ขอแบ่งปันประสบการณ์ของตัวเองนะคะ หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับ จขกท. และทุกคนที่ได้อ่าน ทำให้คนที่กำลังฝ่าฝันกับอุปสรรคในชีวิตพอมีกำลังใจขึ้นมาได้บ้าง
ไม่เคยมีใครบนโลกใบนี้ที่ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยมีใครบนโลกใบนี้ที่ไม่เคยประสบปัญหา ขอแค่ให้เรามีสติปัญญาพาชีวิตก้าวผ่านมันไป

เราเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะยากจน ถูกเอาไปฝากไว้บ้านญาติฝั่งพ่อบ้าง ฝั่งแม่บ้าง เพราะพ่อกับแม่ต้องทำงานไม่มีเวลามาดูแล ได้มาอยู่กับพ่อแม่ก็ตอนประถมปลายแล้ว พอมาอยู่เป็นครอบครัว สิ่งที่เจอคือเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน ตบตีกัน หลักๆ มาจากเรื่องเงิน
เราทำงานตั้งแต่จำความได้ รับจ้างขายขนม, ถอนผมหงอก, แกะเม็ดมะม่วง ฯลฯ อายุครบ 15 ปีปุ๊บ ก็มีบัตรประกันสังคมปั๊บ ทำมาแล้วเกือบทุกร้านทั้งร้านสะดวกซื้อ และร้านฟ๊าดฟู๊ดต่างๆ สาเหตุที่ทำหลายร้าน เพราะ อยากกินอะไรก็ไปสมัครทำงานร้านนั้น ร้านไหนผู้จัดการร้านใจดี เวลาเลิกร้านก็จะได้กินของ wasted (ของหมดอายุ) แบบไม่ต้องเสียเงิน แต่บางร้านก็นำสินค้ามาจำหน่ายให้ในราคาพนักงานซึ่งถูกกว่าราคาปกติค่อนข้างมาก
เงินที่ได้มาให้ที่บ้านหมด เพื่อช่วยค่าใช้จ่ายต่างๆ ภายในบ้าน
ตอนเรียนต้องทำผลการเรียนให้ดี และทำตัวให้ไม่มีประวัติเสียหาย เพราะเอาไว้เป็นใบเบิกทางสำหรับสมัครทุนฟรี (ไม่ต้องจ่ายคืน)
ถ้าทางโรงเรียนมีประกาศเรื่องทุนเมื่อไหร่ ไม่เคยพลาด สมัครหมด เพื่อนำเงินที่ได้มาเอาไว้เป็นทุนเรียนในชั้นต่อไป (แต่ส่วนใหญ่มักจะไม่เคยเหลือทันจ่ายค่าเทอม หมดไปกับภาระค่าใช้จ่ายในบ้านไปก่อน)
ทางโรงเรียนมีประกวดชิงรางวัลอะไร ไม่ว่าจะร้องเพลง วาดรูป แต่งกลอน เขียนเรียงความ คัดลายมือ สมัครแข่งกับเค้าหมด
เพราะหวังว่าถ้าชนะก็จะได้เงินรางวัล แต่ถ้าไม่ชนะก็ไม่เป็นไรเพราะถือว่าเราพยายามเต็มที่แล้ว
บอร์ดประกาศงานของโรงเรียน และมหาวิทยาลัยฯ กับเราเป็นเพื่อนกัน เมื่อไหร่ก็ตามที่มีประกาศงานพิเศษ อย่าง สอนหนังสือ พิมพ์งาน ฯลฯ
เรารับทำทั้งหมดเท่าที่สังขารจะทำได้ เวลารับงานพิมพ์ หรือมีคนจ้างทำรายงาน เราไม่มีเงินซื้อคอมพิวเตอร์ ต้องอาศัยไปต่อคิวรอในห้องสมุด เพื่อไปทำงานที่รับมา (เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว คอมพิวเตอร์ในมหาวิทยาลัยฯ ขาดแคลนมาก จะมีเฉพาะในห้องสมุด ซึ่งมีกำหนดเวลาให้ใช้
พอครบเวลา งานยังไม่เสร็จ ก็ไปลงคิวต่อใช้ใหม่)



