพราะก็โดนไล่กระทืบอยู่บ่อยครั้ง และจำได้ว่าพ่อต้องพาผมไปวัดบ่อยๆไปปฏิบัติธรรม บอกเลยเหมือนขาดใจตาย ดันโดนเจ้าอาวาด ทักอีกว่าลูกอย่างนู้นอย่างนี้ ว่าจะไม่รอดพ่อแม่ก็กลัวสิครับ จับผมบวช
ยังมีที่ยิ่งกว่านี้อีกครับในวัด
ชีวิตสีดำ
ช่วงแรกของชีวิต
วัยประถม > วัยนี้หลายคนยังเล่น ดีดลูกแก้ว เล่นไพ่ยูกิ ผมก็เหมือนเด็กทั่วไป ตอนประถมอาจจะพูดได้ว่าผมเป็นคนเกเร ชกต่อย เกือบทุกวัน ชอบโกหกว่าไม่สบาย ผมจำถึงทุกวันนี้ว่าผมโดนเรียนผู้ปกครองเยอะสุดในโรงเรียนก็ว่าได้ โดนทั้ง ผอ. ครู ตีมาหมดแล้ว พ่อแม่นี้มาทุกอาทิตย์ โดนครูตีจนเป็นรอย โดนที่ปัดขนไก่ตีหลัง มันก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลย และช่วงเลวร้ายที่สุดก็ช่วงตอนติดเกมส์ออนไลน์ ตอนนี้เกมส์กำลังเข้ามาผมด้วยวัยป.4 ติดถึงขึ้นปีนรั่วโรงเรียนไปเล่น โกหกพ่อแม่ว่าปวดท้อง มั้งไม่ไปเรียนมั้ง ที่หนักสุดเลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้านหนีไปเล่นเกมส์ถึง2ทุ่มหลังโรงเรียนโดยไม่บอกพ่อแม่ ที่บ้าน โรงเรียนต่างกันตามหากันใหญ่ พอตังหมดก็เดินกลับบ้าน เท่านั้นละโดนตีอย่าง กะในเกมที่ตีมอนเตอร์คอมโบปาไป20+ จนพี่ชายทนไม่ได้เลยดึงผมไปด้วยลายไม้ขนไก่ที่ก้น จากนั้นผมก็ไม่เล่นสักพักใหญ่ก็กลับไปเล้นใหม่ทีนี้หนักกว่าเดิม พ่อแม่มาตามในร้านเกมโดนในร้านเลย กลับมาก็โดนอีกโดนจนไม้หัก แม่ผมนี้ร้องไห้เลย นี้คือจุดเปลี่ยนครับ น้ำตาแม่ ผมพูดกับแม่ด้วยความเป็นเด็กว่าจะเลิก แล้วปีนั้นผมสอบได้ที่โหลของห้อง ที่โหล เลยครับ ด้วยความเป็นเด็กก็อายมาก หลังจากที่พูดกับแม่มา ตอนป.5 ผมก็ตั้งใจเรียนขึ้นผมสอบได้ที่8จาก50 แม่ผมพ่อผมดีใจ ผมเพิ่งรู้ว่า ความสุขมันอยู่ตรงนี้ พ่อเรียกผมว่าลูกรัก ระหว่างประถมใครๆก็เคย ทะเลาะกับพ่อแม่ ไม่พูดบ้างงอนบ้าง ผมรู้แล้วว่าไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่เลย
ช่วงสองของชีวิต
มัธยมต้น> ก่อนเข้า ม.ต้นนี้ก็บ้านแตกนะครับ ผมอยากเข้าโรงเรียนชายหญิง ย้านสนามม้า แต่พ่อจะให้เข้า โรงเรียนช้ายล้วนย้านหัวลำโพง ประเด็นผมอยากไว้ผมยาวอยากเจอผู้หญิง แล้วอีก รร ก็เข้าได้แล้ว เข้าได้เพราะพ่อ แต่ผมไม่เอาผมจะเข้าที่ผมอยากเข้า พ่อเลยบอกว่าถ้ามืงเข้าไปอย่าบ่นทีหลังผมก็เข้าที่นี้ สังคมเปลี่ยนครับผมเกเรกว่าเริ่ม เรื่องชกต่อยนี้มีเกือบทุกวัน