ในที่สว่างเราอาจมองเห็นชัดในความจริงที่เป็น
แต่ในที่มืดเราจะมองเห็นชัดในความเป็นจริง

เมื่อสายตาชินกับความมืดคุณก็จะเริ่มเห็น
ชีวิตเมื่อชินกับความทุกข์คุณก็จะเริ่มสุข

เรามักไม่รู้ว่าเราหลงทาง จนกระทั่งเรารู้ว่าเราหลง

เมื่อเราหยุด เราจึงเห็นทุกอย่างที่เคลื่อนไหว
มันเหมือนการเดินทางที่ไม่มีจุดสิ้นสุด...หากเรามิรู้จักหยุด

เรามิอาจเติมเต็มช่องว่างความอยาก
ตราบใดที่มีความอยากไม่สิ้นสุด

ทุกคนมีธาตุมูลฐานเหมือนกัน
คุณสมบัติของธาตุมันเหมือนกัน
จะต่างกันที่ความถี่ในการสั่นสะเทือนเท่านั้น

ธรรมชาติมีความสมบูรณ์แบบในตัวของมันเองอยู่แล้ว
เมื่อไหร่ที่เราดิ้นรนหาความสมบูรณ์แบบ
ก็หมายถึงเรากำลังทำลายความสมบูรณ์แบบ


---ผลึกหิน---