เข้าเรื่องเลยนะครับ คือผมป่วยเป็นโรคประสาทชนิดหนึ่ง ตอนนี้ผมอายุจะ 18 ครับ เเละผมก็เรียนอยู่ๆต่างประเทศ ผมก็ไม่อยากจะยอมรับหรอกครับ
เพราะตั้งเเต่เกิดมา ชีวิตผมก็ดีไปสะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน การใช้ชีวิต หรือ เรื่องอื่นๆ ใครๆก็ยอมรับในตัวผมไม่ว่าจะเป็นญาติๆ ก็ต่างคิดว่าผมสามารถทำทุกอย่างได้โดยไม่ต้องเป็นห่วง เเต่จริงๆเเล้ว ผมค่อนข้างมีปมในใจครับ พ่อผมเสียไปตั้งเเต่เด็กๆ ผมต้องทำทุกอย่างเพื่อเปนความหวังของเเม่
ผมไม่เคยให้ใครเห็นความอ่อนเเอของผม เเต่ใจลึกๆของผมมันเจ็บเเละก็เหนื่อยมากครับ เเละไม่นานมานี้ พี่ชายที่เป็นญาติที่ผมรักของผมพึ่งจะเสียไปครับ
หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตเหมือนไม่มีกำลังใจอะไรเลย ตอนนี้การเรียนก็เริ่มมีปัญหา ผมสอบไม่ได้อย่างที่ผมตั้งใจ เเละหลายๆครั้งอาการป่วยของผม ก็ทำให้ผมควบคุมอารม จิตใจของตัวเองไม่ได้ บางทีผมก็ไม่ได้อยากทำให้คนรอบข้างรู้สึกเเย่ ผมขอโทษจริง บางทีผมก็รู้สึกเหมือนอยากจากไปจากโลกนี้จริงๆ เหมือนผมเป็นอย่างที่ผมเป็นเมื่อก่อนไม่ได้เเล้ว ผมรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ

ปล. ผมใช้เเอคเคาเพื่อนนะครับ