สวัสดีค่ะ เรื่องของเราไม่ค่อยหวือหวามากหรอก
เป็นความรักเล็กๆ ที่เกิดขึ้นของเด็ก ประถม2 คน ตอนนั้นเราอยู่ ป.1 ส่วนพี่เขาอยู่ ม.5 ค่ะ
บ้านเราอยู่ห่างกัน 2 หลังค่ะ ทุกเย็นก็จะมาวิ่งเล่น ตามประสาเด็กๆ
มีความรักกรุ๊งกริ๊ง ใสๆมากค่ะ
เหมือนเรื่องแฟนฉันอะค่ะ ถ้าใครเกิดทันก็คงเคยดู >> ตอนจบนางเอกต้องย้ายบ้าน เราเองก็ย้ายบ้านย้ายโรงเรียนเช่นกันค่ะ
ยิ่งความห่างไกลก็ทำให้เรารักกันมากขึ้น คิดถึงกันมากๆ หยอดตู้โทรศัพท์โทรวันละ 10-20 บาท สมัยยังไม่มีมือถือ
จนเวลาผ่านไป เริ่มเป็นวัยรุ่น เราเลยตกลงเป็นแฟนกันค่ะ เรื่องราวก็ราบรื่นดี มีไปหากันบ้าง เชียงใหม่-กรุงเทพ น่ะค่ะ
เอาล่ะ พอเข้าวัยทำงาน ... เราก็เริ่มไม่มีเวลา ก็มีทะเลาะบ้าง หึงนู่นนี่นั่นตามประสา
พี่เค้าเป็นคนไม่เซอร์ไพร์สค่ะ ความรักเหมือนทุกๆวัน ไม่หวีท ไม่ปลอบใจเยอะ แถมชอบซ้ำเติมนิดหน่อย

พิมพ์ไปจะร้องไห้ไป .. เราเคยน้อยใจถึงจะเลิกกันเลย ใช่ฟังแล้วมันดูงี่เง่ามาก

แต่ทุกครั้ง เราไม่เคยไปไหนพ้นเลย สุดท้าย พึ่งรู้ว่าพี่ขาคือคนที่รู้เรื่องเรามากที่สุด เข้าใจเรามากที่สุด ก็ขาดเขาไม่ได้อยู่ดี

เวลาผ่านไป เราก็เริ่มเข้ามหาวิทลัย
พี่เค้าจะเป็นสายกฏหมาย สุขุม วางตัว ไม่สุงสิงใครมาก ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ ไม่เกินสองทุ่มก็กลับบ้าน นอนไม่เกินเที่ยงคืนค่ะ
ส่วนเราสายบริหารมีเพื่อนเยอะตามประสาเฟรชชี่ มีคนมาจีบบ้าง กลับบ้านดึกบ้าง
ด้วยความต่างเล็กๆนี้ เราก็ทะเลาะกันมาเรื่อยๆ จนเหนื่อยจนท้อ จนเลิกกันนับครั้งไม่ได้
แต่เราสองคนก็พยามจะรักษาความรัก ปรับเปลี่ยนตัวเองไปเยอะเหมือนกัน
แต่สุดท้าย..
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการทะเลาะเรื่องเดิมๆซ้ำๆมันคือความอดทนรึเปล่า จนกระทั่ง เวลาครบ 16 ปี เราตัดสินใจ..