พ่อแม่เราในช่วงที่เราเกิดได้แรกๆ หรือยังไม่เกิด ฐานะค่อนข้างดี มีรถขับ รถมอไซด์ดีๆ คอม โน๊ตบุ๊ค แท็บเล็ต ไอแพด ทุกอย่าง ยกเว้นบ้านที่ได้แต่เช่าเค้าอยู่ (บ้านหลังที่เช่าอยู่อายุราวๆ 50 ปีแล้ว คิดเอาแล้วกันว่าอยู่เกรดไหน)

เราถูกส่งเสียให้ไปเรียนโรงเรียนเอกชน ซึ่งส่วนใหญ่เราก็จะได้อยู่แต่กับพวกเด็กฐานะปานกลาง หรือพวกเด็กไฮโซ มันเลยปลูกฝังนิสัย หรืออะไรที่เพื่อนพาทำ ทำให้ความคิดเรามันเหมือนกับเค้า จนลืมมองพ่อแม่ที่กำลังจะย่างเข้าสู่ช่วงจนกรอบ

ประมาณช่วงกลางปี 2016 เศรษฐกิจบ้านเมืองก็เริ่มทรุดตัวลง พ่อแม่จากแต่ก่อนมีรายได้รวมกันประมาณ ขายยาง 30,000 เงินในบริษัท 12,000 แม่ทำงานเป็นโอปเลเตอร์คงได้ราวๆ 25,000  (โรงพยาบาลที่แม่ทำงานเป็นโรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพ)
ในแต่ละเดือนพ่อแม่ก็จะมีรายได้ประมาณ 67,000 บาท ซึ่งก็พออยู่พอกิน

แต่ตอนนี้พ่อเราต้องออกจากบริษัทเพื่อมาเลี้ยงดูเรา เงินในบริษัทก็ไม่ได้ และยางก็ราคาตกลงไปมาก ได้แค่ราวๆเดือนละ 3,000-5,000 บาท แค่นี้ยังจะแทบไม่พอกินในแต่ละเดือน แม่ก็ส่งเงินมาให้เดือนละ 10,000 ค่าเช่าบ้านก็ปาไปแล้ว 8,000

ไหนแม่จะเป็นเนื้องอก หรือเป็นโรคอะไรที่ต้องผ่าตัดก็ไม่รู้ พ่อเราก็แก่ขึ้นทุกวัน แล้วช่วงปี 2016 เหมือนบุญหมด..
น้าเราจากแต่ก่อนแทบจะรวยสุดในครอบครัว ตอนนี้กลับตกงานต้องมาเป็นวินมอไซด์ มีลูกอีกตั้งสองคน แล้วทั้งสองคนแต่ก่อนอ้วนจ้ำม้ำมาก ไม่ได้เจอเพียงแค่ปีเดียว ผอมจนแทบจำไม่ได้
แม่เราจากที่แค่ภายในครอบครัวก็จะไม่ไหวแล้ว ยังต้องไปช่วยพยุงน้าอีก ต้องส่งเงินไปช่วยไม่รู้เท่าไหร่
แล้วยังต้องรับญาติเรามาเลี้ยงที่บ้านด้วย เพราะนางไม่มีที่เรียนแล้วก็ถังแตกเหมือนกัน! ทำให้ค่าใช้จ่ายส่วนของเด็กมัน ×สอง

เราซึ่งได้ย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนรัฐบาลที่ดังมาก ดาราจบจากที่นี่เยอะด้วย เด็กส่วนใหญ่จากหลายๆโรงเรียนมารวมกัน

เหมือนกับว่าชีวิตเด็กในโรงเรียนจะเห็นมีแต่พวกผู้หญิงก็จะ
1. พากันไปซื้อของแพงๆมาใส่
2. มีไอโฟน 6 ไอโฟน 7
3. มีกล้องราคาหมายหมื่นมาถ่ายรูป
4. บางคนก็จ้างคนมาถ่ายรูปมาถ่านเป็นอัลบั้มแล้วเอาลงเฟสจ้างแต่ละทีราคาก็ไม่ใช่แค่ 5-6 ร้อย
5. มีรถยนต์ขับมาโรงเรียน
6. มีมอไซด์คันเท่ๆหลานหมื่น
ซึ่งเราเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็อยากมีบ้างแต่ตอนนี้พ่อแม่เราแทบไม่เหลืออะไรแล้ว เหนื่อยมาก