เราเป็นเด็กต่างจังหวัด ขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพได้ 2 ปีแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังขึ้นปี 3
ก่อนหน้านี้เรียนมหาลัย ปี 1 และ 2 ไม่เคยคิดถึงบ้านเลย เรียนหนักจนลืมเรื่องบ้านไปเยอะมาก
รู้ตัวอีกทีคือแม่โทรมาหาในทุกเย็นของแต่ละวัน แต่บางทีเราก็จะเป็นฝ่ายโทรไปหาแม่เอง
แต่ว่าไม่มีอาการเหงา คิดถึงบ้าน ซึมเศร้าอะไรเลย คุยกันปกติว่าวันนี้เรียน/ทำอะไรบ้าง กินอะไรบ้าง
ช่วงหยุดเสาร์-อาทิตย์ หรือแม้แต่หยุดยาวช่วงสงกรานต์/ วันแม่/วันพ่อ ยังไม่กลับบ้านก็มี
เพราะกิจกรรมแน่น + คิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรโทรหาพ่อแม่เอา ซึ่งพ่อกับแม่ก็เข้าใจไม่ได้เรียกร้องให้กลับบ้าน
จนล่าสุด ตอนปี 2 เราเรียนหนักจนป่วยหนัก ต้องเข้าโรงพยาบาลรับยาหลายครั้งในช่วงสอบไฟนอล
อาการป่วยนี้ทำให้เราอ่อนแอและทรมานมาก คิดถึงบ้านหนักๆ อยากอยู่ที่บ้าน มีพ่อแม่อยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ
จนในที่สุดก็ปิดเทอม แล้วได้กลับบ้าน ตอนนั้นรู้สึกว่าทุกอย่างดีมากๆ เราหายเป็นปกติ
จนตอนนี้มหาลัยใกล้จะเปิดเทอม ต้องขึ้นกรุงเทพกลับมาเรียน ปี 3 เรารู้สึกหดหู่มากเลยค่ะ ไม่อยากจากบ้านมาเลย
ระยะทางบ้านกับมหาลัยต่างกันเกือบ 200 กม.  เพิ่งขึ้นมาอยู่หอพักได้ 2 วันก็ไม่ไหวแล้ว
จากคนไม่เคยคิดถึงบ้าน กลายเป็นคิดถึงบ้านตลอดเวลา บางทีก็มีโทรศัพท์ไปหาพ่อแม่บ้าง
แต่พอได้ยินเสียง น้ำตาเราจะไหลไม่หยุดเลย พยายามไม่ให้เสียงสั่นเพราะไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วงมากไปกว่านี้
ก็มีบอกแม่ว่าคิดถึงบ้าน ยังไม่พร้อมจะเปิดเรียน ยังติดๆ บ้านอยู่ แม่ก็บอกให้หาอะไรทำ แล้วจะดีขึ้น
เราพยายามหาอะไรทำ ทั้งทำงานบ้าน หาเพลงฟัง ดูการ์ตูน ดูหนังสนุกๆ รายการตลกๆ แล้วก็ยังไม่ค่อยดีขึ้น

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าเราจะหายคะ เพราะเราเองก็คิดว่าเรียนผ่านมาครึ่งทางแล้ว
ถ้ายังเอาแต่เป็นแบบนี้ เราก็จะไม่โตสักที เราควรทำยังไงเพื่อให้หายจากอาการนี้ดีคะ??