ชีวิตเกิดมาลำบากตั้งแต่เด็ก หอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากแผ่นดินใหญ่ ไม่มีเงินติดตัวสักบาท
ต้องสร้างเนื้อสร้างตัวทำงานหนัก ไม่มีวันหยุดพักกว่าจะตั้งบริษัทของตัวเองได้
พอสร้างบริษัทก็ทำแต่งานทุกวัน ทำทุกอย่าง ไม่ใช่แค่นั่งเป็นผู้บริหารสบายๆอยู่ในห้องแอร์

เจอภัยการเมืองต้องลี้ภัยไปต่างประเทศ ลูกก็ไม่ได้ดั่งใจ ให้ทำงานก็ทำไม่ได้ดี สร้างแต่ปัญหา
ลูกหลานมีสัมพันธ์สวาทกัน ปัญหาบริษัทที่ลูกหลานก่อไว้ก็ต้องคอยตามเช็ดตามล้าง

ทำธุรกิจจนหมดตัว ล้มแล้วลุก ล้มแล้วลุกมาหลายรอบ ลูกหลานก็สร้างปัญหาตลอดจนตัวเองแก่ก็ต้องยังมาคอยตามแก้ปัญหาที่ลูกหลานก่อ

สรุปคือตั้งแต่ยังไม่มีสักบาทจนมีทุกอย่าง ทำงานตลอด ไม่ได้หยุด แต่คนที่สบายคือเมีย ลูก หลาน ผลาญเงินกันสบาย
มีแต่อาเหลียงทำงานอยู่คนเดียว ไม่ค่อยใช้เที่ยว กิน ดื่ม เพราะรู้คุณค่าของเงิน

สรุปคือเป็นคนที่เหมือนจะมีความสุขแต่ไม่มีความสุขซะทีเดียว แต่ความเจ็บปวดมีเข้ามาตลอดชีวิต
เพราะปัญหาเยอะมาก มาจากลูกหลานทั้งนั้น น้ำตาของอาเหลียงไหลแล้วไหลอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จนไม่รู้ว่ามีบุญหรือมีกรรม ตัวเองสร้าง ลูกหลานทำลาย ตัวเองหา ลูกหลานใช้ ความสุขอยู่ตรงไหน??