ที่พีคสุดคือการตัดสินใจเปลี่ยนงานใหม่ เพราะหวังผลตอบแทนที่ดีกว่า เพื่อเอาเงินมาปลดหนี้ แล้วเหมือนฟ้าผ่าลงกลางกบาล
ไม่ผ่านการประเมินให้เป็นพนักงานประจำ (ตั้งแต่ทำงานมาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ผ่านโปร)
แต่ตอนนั้นเราเปิดรับซัก-รีดช่วงหลังเลิกงาน และวันหยุดด้วย พอมีฐานลูกค้าอยู่บ้าง เลยตัดสินใจนำเงินทั้งหมดที่มี ประมาณ 4 หมื่น
มาลงทุนเปิดร้านซักรีด แต่เพราะขาดประสบการณ์ในการประกอบธุรกิจ หลังจากเปิดไปได้ 2 เดือน รายรับมันไม่พอกับรายจ่าย
ถ้าจะทำต่อก็ต้องไปกู้หนี้นอกระบบ ซึ่งเรามองแล้วว่า หนี้ที่เรามีอยู่ (บัตรเครดิตต่างๆ) ก็ยังมีอยู่ แล้วไหนจะเงินกู้ กยศ. ที่กู้มาตอนเรียนอีก
เราเลยตัดสินใจเลิกกิจการ ขายทุกอย่างที่พอจะขายได้ ทำให้มีเงินเหลือประมาณ 1 หมื่นบาท
ตอนนั้นคือเป็นคนว่างงานโดยสมบูรณ์ แต่เวลาเป็นเงินเป็นทอง ไหนจะปากท้อง และภาระของตัวเอง ไหนจะภาระทางบ้าน จะมามัวรองานไม่ได้ เลยเอาเงิน 1 หมื่นบาทไปลงทุนขายของ จากพนักงานกินเงินเดือน มีรายได้แน่นอน เดือนละ 2-3 หมื่นบาท ต้องมาเป็นแม่ค้า รายได้ไม่แน่นอน เหลือรายได้ประมาณ 8-9 พันบาทต่อเดือน และการเป็นแม่ค้า คือประสบการณ์ที่มีค่าที่สุดในชีวิตเรา  

การที่เราเป็นแม่ค้าขายปลาย่างข้างทาง ทำให้เราได้รู้ว่า...
> การอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้อื่น ทำให้บ่อยครั้งมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือด้วยความเต็มใจโดยที่เราไม่ต้องร้องขอ
> ไม่ว่าจะมีมาก หรือมีน้อย ให้รู้จักแบ่งปันต่อผู้ที่มีน้อยกว่า
> ความซื่อสัตย์ต่อตนเอง และต่อผู้อื่นเป็นสิ่งสำคัญ
> เวลาเป็นของมีค่า เพราะถ้าเราพลาดช่วงเวลาที่สำคัญ นั่นหมายถึงเราได้ทำให้โอกาสหลุดลอยไป
> จะถือเงินร้อย หรือถือเงินพัน สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่การหา แต่คือการบริหารเงินที่มีอยู่ไปในทางที่มีประโยชน์ และคุ้มค่ามากที่สุด
> เป้าหมายที่วางเอาไว้จะสำเร็จได้ช้าหรือเร็ว ขึ้นอยู่กับการมีวินัยในตัวเองเป็นหลัก

