คิดถึงคู่เราเอง สามีเราไม่ได้สูงส่ง แต่ถ้าเทียบกับเราสมัยก่อนก็คนละชั้น คนละสังคมจริงๆ เราเจอกับสามีตอนเราอายุ 19-20 ตอนนั้นเราเรียน ก.ศ.น ทำงานร้านอินเตอร์เน็ทค่าเฟ่ ได้เดือนละ 7,500 (เมื่อ 15 ปีที่แล้ว) ไม่มีวันหยุด ลาครึ่งวันอาทิตย์ไปเรียนอย่างเดียว เรารู้จักกับสามีในห้องแชท สามีอายุมากกว่าเรา 10 ปี ตอนนั้นเค้าเป็นวิศวะกร ทำงาน freelance บริษัทเยอรมัน ได้เดือนละประมาณ 2 แสนกว่าบาท และมีบริษัทของตัวเองที่เปิดกับเพื่อนด้วย ส่วนพี่น้องสามี กับพวกเขยสะใภ้เค้าถ้าไม่จบวิศวะก็จบหมอจากมหา'ลัยรัฐอันดับต้นๆ คือเค้าเป็นคนละสังคมกับเราจริงๆ ก่อนรู้จักกับสามี เราไม่เคยกินข้าวในห้าง แม้แต่ศูนย์อาหารก็ไม่เคย MK ยังไม่เคยกิน พอเจอกับสามี สามีพาเราไปกินอาหารในห้าง จำได้ว่าพาเราไปกิน S&P นั่นเป็นครั้งแรกของเราเลยที่กินอาหารในห้าง หลังจากนั้นก็พาไปกินอาหารทะเล ไปกินที่ดีๆ ที่เราไม่เคยกิน (เอาของกินมาล่อ) พาไปเที่ยวที่ไม่เคยไป อ้อ พาไปนั่งเครื่องบินด้วย ตอนนั้นเกิดมาไม่เคยนั่งเครื่องบินเลย สมัยนั้นยังไม่มีพวก low cost ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจนะ ว่าสามีมาชอบอะไรเราวะ สภาพ+หน้าตาก็บ้านๆ เรียนก็น้อย ไม่ฉลาดด้วย แล้วก็ไม่คิดว่าเค้าจะมาจริงจังอะไรกับเราด้วย เพราะมันต่างกันเยอะ ทั้งวัย ทั้งฐานะ ทั้งสังคม ทำไมไม่จีบเพื่อนๆของน้องๆที่เป็นหมอ น่าจะสังคมเดียวกัน เค้าบอกสงสารเรา (เราไม่มีพ่อแม่ค่ะ ออกมาจากบ้านญาติมาอยู่หอกับเพื่อนตั้งแต่ 16-17) แต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาจนปัจจุบัน 15 ปีแล้ว เราเลยเข้าใจว่าบางทีผู้ชายก็แค่ต้องการคนที่อยู่ด้วยแล้วมันสบายใจ เข้าใจกัน แค่นี้หรือเปล่า