เข้าฝ่ายปกครองบ่อยๆ ส่วนเพื่อนก็โครตเห้ย เลย มากันจากหลายที่เด็กวัดมั้งเด็กตลาดมั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องยานะครับ พูดเลยว่ามี เพื่อนมันชวนผมกินเหล้า กินเบียตั้งแต่ม.1 โดนเรียนแทงพลู ที่บ้านเพื่อน เวลาไปเรียนผมก็มีสมุดเพียงเล่มเดียวจดทุกวิชาตอนนั้นคิดว่าเท่ สบาย คิดว่าเป็นนักเลงแล้วมันเท่มีแต่คนกลัว ตอนนั้นผมพูดได้เลยว่า ไม่กลัวใครเพราะอยู่แต่ ม.ต้นก็ต่อยกับ ม.6 เพราะเรื่องผญ เป็นแบบนี้นานเลย จบม.1 ผมได้เกรด1.23เพื่อนผม 0.98 คนนี้แม่เป็นรองคณบดี ม.ดัง ตอนนั้นพ่อแม่รู้เขาก็เฉยๆนะครับ เพื่อนผมบางคนก็เริ่มโดนพักการเรียน ให้เรียนบ้านบ้าง บางคนโรงเรียนบังคับให้เรียนบ้านให้มาทุกวันศุกร์ ส่วนตัวผมก็คิดว่าไล่ออกทางอ้อม ใช่ครับพวกมันลาออกไปเลย แล้วพวกมันก็ไปเป็นเด็กเดินยาจนได้ ตอนนั้นขึ้นม.2 เพื่อนผมพากันไปเดินยา วิ่งราว ที่ผมรู้เพราะมันคุยกันเพื่อนกันมันเล่าด้วยความเท่ แต่ลึกๆในใจผมตอนนั้นรู้ว่ามันผิดนะครับแต่ก็เพื่อนเรา เพราะมันโดนให้ลาออกไป2-3คน มันก็ถึงเวลาของพวกผมแล้ว ม.2วัยที่ผมคิดว่าผมกำลังถึงจุดยอดแล้ว ผมจำได้ว่าไปโรงเรียนแต่ไม่เข้าห้องเรียนเลยที่ไม่โดดออกจากโรงเรียนเพราะ บ้านอยู่แถวนั้น เดียวผมคนมาเห็น เลยอยู่แต่หลังโรงเรียนใช่เลยครับที่ที่มั่วสุ่มของเด็กอย่างผม ในห้องน้ำโรงยิมหลังโรงเรียนมีวันนึงผมเดินเข้าไปในห้องน้ำมีผู้ญออกมาพร้อมผู้ชายผมก็อึ้งไปสิมันมีให้ดูบ่อยๆแล้วที่ตรงนั้นก็อย่างกะลานประลองวิชาต่อยอยู่ทุกวันแล้วเป็นที่สุ่มยา ผมจำได้ว่าเพื่อนผมเมาเนื้อ เมายาในนั้น ผมก็ไปอยู่ตรงนั้นทุกวัน จุดเปลี่ยนของชีวิตผมนะครับ คือผมโดนพักการเรียน 1 อาทิตย์ กับเพื่อนอีกคน พ่อแม่โกรธมาก ผมเลยโดนไปส่งให้ไปอยู่บ้านพี่ เพราะพ่อแม่อายคนอื่น ต้องบอกว่าลูกชายไปค่าย ผมก็ไม่ได้สนใจไรนะครับ พอกลับมาเรียนตามปกตื ผมก็ไปมีเรื่องกับเด็กช่างเพราะเพื่อนไปต่อยเขาสุดท้ายพวกผมด้วยวัยม.2 โดนไล่ฟัน ผมบ้ามากแค่ม.2โดนไล่กันเพื่อนผมคนนึงโดนฟันที่แขน ส่วนผมวิ่งหนีทัน แล้วช่วงน้ำเหมือนกับชีวิตกำลังแค่เพราะก็โดนไล่กระทืบอยู่บ่อยครั้ง และจำได้ว่าพ่อต้องพาผมไปวัดบ่อยๆไปปฏิบัติธรรม บอกเลยเหมือนขาดใจตาย ดันโดนเจ้าอาวาด ทักอีกว่าลูกอย่างนู้นอย่างนี้ ว่าจะไม่รอดพ่อแม่ก็กลัวสิครับ จับผมบวช
ยังมีที่ยิ่งกว่านี้อีกครับในวัด