คบกับแฟนมา3ปีกว่าๆ แฟนเป็นคนบ้างานมากๆๆๆๆ ไปถึงที่ทำงานตั้งแต่หกโมงกว่าๆทุกวัน เลิกอีกทีค่ำมืด (แทบไม่เคยโดนแสงแดด) พอเลิกงานทีก็กลับบ้านเลยเพราะเหนื่อย ไม่เคยได้ออกกำลังกาย กลับมาบ้านบางทีก็ยังคิดเรื่องงาน นั่งทำงานถึงดึกๆดื่นๆ ชีวิตนางคิดคำนึงแต่เรื่องงาน เรื่องงานต้องมาก่อน นอนน้อย นอนดึก ตื่นเช้า

เสาร์อาทิตย์ทีก็หลับเป็นตาย นานนนนนนๆทีถึงจะได้ไปเที่ยวกัน เพราะส่วนมากวันหยุดจะนอนทั้งวัน(เพลียสะสมจากวันธรรมดา) เดี๋ยวก็ป่วย ป่วยหนักเดือนเว้นเดือน เพราะร่างกายไม่แข็งแรงขาดการออกกำลังกาย ชวนไปออกกำลังกายทีไรก็บ่ายเบี่ยง อ้างเหนื่อยจากงาน เพลียนู่นนี่นั่น แล้วก็ป่วยอีก วนเป็นวงจรอย่างนี้ตลอดๆๆ

เมื่อ3เดือนก่อนผมเลยว่าจะไม่ทนแล้ว ให้ความสำคัญกับงานมากกว่าคนรัก มากกว่าสุขภาพตัวเองด้วยซ้ำ ผมมองไปถึงอนาคตแล้วถ้าอยู่กันต่อไปถึงขั้นสร้างครอบครัวกันจะอยู่อย่างไร เลยไปบอกเลิกแล้วรอบนึง แต่นางร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย ขอให้ผมไม่ไปไหน แล้วนางจะสัญญาว่าจะเพลาๆเรื่องบ้างาน ผมสงสารเลยยอมๆ แต่แฟนก็ทำได้อยู่เดือนเดียวก็กลับไปบ้างานใหม่ พอผมพูดเตือน นางก็บอกว่านางรักงานที่นางทำ ชอบทำงานนี้ งานเป็นชีวิตจิตใจของนาง อ้างว่าทำแบบนี้ไปอีกไม่กี่ปี ก็จะได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้น บลาๆๆ ผมก็เลยทนไม่ไหวแล้ว เลยไปบอกเลิกไปอีกรอบเมื่อสัปดาห์ก่อน ทีนี้นางก็คงเสียใจมากๆ ไม่ได้กิน ไม่ได้นอน ไม่เป็นอันทำอะไร จนถึงขั้นล้มป่วยนอนรพ.มา4วันแล้วยังไม่ดีขึ้น ยังต้องให้น้ำเกลืออยู่เลย

แล้วครอบครัวแฟนผมก็โกรธผมมากๆ โทษว่าผมเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกเค้าเป็นแบบนี้ ขู่ผมว่าถ้าลูกเค้าเป็นอะไรไป จะเล่นงานผม ขู่กรรโชกถึงอันตรายแก่ชีวิตด้วยด้วยซ้ำ

ถามว่าผมผิดหรอครับ?