คือแม่เราเพิ่งเสียไปเดือนที่แล้วด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก อยากถามคนที่มีประสบการณ์ว่าจัดการความรู้สึกในเรื่องน่าเศร้านี้แบบไหนบ้าง? เพราะตั้งแต่วันที่แม่เสียเวลาเราอยู่ต่อหน้าญาติๆเราจะไม่เป็นไร แต่พออยู่คนเดียวจะร้องไห้ตลอดจนตาบวมไปเรียนทุกวัน

ด้วยความรู้สึกผิดที่เรากลับบ้านช้าแค่วันเดียว(เราเรียนมหาลัยในเมืองอยู่ปี3และทำงานช่วงปิดเทอมเดือนหนึ่งกลับบ้าน2 ครั้งนั่งรถ2ชั่วโมงก็ถึงบ้าน) เราจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี ก่อนเข้าพรรษา2วัน แม่เราโทรมาตามปกติเล่าเรื่องงานแต่งหลานให้ฟังเราคุยกันทุกเรื่อง (เรากับแม่จะโทรหากันเกือบทุกวันส่วนมากแม่จะโทรมาปลุกทุกเช้า) เราบอกแม่ว่าพรุ่งนี้จะกลับบ้านนะ แม่เราก็บอกให้กลับแต่เช้าจะให้พ่อไปรอรับแล้วก็วางสายกันไป

พอเช้าวันต่อมาต้องเป็นเบอร์แม่ที่โทรหาเราให้รีบตื่นกลับบ้าน แต่มันกลับเป็นเบอร์พี่สาวข้างบ้านโทรมาบอกว่าแม่เรานอนแล้วปลุกเท่าไรก็ไม่รู้สึกตัว และรอรถพยาบาลพาไปตรวจ ตอนนั้นเราทั้งช็อค ทั้งทำอะไรไม่ถูกได้แต่ร้องไห้ T.T แม่ถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลมหาราช พอตั้งสติได้เราเลยมารอแม่ที่นั้น

นาทีที่เห็นแม่คือ ท่านนอนนิ่งใส่เครื่องช่วยหายใจ T.T เราก็ได้แต่กอดพ่อแล้วร้องไห้เพราะไม่เคยเห็นแม่เป็นหนักขนาดนี้ หมอบอกว่าแม่เส้นเลือดก้านสมองแตกและเลือดออกเยอะทำให้สมองตาย ถึงผ่าตัดได้แม่ก็จะเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้วมีโอกาสเสียชีวิตขณะผ่าตัดสูงมากและไม่แนะนำให้ผ่าเพราะแม่เรากินยาสลายลิ่มเลือดจะทำให้เลือดออกมากกว่าปกติ(เพราะ6ปีที่แล้วท่านเป็นโรคเส้นเลือดในสมองต้องกินยาตัวนี้ตลอด)

ทางเลือกสุดท้ายคือให้แม่อยู่ด้วยเครื่องช่วยหายใจและยากระตุ้นห้วใจ เพื่อให้ครอบครัวมีระยะเวลาทำใจT.T เรากับพี่ไปเฝ้าแม่ทุกวันให้พ่อมาวันเว้นวัน(เรามีพี่ชาย2คนทำงานอยู่ต่างจังหวัด) ช่วงเวลานั้นเราร้องไห้ทุกวัน สุดท้ายแม่สู้และให้เวลาเราทำใจ7วัน ท่านจากไปอย่างสงบไม่มีวันหวนคืน

สิ่งที่เราเสียใจเสียดายอยู่ทุกวันนี้คือเราไว้ใจแม่เกินไปเพราะเห็นว่าแม่แข็งแรงไปนาไปสวนได้เลยไม่คิดว่าท่านจะเป็นอะไรและเราช้าเกินไปถ้าเรากลับบ้านเร็วกว่านี้แม่อาจจะไม่เป็นแบบนี้ เราน่าจะกอดจะหอมแล้วบอกรักแม่ให้มากกว่าเดิม(ปกติเรากอดเราหอมและกวนแม่จนให้แม่บ่นเรามันคือวิธีบอกรักแม่ของเราอยู่แล้ว)

เราอยากให้แม่อยู่ในวันที่เราเรียนจบวันที่เราประสบความสำเร็จ แต่วันนี้ไม่มีแม่แล้วT.T มันรู้สึกใจชาชา ทรมาน เหมือนชีวิตมันยากขึ้นเมื่อไม่มีแม่คอยบอกคอยแนะนำทางจะเรียนต่อดีไหม เหนื่อยแล้วจะบอกใคร มันว่างเปล่าไปหมด เรายังดีที่มีพ่อกับพี่คอยให้กำลังใจเรา แต่ก็ยังไม่ชินสักทีพอนึกถึงแม่ทีไรน้ำตาก็ไหลตลอดเลยเราอยากเข้มแข็งมากกว่านี้ ใครเคยมีช่วงเวลานี้แล้วผ่านไปได้ยังไง? และอยากบอกทุกคนว่าตอนที่ยังมีแม่ให้ดูแลท่านดีๆบอกรักท่านบ่อยๆ เพราะเวลาไม่เคยรอใครจริงๆ