ผมนับถือศาสนาพุทธมาแต่โดยกำเนิด แต่ผมก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร เป็นชาวบ้านทั่วไป
ผมศรัทธาในคำสอนของพระพุทธเจ้า ทุกกิจกรรมของชาวพุทธทำหมด ผมไม่เชื่อว่ามีผี หรือวิญาณอยู่รอบตัวเรา ผมไม่เชื่อว่าเทวดาจะช่วยอะไรผมได้ ตนยอมเป็นที่พึงแห่งตน ผมมองการกราบไหว้เทพเทวดาเป็นเรื่องงมงายมากๆ ผมคิดเสมอว่า ผมมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง เป็นสรณะ
แต่คุณรู้มั๊ย วันนี้ผมท้อแท้ ผมรู้สึกผิดกับการกระทำของผมในอดีตที่ไปแก้ไขอะไรไม่ได้ และผมกลัวผลกรรมของมันจะส่งผล ซึ่งอันนี้เมื่อก่อนผมไม่เคยกลัวมันเลย แต่วันนี้ผมกลัว ถึงขนาดในบางครั้งผมคิดถึงการฆ่าตัวตาย แต่ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะผมมีครอบครัวแล้ว และผมเป็นห่วงกลัวพวกเขาจะลำบากถ้าไม่มีผม
แน่นอนมันเป็นเพราะผมยังไม่เข้าถึงหลักธรรมความเป็นจริงที่พระพุทธเจ้าสอน
วันนี้ ผมต้องการสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจอย่างมาก การทำความดีและปล่อยวางช่วยอะไรผมไม่ได้ (ปล่อยวางได้ไม่นาน) ผมกลับมารู้สึกอิจฉาคนที่นับถือเทพ นับถือพระเจ้า ที่ผมคิดมาตลอดว่าพวกเขางมงาย อย่างน้อยความโง่งมงายของพวกเขา (ตามความคิดของผม) ก็สามารถช่วยให้เขามีความมุ่งหวังในชีวิต มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ และมีเป้าหมาย
จากที่ผมเคยว่าพวกเขามาตลอด แต่วันนี้ ผมเห็นแล้วว่า ความงมงายไม่ได้เลวร้ายเสมอไป อย่างน้อยก็เป็นที่ให้ยึดเหนี่ยวได้ เมื่อยามที่เกิดความท้อแท้สิ้นหวังขึ้นในจิตใจ ถ้าคุณไม่มาเป็นผม คุณอาจไม่เข้าใจ และถ้าผมไม่ไปเป็นเขา ผมก็จะไม่เข้าใจเขา จนเมื่อถึงวันที่ผมถึงทางตัน (ตามความคิดของผม) ผมถึงเข้าใจเขามากขึ้น จนผมเองก็อยากโง่งมงายบ้าง...
อยากโง่งมงายบ้าง
ผมศรัทธาในคำสอนของพระพุทธเจ้า ทุกกิจกรรมของชาวพุทธทำหมด ผมไม่เชื่อว่ามีผี หรือวิญาณอยู่รอบตัวเรา ผมไม่เชื่อว่าเทวดาจะช่วยอะไรผมได้ ตนยอมเป็นที่พึงแห่งตน ผมมองการกราบไหว้เทพเทวดาเป็นเรื่องงมงายมากๆ ผมคิดเสมอว่า ผมมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง เป็นสรณะ
แต่คุณรู้มั๊ย วันนี้ผมท้อแท้ ผมรู้สึกผิดกับการกระทำของผมในอดีตที่ไปแก้ไขอะไรไม่ได้ และผมกลัวผลกรรมของมันจะส่งผล ซึ่งอันนี้เมื่อก่อนผมไม่เคยกลัวมันเลย แต่วันนี้ผมกลัว ถึงขนาดในบางครั้งผมคิดถึงการฆ่าตัวตาย แต่ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะผมมีครอบครัวแล้ว และผมเป็นห่วงกลัวพวกเขาจะลำบากถ้าไม่มีผม
แน่นอนมันเป็นเพราะผมยังไม่เข้าถึงหลักธรรมความเป็นจริงที่พระพุทธเจ้าสอน
วันนี้ ผมต้องการสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจอย่างมาก การทำความดีและปล่อยวางช่วยอะไรผมไม่ได้ (ปล่อยวางได้ไม่นาน) ผมกลับมารู้สึกอิจฉาคนที่นับถือเทพ นับถือพระเจ้า ที่ผมคิดมาตลอดว่าพวกเขางมงาย อย่างน้อยความโง่งมงายของพวกเขา (ตามความคิดของผม) ก็สามารถช่วยให้เขามีความมุ่งหวังในชีวิต มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ และมีเป้าหมาย
จากที่ผมเคยว่าพวกเขามาตลอด แต่วันนี้ ผมเห็นแล้วว่า ความงมงายไม่ได้เลวร้ายเสมอไป อย่างน้อยก็เป็นที่ให้ยึดเหนี่ยวได้ เมื่อยามที่เกิดความท้อแท้สิ้นหวังขึ้นในจิตใจ ถ้าคุณไม่มาเป็นผม คุณอาจไม่เข้าใจ และถ้าผมไม่ไปเป็นเขา ผมก็จะไม่เข้าใจเขา จนเมื่อถึงวันที่ผมถึงทางตัน (ตามความคิดของผม) ผมถึงเข้าใจเขามากขึ้น จนผมเองก็อยากโง่งมงายบ้าง...