แค่รู้สึกอายุมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นฐาน เลยเริ่มจิตตก ท้อแท้ และเบื่อ เลยคิดเรื่อยเปื่อย

ตอนเด็กๆเคยวาดฝันไว้ว่า เรียนจบทำงานเป็นสาวออฟฟิส กินเงินเดือน ไม่ต้องลงทุน ภาระความรับผิดชอบน่าจะไม่เยอะเท่าคนเป็นเจ้าของกิจการ น่าจะสบาย แต่พอเวลานั้นมาถึง ได้มาเผชิญกับตัวเองจริงๆ

.....โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่ใช่ มันช่างโหดร้าย รู้สึกเบื่อ อึดอัดตลอดเวลา ไม่มีอิสระ ต้องเข้างานให้ตรงเวลา กลับตรงเวลาก็ไม่ได้(โดนเพ่งเล็ง โดนเหน็บแหนม) บางครั้งก็รู้สึกเหมือนโดนกดขี่ ต้องคอยตามใจคนอื่น หลายครั้งต้องยอมทำในสิ่งที่ขัดกับความรู้สึกตัวเอง เช่น ต้องฝืนยิ้ม ฝืนคุยดีกับคนที่ร้ายใส่เรา ต้องอดทนเรื่องงานและคนสูงมาก เพื่อแลกกับค่าจ้างอันน้อยนิด....แรกๆก็อดทนทำไป อดทนจนจิตตก เสียสุขภาพจิตก็มานั่งคิด ทำไมเราต้องทนอะไรขนาดนี้

หลายครั้งมานั่งคิดเล่นๆว่า เรานี่เป็นคนที่ใช้ไม่ได้เลย
เรียนจบสูงซะเปล่า.... ทำไมสู้คนรุ่นพ่อรุ่นแม่(เห็นตัวอย่างในชีวิตจริงได้หลายคนเลย) เขาเรียนน้อยกัน อย่างแม่เราเนี่ย แทบไม่ได้เรียน วุฒิไม่มี แค่อ่านออกเขียนได้ บวกลบคูณหารเลขเป็น แต่กลับมีกิจการของตัวเอง และครั้งนึงเคยรุ่งเรืองด้วย มีลูกน้องลูกจ้างหลายสิบคน แถมมีเงินพอเลี้ยงข้าวลูกน้องแทบทุกมื้อ เป็นช่วงที่อู้ฟู่มาก...แต่พอเจอวิกฤตหลายอย่าง เช่น พิษเศรษฐกิจ ขาดความรู้ในการบริหารจัดการ โดนโกง และยิ่งเจอปัญหาพ่อป่วยต้องฟอกไต ก็เริ่มอ่วม

ตอนเด็กๆไม่รู้เรื่องรู้ราว คิดอะไรง่ายไปหมด พอโตขึ้น ทำงานหาเงินเอง รู้ซึ้งเลย ว่าการเป็นนายตัวเองดีที่สุด

หลายครั้งเคยคิดหาหนทางอย่างอื่น อยากลงทุนทำอะไรด้วยตัวเอง แต่เนื่องจากกิจการที่บ้านไม่ค่อยดีนัก หาได้เท่าไรก็หมดไปกับค่ารักษาคนป่วย ช่วงตอนมีตอนรุ่งเรือง ก็ไม่เคยเก็บ พ่อแม่ใจดี ช่วยเหลือญาติเกือบหมด แต่พอตอนเราลำบาก ญาติหายเกลี้ยง ต้นทุนของตัวเอง แม้กระทั่งบ้านที่อยู่อาศัยไม่มีเลย ต้องเช่าเขาอยู่...

ตั้งแต่เรียนจบก็เป็นได้แค่มนุษย์เงินเดือนขี้งก คิดได้แค่ ต้องเก็บต้องประหยัด หลายครั้งเคยคิดจะนำเงินเก็บแสนกว่าบาทไปลงทุน แต่เห็นสภาพเศรษฐกิจแล้ว กำลังขายมากกว่ากำลังซื้อ ลงทุนตอนนี้ เงินทุนไม่หนา น่าจะไปไม่รอดเแน่ๆ

มานั่งคิดๆเปรียบเทียบ คนรุ่นเก่าที่ไม่เรียนหนังสือ เรียนน้อย กับคนรุ่นใหม่ที่ตอนนี้มีภาคบังคับ เรียกว่ายากดีมีจนยังไงก็น่าจะได้เรียนเกือบทุกคน ยิ่งสังคมเมืองที่เราอยู่ จบป.ตรี เกือบทุกคน แต่กลับเป็นลูกจ้างซะส่วนใหญ่ และยิ่งในสังคมตอนนี้ อัตราคนว่างงานสูงมาก

คิดเท่าไรก็คิดไม่ตกว่า จะทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้นจากการเป็นลูกจ้างกินเงินเดือน

มีใครเคยคิดแบบนี้บ้าง (หรือเราจิตตก คิดมากไปเองคนเดียว 555+) และมีแนวคิดและหนทางอย่างไร

ปล.ขออภัย อาจจะเรียบเรียงเรื่องราวไม่ค่อยดีนัก และต้องขอบคุณคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่าน