สวัสดีครับ ตอนผมอายุ19เริ่มเรียนมหาลัยผมแค่เป็นคนพูดน้อย กลัวทุกครั้งที่ต้องพรีเซ้นงานหน้าชั้นเรียน แต่พอเริ่มทำงานตอนอายุ25ผมก็ทำงานได้นะถ้านั่งทำหน้าจอคอม แต่จะประหม่าเมื่อต้องพูดคุย ติดต่องานกับคนอื่น ผมจะคุยกับใครนานๆไม่ได้ เหงื่อจะออกมาก รู้สึกประหม่า อึดอัด ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าสบตาคู่สนทนา มันทำให้ผมไม่กล้าทักทายใคร ผมถูกมองว่าหยิ่ง มันก็สมควร ผมเล่นดนตรีได้ แต่พอต้องขึ้นโช ผมก็ประหม่า สุดท้ายก็ต้องเลิกเล่น เพื่อนแทบไม่มีเลย มีแค่เพื่อนร่วมงาน ที่ก็คุยกับเขาแค่เรื่องงาน เพราะถ้าเขาถามเรื่องส่วนตัวผมจะไม่กล้าคุย เหงื่อจะออกมาก และรู้สึกประหม่าทันที ถ้าคุยเรื่องงานผมก็พอคุยได้ แต่จะทำงานด้วยความกดดันไม่ได้ หมายถึงถ้าหัวหน้ามายืนข้างหลังรอเอางานจากผม ผมจะเหงื่อออกเสียสมาธิ และทำงานไม่ได้เลย ผมมีแฟนล่าสุดเมื่อ4ปีก่อน เลิกกันไปด้วยผมเป็นแบบนี้แหละครับ พาไปไหนต่อไหนที่มีคนเยอะๆไม่ได้ ชอบอยู่แต่บ้าน กลัวไปเสียหมดเมื่อต้องเข้าสังคม ผู้หญิงที่ไหนจะทนอยู่ด้วยได้ ผมทนกับชีวิตแบบนี้มาจนตอนนี้ผมอายุ30 ผมเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากอยู่ในสังคมแบบนั้น อยากลาออกมาทำงานที่เป็นเจ้านายตัวเอง แต่ผมไม่มีเงินพอ ผมจึงอยากปรับเปลี่ยนตัวเองให้ได้ พยามคุยกับคนอื่น ทักทายเมื่อเจอ แต่ก็รุ้สึกอึดอัด พวกเขาก็คงอึดอัด เพราะสีหน้าเขาที่สะท้อนกลับมาหาผม บ่งบอกว่าผมดูแย่แค่ไหนเวลาคุยกับพวกเขา ผมจึงไม่อยากฝืนตัวเองอีก ผมไม่เคยปรึกษาแพทย์หรือใคร พ่อผมแต่งงานใหม่ทิ้งไปตั้งแต่แม่ผมเสียตอนผม12 ญาตพี่น้องก็พอมี คือน้าที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่แม่เสีย ผมแยกออกมาซื้อบ้านตั้งแต่เริ่มทำงานตอนอายุ25 น้าคงเสียใจและเครียดที่ผมเป็นแบบนี้ ผมจึงไม่กล้าปรึกษาน้า พี่ผมก็คงมองว่าผมอ่อนแอ ถ้าผมเล่าให้พี่ฟัง ผมจึงไม่รู้จะปรึกษาใคร ตอนนี้ผมอายุ30 ชีวิตที่เหลือผมอยากเป็นคนปกติกับเขาบ้าง ผมควรทำยังไงดีครับ