เริ่มต้นนะคะ แต่งงานกับสามีมาได้4-5ปีแล้ว แรกๆอะไรก็ดีทุกอย่าง แต่พอมีลูกเค้าต้องทำงานออก ตจว. อะไรก็เริ่มแย่ลง เริ่มมีเรื่องผู้หญิง เรื่องเหล้า มาตลอดเวลาที่คบกับทุกข์ใจมากทะเลาะกันทุกวัน เสียน้ำตาทุกวันค่ะ แต่ก็นึกถึงหน้าลูกไว้ตลอดพยายามจะอดทน แต่นานเข้ามันก็ยิ่งหนัก ไม่เคยรักษาน้ำใจไล่เราอย่างกับหมูหมา ด่าเราตบตีทุกอย่าง ทำงานมาตังไม่เคยให้ใช้แต่ยังดีที่ออกแค่ค่าเทอมลูกค่ะ บางครั้งเคยคิดทำไมไม่มีใครสักคนตายไปจะได้ไม่ต้องมานั่งหนักใจกันแบบนี้ จริงๆหลายคนก็บอกให้ออกไปจะทนทำไม แต่เราคิดในใจตลอดว่าอยากไห้ลูกมีครอบครัวครบ บางครั้งคิดฆ่าตัวตายก็มีเลยค่ะ คนรอบข้างก็บอกให้ออกไปจะทนทำไม แต่ใจก็อยากออกมาก ปัญหาคือถ้าเราออกออกได้ค่ะ แต่ลูกเราต้องทิ้งไว้ให้ฝ่ายผู้ชายเลี้ยงเพราะฝ่ายเราไม่มีใครเลี้ยงให้ได้ อึดอัดใจหลายอย่างๆหลายๆคนบอกให้เอาลูกไว้กับเค้าแล้วเราค่อยไปหาก็ได้ แต่ลูกเลี้ยงมาเองมันทิ้งไม่ลงจริงๆ พ่อกับแม่เราบอกให้ทนเดี๋ยวมันก็คิดได้ คืออยากรู้ค่ะว่าควรทำอย่างไรต่อไป ที่พึ่งทางใจไม่มีทุกวันนี้เหมือนอยู่คนเดียวกับลูก จะอยู่ต่อหรือทำยังไงควรวางตัวยังไง รบกวนใครเคยมีประสบการณ์ครอบครัวทาพูดคุยกันหน่อยนะค่ะ ขอบคุนคะ