เราเป็นคนนึงที่มีแม่ไปงานวันแม่ที่รร.เกือบทุกปี
และก็เป็นคนนึงเช่นกันที่ไม่เคยมีพ่อไปงานวันพ่อที่รร.สักปี

คุณๆอาจจะคิดว่า เห้ยจัดงานแบบนี้คนไม่มีพ่อไม่มีแม่ก็โดนทำร้ายจิตใจ เป็นปมในชีวิตสิ แต่จริงๆแล้วเราว่าสิ่งที่ร้ายจิตใจที่สุดไม่ใช่งานวันแม่2-3ชม.นั้นหรอกค่ะ แต่เป็นการที่เราเห็นพ่อ/แม่เพื่อนมาส่งหน้ารร.ทุกเช้าพร้อมกอดพร้อมหอม หรือมารับหลังเลิกเรียนแล้วกอดหอมแก้มกัน หรือบางทีไปเห็นคนอื่นเดินห้าง/ไปเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ดูละครแล้วเค้ามีพ่อมีแม่รักกันนั่นต่างหากที่ทำร้ายจิตใจ และโดนทำร้ายจิตใจเกือบทุกวันด้วย

ถ้าจะยกเลิกงานส่วนนี้ เราว่าก็ต้องห้ามไม่ให้พ่อแม่มาแสดงความรักกับลูกต่อหน้าเพื่อนๆลูกด้วย บทละครห้ามมีบทครอบครัวอบอุ่น และห้ามพาครอบครัวไปกินข้าวนอกบ้าน ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ ทุกอย่างมันมีส่วนดีของมัน การกราบพ่อแม่ในวันพ่อวันแม่ก็เช่นกัน มุมเล็กๆมุมหนึ่งอาจทำให้เด็กคนนึงคิดถึงพ่อแม่ แต่อีกมุมนึงอาจทำให้ครอบครัวที่มีครบพร้อมหน้าพร้อมตาอบอุ่นความสัมพันธ์แน่นแฟ้นมากขึ้นก็ได้

บางคนบอกว่าไปกราบที่บ้านสิ เราบอกตรงๆว่าตอนเด็กถ้าไม่มีงานเราก็ไม่กล้ากราบหรอกค่ะ มันเขิน สุดท้ายก็เนียนๆๆผ่านไปวันนึง การมีกิจกรรมเนี้ยมันก็เหมือนช่วยลดความเขินความอายในการแสดงความรักในครอบครัวได้เหมือนกันนะคะ


แล้วเพื่อนๆมีความเห็นยังไงบ้าง มาร่วมแลกเปลี่ยนกันค่ะ