งานกลุ่มที่โรงเรียนครูให้ถ่ายละคร เรานี่เขียนบทละครมาเสร็จสรรพ แต่สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธ แต่บทมันดีนะคะ ไม่ได้กากประมาณแนวละครเลย เพราะพวกเขาบอกว่าเล่นไม่เข้าถึงอารมณ์หรอก มันยากไปสำหรับบางคน แต่บางคนก็โอเค คราวหลังพอเปลี่ยนบทมันก็มีแค่เรากับเพื่อนที่คนที่เก่งภาษาอังกฤษมาแปลบทเป็นบทพูดอังกฤษด้วยกัน คนอื่นก็ไม่ว่างมาช่วยเลย หายงีบเป็นกลีบเมฆ ทั้งๆที่เราก็มีงานอื่น ต้องอ่านหนังสือด้วยเหมือนกัน แต่เราก็แบ่งเวลามาช่วยงานนี้ ต่อไปวันกำกับอัดละครจริง มันก็เป็นเราที่กำกับ มุม บทพูด การแสดงต่างๆ เป็นตากล้องโผล่ออกซีนบ้างเล็กน้อย ทั้งๆที่เราอยากเป็นคนแสดงเองด้วยซ้ำ แต่ถ้าเราไม่ทำก็ไม่มีใครทำหน้าที่ตากล้องละล่ะ เหมือนพวกเขากำกับคนไม่เป็น (แน่อ่ะบางคนก็อยากเป็นคนแสดงเหมือนกัน ถึงไม่ยอมพูดเลยว่าจะอาสาเป็นตากล้องกำกับเอง)แต่เราเป็นคนเด็ดขาดไง ละก็จู้จี้ด้วยเพราะอยากได้งานดีดี อีกอย่างถ้าเราไม่ทำงั้นคงอัดนานเป็นชาติละล่ะ มันไม่มีเทคซีนเดียวผ่านหรอก ไม่ใช่นักแสดงมืออาชีพ ไงละ ก็ถ่ายนานน่ะสิ เราก็กลับบ้านช้า บ้านเราอยู่ไกลสุดเลยนะในกลุ่ม เบียดกับคนบนรฟฟก็เเน่นโคตร เหนื่อยนะ แต่พอเราอยากทำให้มันดี เราก็จุกจิกจี้งานมันเวลาถ่ายเยอะมาก บอกเอาใหม่ๆ ไม่ผ่าน ถ่ายใหม่ เพื่อนก็มารำคาญเราอีก ทั้งๆที่หน้าที่กำกับเราไม่ได้อยากทำ แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่มีใครมีศักยภาพพอจะทำ ควบคุมได้ ละทำไมเราต้องโดนเพื่อนรำคาญด้วย เราก็เหนื่อยนะ