ตอนนี้เรากลับมาทำงานกินเงินเดือนเป็นพนักงานประจำได้เกือบ 3 ปีแล้ว (ตอนนี้เงินเดือนสองหมื่นต้นๆ) หนี้สินยังมีอยู่ แต่รู้จักวางแผน มีสติในการใช้ชีวิต มีวินัยกับทุกๆ เรื่องที่ทำ โดยเฉพาะการใช้เงิน
ถึงเงินเดือนที่ทำอยู่ตอนนี้จะได้ไม่มากเท่ากับก่อนที่เราตกงาน แต่เราสามารถมีเงินใช้ในชีวิตประจำวัน, ช่วยที่บ้าน, ผ่อนจ่ายหนี้สิน (ซึ่งตอนนี้ยังเหลืออยู่บางส่วน), มีเงินเก็บส่วนนึงเผื่อไว้ในยามจำเป็น, สามารถไปเที่ยว/กินข้าวนอกบ้านบ้างในบางครั้ง โดยที่ไม่เดือดร้อน ทุกอย่างล้วนมาจาก การที่เรารู้จักบริหารสิ่งต่างๆ ที่ได้มาให้เหมาะสมกับชีวิตเรา ไม่หมกมุ่นอยู่กับสิ่งต่างๆ ที่ไม่จำเป็นในชีวิต (เสื้อผ้า, กระเป๋า, รองเท้า, เครื่องสำอาง, เครื่องประดับ พวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นของสิ้นเปลือง ซื้อมามากไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เราจะซื้อแต่ที่จำเป็น และเน้นของที่มีคุณภาพ ถึงจะราคาสูงหน่อย แต่เราสามารถใช้ไปได้อีกหลายปี)




ขอให้ จขกท. และคนที่ได้อ่านข้อความมาจนถึงบรรทัดนี้ จะมีสติและปัญญานำพาชีวิตก้าวผ่านปัญหาไปได้นะคะ

ชีวิตผมไม่ได้เป็นหนี้น๊ะ แต่ขอแนะนำหลักคำสอนทางพุทธศาสนา ซึ่งนำมาปรับใช้ได้ ก็คือหลักของการทำบุญทำทาน เพื่อความสละออก
ตรงนี้ให้หมั่นทำ ตามกำลัง มีน้อยทำน้อย มีมากก็ทำได้ตามสมควร และตั้งใจรักษาศิล5ให้ดีๆ และหมั่นฟังธรรมคำสอนต่างๆให้มากๆและ
สวดมนต์ และเจริญสติสัมปชัญญะภาวนา เพื่อให้เกิดปัญญา นี้เมื้อจิตเราสงบก็จะเกิดปัญญาพิจารณาสิ่งต่างๆได้รอบคอบยิ่งขึ้น

ถ้าทำได้ ทุกๆอย่างก็จะค่อยๆดีขึ้นเอง แต่อย่าไปทำบุญทำทาน แล้วขอให้รวยขอปลดหนี้ นี้อย่าไปทำไม่จำเป็น ให้ทำบุญทำทานโดยวาง
จิตเพื่อความสละออกอย่างเดียว หรือเพื่อมรรคผลนิพพาน ก็คือการสละออกเช่นกัน นี้เป็นการฝึกจาคะหรือการสละ  นี้จะทำให้เรารู้สึกมี
ความเบาใจ นี้เป็นการฝึกสละเพื่อปล่อยวางสิ่งที่ยึด แต่อานิสงค์ของการทำบุญ รักษาศิล และภาวนา นี้มีอานิสงค์ส่งถึงเราได้ แต่อย่าไป
คาดหวังหรือรอผล แต่ชีวิตจะค่อยๆปรับดีขึ้นได้แน่นอน

งานต่างๆก็ต้องอาศัย สติสัมปชัญญะ คือมีการพิจารณาในงาน การแก้ปัญหา การตัดสินใจ และโอกาสเนื่องจากกรรมที่เราทำ ก็เป็นส่วน
ที่ชักนำให้เราไปตามผลแห่งบุญกรรมได้ นี้เราจะค่อยๆเห็นทางออก หรือมีทางแก้ปัญหาได้ง่ายขึ้น มีโอกาสให้เราได้เดินได้มากขึ้น
ยังงัยก็ทดลองทำดูน๊ะ